Nieuwkomer in het veldrijden deze winter is Alana Polfliet, een 17-jarige atlete uit Ingelmunster die de voorbije maanden haar 1e stappen in het wielrennen zette. Op de weg was het met vallen en opstaan, maar de basis voor haar 1e winter werd gelegd, en het is tenslotte het veldrijden waarin ze een carrière wil uitbouwen. Misschien wel in combinatie met haar andere droom, politievrouw worden.
De lokale vereniging Vrienden Atletiek Dadizele kan al 10 jaar rekenen op de inzet van Alana Polfliet, maar de Ingelmunsterse komt uit een wielerfamilie en dochter Alana wil ook die weg inslaan. “Ik zeur er al een hele tijd voor, maar mijn mama vindt de wielersport toch een beetje gevaarlijk en dus duurde het even”, verduidelijkt ze. “Mijn papa Franky was trouwens een goeie middenmoter, maar hij is gestopt in het jaar dat ik geboren ben. Echte herinneringen aan hem als renner heb ik dus niet.”
Intussen reed de 17-jarige West-Vlaamse haar 1e wedstrijden op de weg. “Ik ben in maart begonnen bij de nevenbonden, maar via via hoorden we dat ik misschien wel terecht zou kunnen bij de KDM-Pack ploeg van Koen De Mets. Ik ging eens mee op training en zo waren we vertrokken. Het is een zeer familiale ploeg, de vriendschap en de bereidwilligheid om elkaar te helpen zijn er erg groot. Zeker voor iemand die pas komt kijken zoals ik is dat wel een grote meerwaarde.”
Valpartij
De 1e echte koers in Dikkebus, een deelgemeente van Ieper, liep voor Alana Polfliet af met een sisser. “De renster voor mij week op een bepaald moment van haar lijn af en ze nam mijn voorwiel mee. Ik kon geen kant meer op, ze reden gewoon over mij. Als debuut kan dat tellen. (lacht) Gelukkig hield ik er enkel schaafwonden aan over. Het waren er wel heel veel, maar niets ernstigs. Het zorgde voor een beetje schrik en extra stress voor mijn volgende koers in Maarkedal. Daardoor blokkeerde mijn rug dan weer, wat ook niet bevorderlijk was. Maar die 1e groeipijnen zijn nu achter de rug.”
Het koersen gaat beter en beter. “In Deinze reed ik mijn 1e koers uit en de laatste wegwedstrijd in Hulste waagde ik in de slotkilometer nog een poging om weg te rijden. Dat is niet gelukt, maar ik kon toch nog voor plaats 3 sprinten en werd uiteindelijk 4e. Zo kon ik mijn 1e wegseizoen met een goed gevoel afsluiten.”
Het hoofddoel voor Alana Polfliet is echter een carrière uitbouwen in het veld. “Het veldrijden sluit natuurlijk goed aan mij het veldlopen, dat ik vroeger en eigenlijk nu nog steeds in combinatie doe”, klinkt het. “De ervaring van het lopen in het veld kan ik heel goed gebruiken in de cross, en geeft me ook een voorsprong op anderen. Mijn 1e cross reed ik in Knesselare, een cross tussen de jongens junioren. Dat was meteen een heftige boel, heel anders dan tussen de vrouwen te rijden.”
Politievrouw
Dat laatste ondervond ze in de Ethias Cross in Meulebeke. “Bij de vrouwen is het tempo iets minder stevig van bij de start en ook in de bochten gaat het bij de jongens een stuk harder. Ik reed er ook tussen de elite dus dat was wel een enorme ervaring voor mij. Meulebeke deed trouwens mijn hart sneller slaan. Als klein kind kwam ik hier al aan de zijlijn supporteren en droomde ik ervan om hier ook ooit te rijden. Prachtig dat dat dan ook lukt.”
Met Laurens Versteele schakelde Alana Polfliet meteen ook een trainer in. “Ik sta nog niet op het niveau dat we met conditionele schema’s werken, het is nu de crosstechniek die primeert. Ik zit nog op de middelbare school en dat is ook belangrijk. Volgend jaar zou ik graag naar de politieschool in Zedelgem gaan. Dat spreekt me aan omdat je in die job heel veel kunt sporten. De bedoeling is om dat dan te combineren met een carrière in het veldrijden. Profsporter worden is uiteraard een droom, maar ik blijf realistisch.”