Nederland was tot voor kort een blinde vlek op onze persoonlijke Strava-warmtekaarten. Altijd vlak is saai, dachten we. Maar een uitdaging maak je zelf en dat Nederland saai zou zijn, is een misvatting. Noord-Brabant heeft prachtige bossen en uitgestrekte heides. Hoe kan het ook anders? Dit is gewoon Kempisch. De 1e editie van Golden Gravel, een evenement van de nieuwe Nederlandse organisatie Cartouche Events, trok dwars door de Groote Heide.
Toen we jaren geleden begonnen te fietsen, hadden we enkel onze Ridley X-Night crossfiets. Van gravelbikes nog nooit gehoord. We fietsten overal en in elk seizoen. Nog altijd, trouwens. We kunnen een intens geluk ervaren bij de beleving van de typische ontluikende kenmerken van het begin van elk seizoen. Maar de herfst heeft een speciale plek in ons hart.
De Gouden Herfst. Met een evenement in dit seizoen wil de nieuwe Nederlandse organisatie Cartouche Events een gaatje op de stilaan erg drukke gravelmarkt vinden. En gelijk hebben ze. Je hebt de gure herfst van regen, wind, modder, mist en kou. Houden we ook van. En je hebt de majestueuze herfst van gouden zonlicht op verkleurende bladeren in het bos. Golden Gravel was een beetje van beide. De dag begon grijs en eindigde goud.
Groote Heide
Tussen 07.30 en 09.00 vertrokken 250 deelnemers in het Noord-Brabantse Heeze voor een rit door de gouden herfst op de Groote Heide. De eerste 25 kilometer gingen zuidwaarts door de Leenderheide en het Leenderbos, allemaal deel van de Groote Heide.
De Groote Heide is wat overblijft van de heide die grote delen van het Nederlandse Noord-Brabant en het noorden van Belgisch Limburg bedekte. Het is nog altijd een groot gebied van 6.000 hectare, ook al hebben mensen grote stukken heide omgezet in bossen en autosnelwegen.
Van de autosnelwegen kunnen wij fietsers moeilijk genieten, maar van de bossen des te meer. En die zijn simpelweg majestueus in de herfst. Op vele plekken was de zanderige ondergrond volledig bedekt met vochtige, gevallen bladeren.
Gravel en natuur
Het zou interessant zijn als organisatoren van gravelevenementen aan deelnemers meer informatie zouden meegeven met uitleg over de verschillende natuurgebieden waar ze hun routes doorheen leggen. Gravelfietsen wordt toch steeds meer gepromoot als een ontdekking van de natuur? Deze discipline is dus een uitgelezen kans om meer fietsliefhebbers en sportfanaten toe te leiden naar liefde voor de natuur, naast enkel liefde voor de sport. Het is deze combinatie die ons ooit aan het fietsen heeft gezet.
Cartouche Events is alvast van plan om proactief samen te werken met De Groote Heide. “We communiceerden dit gebied actief op social media en onze website”, zegt Mathijs Timmer. Het mag nog wat meer zijn. Een aparte pagina op de website van het evenement met informatie over de natuurgebieden en hun bescherming, bijvoorbeeld, met links naar de officiële toeristische websites.
Terug naar de race
Telkens er een groepje voorbij reed, pikten we aan. Deze Nederlanders, mountainbikers én gravelbikers, hielden steevast een stevig tempo aan. Het was heerlijk om lange stukken mee te racen, aan hoge snelheid, in het wiel, in het groepje, over de bladerbospaden en de perfecte zandgrindpaden op de heide. Hier en daar had de organisatie ook rollercoastertjes van smalle kronkelpaadjes (single tracks) in het parcours verwerkt. De bomen in die bossen waren zo mooi dat onze drang om te fotograferen een innerlijke strijd uitvocht met de gevoelens van euforie op de rollercoaster.
De euforie won meestal het pleit. Maar toch moesten we soms stoppen om te fotograferen. Het groepje moesten we dan wel lossen. Dan schakelden we op onze fiets een versnelling lager en in ons hoofd van race-modus naar geniet-modus. Tot het volgende groepje eraan kwam en we weer kilometerslang met hén mee raceten aan 30 km/u.
Stukje Vlaanderen
Snel kwamen we aan de 1e oude grenspaal, bij het Vlaamse Hamont-Achel. De route nam hier 12 km van de Groote Heide op Belgisch grondgebied mee: de Beverbeekse Heide. Met een paar stevige, diepe zandstroken die veel eisten van benen en hartslag. Om vervolgens oostwaarts richting Nederlands Limburg en het volgende natuurgebied te gaan: Grenspark Kempen-Broek.
Daar reden we door het Weerterbos en de Hughterheide. Het verschil tussen beide was mooi te zien: Weerterbos is een vochtig loofbos, op de Hughterheide staan droge naaldbomen. Hier leven heel wat reeën in het wild, maar het was een meisje op een stevig boerenpaard dat met ons wilde koersen op een kaarsrechte grindweg tussen beide gebieden.
Het gevoel van vrijheid dat een wielrenner ervaart als hij of zij aan hoge snelheid over grind door de natuur scheert, moet vergelijkbaar zijn met dat van een ruiter in galop. Misschien ervaart de ruiter nog iets extra, een innige band met een ander levend wezen. In ieder geval, tijdens een sprintje met het paard verscheen er een brede glimlach op ons gezicht, én dat van het meisje.
Strabrechtse Heide
In de pièce de résistance van deze route, de Strabrechtse Heide, pikten we aan bij een groepje van 3 crossers. 4 eenzame zielen en 8 wielen, achter elkaar, crossend door de heide. Over kronkelende grindwegen langs schaapskuddes, door erehagen van hoog gras dat goud kleurde door de zonnestralen, langs vennen waarvan het water zilver kleurde, en soms door diep zand dat het uiteinde bleek van een kale woestijn.
Hier is de heide uitgestrekt. De horizonten reiken opvallend ver. Je fietst door een wereld waarin alles wat bestaat heide lijkt te zijn. Naadloos gaat de Strabrechtse Heide over in de Hubertusbossen. Toen na 100 km het Kasteel Heeze in zicht kwam, zat de rit er op. Voor de meeste deelnemers toch. Maar niet voor ons.
Nog eens, in omgekeerde richting
De organisatie stelde de toewijding van de deelnemers op de proef door een rit van 200 km aan te bieden: dezelfde route in omgekeerde richting. Wat flauw, dachten we aanvankelijk. Maar we waren toch benieuwd of het klopte, wat Cartouche Events had beloofd: dat je zou versteld staan van hoe anders een route is in omgekeerde richting.
Na de beloofde veggieburger en een bike wash vertrokken we opnieuw. Terug door de Strabrechtse Heide. En ja, op sommige momenten dacht we: hier volgt de route toch een ander parcours. Maar dat was niet zo. Je ziet niet alleen andere elementen in het landschap. De elementen – zon, wind,… – staan ook anders. De zon stond lager en het licht was meer oranje. De wind blies meer in de rug. Je leert een landschap ook vollediger inschatten. Door vanuit Heeze onmiddellijk weer de heide in te rijden, voelden we hoe deze dorpjes aan de rand liggen van een gigantisch open natuurgebied.
Zonsondergang
We waren natuurlijk wel bewuster gefocust op het landschap omdat we ons hadden voorgenomen om de omgekeerde richting traag te fietsen. Doordat we in het groepje van 4 niet hadden kunnen weerstaan aan de drang om te crossen, hadden we de Strabrechtse Heide blijkbaar maar voor helft in ons opgenomen.
Terwijl we met de crossers op de snelheid van een punkrocksong leken te rijden, was bij onze 2e passage eerder het gezapige liedje ‘Fietsen op de Heide’ een goede soundtrack. In de avondzon op de heide liepen spelende kinderen in T-shirt met korte mouwen.
‘De nazomer is de periode van eind september tot half november waarin het nog zomerachtig weer kan zijn’, schreef Cartouche Events op hun website. De zomer hoeft voor ons niet de referentie te zijn, maar het klopte. Onnodig om te vermelden dat een zonsondergang op een heldere dag op de Strabrechtse Heide pure magie is. Golden Gravel kreeg hier pas zijn volledige betekenis.
Volgende editie
Carthouche Events blikt tevreden terug. “We danken alle deelnemers voor hun enthousiaste reacties”, zegt Mathijs Timmer aan WielerVerhaal. “Iedereen heeft genoten van de prachtige natuur rondom Heeze, nieuwe vriendschappen zijn gesloten. Daar doen we het voor. We blikken alweer vooruit op Golden Gravel Series 2022. Een datum hebben we al: zondag 30 oktober. Inschrijving kan vanaf 1 februari.”
Maar eerst volgt nog hun wielerevenement aan het einde van de winter: Parelkoers. Die vindt plaats op zondag 6 maart 2022 of zondag 13 maart 2022, ook rond de Groote Heide. Geïnteresseerden worden op de hoogte gebracht via Facebook en Instagram.
Eenmaal terug in het Vlaamse Hamont-Achel besloten we na 160 km te stoppen. Het was donker en een rechtstreekse trein naar Leuven was erg verleidelijk. En zo spoorde 1 heidecrosser samen met half jong Limburg – het wekelijkse studententrolleyleger – huiswaarts naar de universiteitsstad.
WIN de Lezyne-favorieten van Brent Van Moer!
WIN TICKETS VOOR LUMBERJACK, DE MEEST FORMIDABELE GRAVELRIDE VAN HET JAAR!