Het was wel het seizoen van de emoties voor Bob Poelmans, de 2e jaars junior uit het Limburgse Koersel. Hij veroverde de leiderstrui in een internationale wedstrijd, verloor zijn nonkel, brak 2 keer zijn sleutelbeen, kreeg een mentale opdoffer, zette ene streep onder zijn seizoen en draaide de knop om. Volgend seizoen maakt hij deel uit van het nieuwe trainingsgroepje ‘Burgibikers’. Een straffe monoloog.
Bob Poelmans: “Het seizoen begon goed met een 3e plaats in Glabbeek. De daaropvolgende koers was de Vuelta al Besaya in Spanje, een 4-daagse rittenwedstrijd met toch wel een selectief parcours. In de 1e rit werd ik 11e in een ruime kopgroep. In de 2e rit reed ik solo weg op de slotklim van 5 km en veroverde ik de leiderstrui, puntentrui en trui van beste buitenlander. Natuurlijk leefde ik op een roze wolk, maar dat gevoel werd al rap tenietgedaan door het slechte nieuws dat ik die avond kreeg van het thuisfront. Mijn nonkel was die avond overleden en natuurlijk stortte mijn wereld even in. Ik bleef toch niet bij de pakken zitten en was vastberaden om de 3e en 4e rit alles te geven om die truien binnen te halen voor mijn nonkel Bert.”
“Jammer genoeg mocht het niet zijn en viel er 2 km na de neutralisatie iemand voor mij. Ik reed in 4e positie en vloog ik er vol over. Ik stond meteen recht en zat ook direct weer op de fiets, maar ik voelde al snel dat er iets niet goed zat. Ik werd afgevoerd naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis en daar werd vastgesteld dat niet alleen mijn sleutelbeen, maar ook mijn hand was gebroken. De volgende dag volgde een autorit van 16 uur richting het thuisfront, waarvoor een dikke merci aan Franky Lambrecht, de papa van Michiel, die mij naar België heeft gebracht. Ik ben dan met mijn papa richting Herentals gereden, waar dokter Steven Claes mij direct heeft geopereerd.”
Door de nekspier
Bob Poelmans: “Na 2 à 3 weken begon ik weer heel lichtjes op de rollen te fietsen, zonder te zweten weliswaar, omdat ik ook nog een gips rond mijn hand had. Weer een week later ben ik dan weer volop kunnen beginnen met trainen. Eind juli reed ik weer mijn 1e kermiskoers in Aartrijke en werd meteen 8e. Ik reed nog 2 kermiskoersen en de Beker van België in Angreau en daarna trok ik met de nationale ploeg naar de Nations Cup in Hongarije. Daar voelde ik dat mijn topvorm er weer aankwam. Enkele dagen na thuiskomst stond de klimkoers in Couvin op het programma. Tijdens de wedstrijd had ik een zeer goed gevoel, een gevoel dat ik niet meer had gehad sinds mijn eerste val. Jammer genoeg sloeg op 3 rondes van het einde het noodlot weer toe en ging er in volle afdaling weer iemand voor mij tegen de grond en vloog ik er nogmaals vol over.”
“Het verdict was wederom hard, een complexe sleutelbeenbreuk met afgescheurde ligamenten en daarbij kwam nog dat de plaat van de 1e operatie door mijn nekspier was geschoten. Wederom werd ik snel en goed geopereerd in het AZ Herentals, deze keer door dokter Peter Ruette. Er is dan bewust beslist om het seizoen stop te zetten en te focussen op volgend seizoen. Mentaal was de veer ook even gebroken…. Bij mijn eerste revalidatie zat ik nog vol moed en was ik vastberaden om sterker terug te komen, mede doordat ik nog een EK en WK voor ogen had. Die revalidatie is echter iets trager verlopen omdat ik nog vast zat met mijn hand. Bij mijn 2e val zag ik alles wegvallen en zakte de moed echt in mijn schoenen. Deze revalidatie duurde ook langer doordat het deze keer een stuk erger was.”
Burgibikers
Bob Poelmans: “Ook mentaal was ik niet meer zo opgeladen. Het seizoen begon dus zeer goed, maar viel al heel snel in het water. Ik kan dus niet spreken van een geslaagd jaar, gewoon omdat ik veel grotere doelen voor ogen had gesteld. Gelukkig had ik dan toch nog de kans om mee te mogen met de nationale ploeg naar Hongarije. Ondertussen heb ik de knop wel omgedraaid en kijk ik weer vol uit naar volgend seizoen en is de zin er weer om alles te geven om volgend jaar te knallen. Ik zal volgend jaar nog rijden voor Acrog-Tormans. Er waren nog ploegen komen aankloppen, maar na mijn 2e val hebben ze 1 voor 1 afgehaakt.”
“Dat neemt natuurlijk niet weg dat ik zeer blij ben om nog een jaar de kleuren van Balen te kunnen tonen in het beloftenpeloton. Ik zal zo rustig kunnen groeien als 1e jaars belofte, in combinatie met mijn studies burgerlijk ingenieur. Ik zal de volgende jaren vaak op training gaan met Alec Segaert (Europees kampioen tijdrijden bij de junioren, red), Jonathan Vervenne en Cédric Van Raemdonck,. We gaan alle 4 samen de opleiding burgerlijk ingenieur volgen en hebben al een whatsappgroepje opgericht, de Burgibikers.” (lacht)
“Volgend seizoen zal de nadruk liggen op koersen uitrijden, maar ook zeker op mee koers maken en mij laten zien als 1e jaars. Wie weet kan ik ook wel ergens een overwinning behalen. Ik zal dit doen aan de hand van de topbegeleiding van het Lotto Cycling Talent Project, mijn trainer Dietmar Ledegen, kiné Jos Sneyers en mijn ex-trainer Rutger Wouters.”