Iedereen weet hoe het in december Amy Pieters dramatisch verging. Haar toestand is de laatste tijd ongewijzigd en dat lijkt geen positief nieuws. Het lijkt nu al even stil rond haar, maar niets is minder waar. In het peloton is ze hét gespreksonderwerp. Voormalig Parkhotel Valkenburg-renster Esther van Veen moest even wat kwijt op papier.
Voor Amy
Een Hollands feestje! De opening van het seizoen beleefde gelijk een compleet Nederlands podium. Annemiek van Vleuten had haar goede benen uit Spanje meegenomen naar België. Na eindwinst in de Setmana Ciclista Valenciana kon ze ook op Vlaamse bodem haar armen in de lucht steken. In de sprint met Demi Vollering legde de routinier haar jongere landgenote erop. Geklopt op inhoud. Demi was leeg. Op. Tranen na afloop. Dit was geen wedstrijd van 3,5 uur. Haar interview zei alles. Deze wedstrijd duurt al maanden, weken, dagen. In haar hoofd. Bij Amy. De renster die iedereen vandaag mist. Maar vooral haar team, haar familie en vrienden.
Eigenlijk wilde ik hier een leuke nabeschouwing schrijven. Gewoon luchtig, met een grapje hier en daar. Kletsen met de meiden over hoe het ging. Terug in het peloton. Maar de realiteit is anders. Het peloton is niet compleet. Het rood-wit-blauw fietst niet mee. Ik ken Amy vooral van de koers. De renster die altijd goed zit. De renster die je moet opzoeken. Pak haar wiel. Het zijn de woorden van mijn oud-trainer Peter Slegtenhorst en destijds ook trainer van Amy. Hij had gelijk. Amy zat mee. In de juiste kopgroep, de eerste waaier of gewoon van voren. Moeiteloos. Zo leek het in mijn ogen. De gaatjes waarin Amy dook, dat lukte mij niet. Had ik haar wiel te pakken, was ik het een paar tellen later weer kwijt. Vliegensvlug en weg was ze.
Zat ik weer opgesloten. Verstrikt in een web van rensters om mij heen. Links opschuiven en niet verder komen. Dan via rechts proberen en stuiten op een opstopping. Het midden dan. De voorkant komt in zicht. Ik zie de weg voor ons uit. Rij 5, 4, 3, 2, 1. Op kop. Doorstampen. Neus in de lens van de motor. Komt de volgende golf van rensters aan. Over links. Wringen. Ik verlies plekken. Zak van rij 1 naar 2, 3, 4, 5 en begin weer van voor af aan. Dit spelletje, dat is wielrennen. Positioneren. Vechten voor je plekkie. Dat kan Amy. Hoe verdwaald ze nu ook is. De goede weg vinden kan ze als geen ander.
Sorry voor de zware kost maar het spookt in ieders hoofd die ook maar iets met wielrennen heeft of Amy kent. Demi heb ik vaker in tranen gezien. Van dichtbij. De eerste keer dat ze podium reed in Luik-Bastenaken-Luik. Tranen van geluk. Op het Nederlands Kampioenschap toen Lorena won en haar nicht Nancy de titel pakte bij de elite zonder contract. Tranen van blijdschap. Een gevoelsmens.
Ik weet nog goed dat wij als teamgenoten grapten tegen elkaar: “Wedden dat ze gaat huilen?” Rode ogen. Gezicht in een plooi en mascara die uitliep. “Sta ik daar weer als een huilebalk”, zei ze achteraf. Wij lachen met z’n allen. Niks mis met je emoties tonen, Demi. Het siert je. Vooraf aan de Omloop Het Nieuwsblad wist ik het al. De weersvoorspelling was zonnig met een kans dat Demi het niet droog hield na de finish.
Nooit eerder waren het tranen van verdriet. Verslagenheid. Machteloosheid. Ik lachte niet. Niemand lachte. Iedereen in Vlaanderen, Nederland en daarbuiten zat met een brok in z’n keel. Je wilde winnen. Voor Amy. Niks liever dan dat, alleen topsport is hard. De wedstrijden gaan door. Voor huilen is eigenlijk geen plek, behalve bij winst. Demi, mochten de tranen komen van vreugde maar vooral van gemis. Laten we dan hopen dat Amy de weg vindt uit haar hoofd en huilen weer van het lachen is.
Esther.
2 comments
Top! Esther
Hi,
Want thousands of clients? We have compiled a list of all consumers and business’s across 149 countries for you.
We have a special that is running today and valid till the end of the day. Come check us out:
https://wielerverhaal.leadsmax.biz/
Consumer Records: 294,582,351
Business Records: 25,215,278
Selling at $99 today only.