Het stof in de woestijn is weer gaan liggen na de passage van onze Roc du Maroc. Het was een epische tocht. Hitte, zand en stenen teisterden niet alleen de fietsers maar ook het materiaal. Een week na de deelnemers zijn ook de fietsen weer in het land en is het tijd om de technische schade op te meten. Tijdens de rit hebben we geen enkel mechanisch defect gehad. Geen lekke band, geen weigerende derailleur of stuglopende shifters kwamen het rijplezier verpesten. Enkel het balhoofd kraakte wat, maar dat bekijken we later van nabij.
Voor we onze fiets uit elkaar halen, moeten we hem natuurlijk poetsen. Vermits onze Scott Spark meteen na de aankomst van de laatste rit in de doos werd gestopt, hangt hij nog vol met woestijnstof. Maar een goed sopje, wat spoelwater en wat perslucht klaren de klus. Eerst lopen we even door de versnellingen. De SRAM GX heeft weinig geleden en de ketting scoort bij de meting nog erg ruim boven 50%. Met geregeld smeren en grondig reinigen na elke rit voorkom je veel problemen. Op enkele krasjes na ziet de achterderailleur er perfect uit en ook de derailleurpad staat nog mooi recht. We hebben onze Spark niet ontzien, maar hebben tegelijkertijd ook geen (overdreven) risico’s genomen en zijn nooit tegen de grond gegaan. Toegegeven, enkele keren konden we een slippertje maar net opvangen, maar onze duikscore bleef op 0 staan. Bedankt, Fietsfabriek!
Dan gaan de wielen er vanaf. De Vittoria-combo Barzo-Mezcal was nieuw en kan nog heel wat kilometers mee. Enkel de achterband nemen we van de velg. Die verloor de laatste dagen zachtjes lucht maar wanneer we de band verwijderen, blijkt er toch nog voldoende latex in te zitten. Na een grondige reiniging en inspectie van de rand, het velgbed, lint en ventiel zien we eigenlijk niets fout. Maar we herinneren ons dat het ventiel wat last had van ingelopen latex. Misschien heeft dat ervoor gezorgd dat het ventiel niet meer 100% afsloot. Dus draaien we de kern er even uit en reinigen we die grondig. Nog even op druk zetten en klaar is kees.
Airspy = gemoedsrust
Die drukverlies hebben we trouwens vastgesteld met onze SKS Airspy. Nadat we tijdens The Ride de Airspy verwijderd hadden wegens trillingen boven 55 km/u kreeg het kleine spionnetje een herkansing tijdens de Roc du Maroc. De trillingen hebben we uiteraard niet opnieuw kunnen vaststellen. De uitstekende vering van de Scott Spark veegt bijna alle oneffenheden van de baan en behalve bij enkele erg steile afdalingen bleef de snelheid ver beneden 50 km/u. Initieel zetten we de druk op 1,8 bar, maar na enkele lichte schuivertjes vooraan lieten we de druk in de voorband zakken naar 1,5 bar. Met de druk van je banden op je Garmin is dat overigens makkelijk en accuraat uit te voeren.
Toen we de laatste dagen ‘s ochtends merkten dat de druk in de achterband naar 1,2 bar was gezakt, waren we gewaarschuwd en konden we de druk makkelijk opvolgen tijdens de rit. Onderweg verloren we een goede 0,2 bar, wat best te doen is maar de volgende ochtend was de druk dus nog wat lager. Terwijl we de 1e dagen een blik op het schermpje combineerden met een snelle blik naar onze achterband lieten we die laatste controle al gauw voor wat het was en vertrouwden we volledig op de gegevens op het schermpje. Voor ons was het in ieder geval een erg nuttig en gemakkelijk instrument dat zeker bijdroeg aan onze gemoedsrust.
Stof
De Shimano XT-remhendels voelen stevig aan en moeten zeker niet ontlucht worden. Ook de remschijven zien er prima uit, enkel de blokken van de voorrem zijn bijna aan vervanging toe. Af en toe heel even de remmen aantippen, zorgt ervoor dat het stof niet kan opstapelen en als schuurpapier beginnen werken. En remmen is toch voor watjes, niet?
Ook het bottom bracket draait als tevoren. Met de crancks verwijderd, bespeuren we nergens een ruw of onregelmatig gevoel. De jongens van Fietsfabriek hebben voor het vertrek alles nog eens goed doorgesmeerd waardoor ons onderhoud ter plaatse beperkt bleef tot het wegvegen van het opgedroogde stof rond de as. Het resterende laagje vet aan de buitenzijde ziet er nog steeds behoorlijk fris uit. Het enige wat we moeten doen is dus gewoon reinigen en wat bijsmeren. Opgelost.
Binnenin het frame zit wel wat stof. Met enkele gerichte stoten perslucht zijn die zo verdwenen. De zadelbuis heeft wel behoorlijk wat stof vergaard. Een grondige reiniging en wat vers carbonvet later merken we daar niets meer van. Het zadelklem nemen we volledig uit elkaar en wordt eveneens goed gereinigd. Ongelooflijk hoe ver stof kruipen kan. Het zadel zelf spuiten we met perslucht compleet proper. We zouden niet willen dat er later gekraak ontstaat door slecht onderhoud.
SQlab 311-Fl-X stuur
Dan nemen we het balhoofd onderhanden. Het is meteen duidelijk dat dat veel te droog staat. We reinigen de lagers en merken dat het grote lager wat ruw loopt. Gelukkig hebben we nog een reserve in huis en nadat we alles met wat waterafstotend vet hebben ingesmeerd, monteren we de vork en het stuur weer.
Het SQlab 311-Fl-X stuur is ons overigens erg goed bevallen. Zo goed zelfs dat we er een bijkomende reportage aan zullen wijden. Zoals jullie intussen weten zorgt een cyste in ons schouderkapsel voor hinder wanneer we de armen naar buiten roteren. Door de 16° backsweep en de 2° uprise van het stuur is die rotatie veel meer beperkt. De bij sommige fietsers zo karakteristieke ‘ellebogen-naar-buiten’-houding zal je bij ons niet zien. Toch laat het stuur ons toe om actief te rijden en de attack-houding aan te nemen. Bovendien heeft het stuur een erg hoge dempingsfactor, wat het rijden nog comfortabeler maakt. We zijn geen pur sang-mountainbiker en komen nog wat technische finesse tekort maar vonden deze houding natuurlijker dan toen de fiets uitgerust was met een recht stuur. Het zal wel iets met persoonlijke voorkeur te maken hebben, maar mountainbikers met pols- of schouderproblemen moeten zeker eens gaan kijken bij SQlab.