De Saimaa Cycle Tour in Finland zit er weer op. Alwéér. Voor de 2e keer stonden we aan de start van wat nu al bij de mooiste cyclo’s in de wereld wordt geklasseerd. En dat merk je. Het deelnemersaantal groeide van 1.200 naar 2.200. Ook staan er meer buitenlanders aan de start dan vorige keer. Belgen, Nederlanders, Engelsen, Fransen,… zelfs vanuit Colombia is er interesse. Vorig jaar was het genieten van de natuur en het schitterende licht. En dit jaar?
Andere wegen
Dit jaar zou de Saimaa Cycle Tour anders zijn. Organisator Juho Suikari kent immers nog heel wat wegen in de streek. Wegen waar hij tijdens zijn profcarrière urenlang op trainde. Lake Saimaa is zijn geboortestreek en de omgeving zit diep in zijn hart. Hoewel hij hier niet meer woont, wilde hij zijn cyclo over de wegen sturen die zo diep in zijn hart zijn gegroefd. De route van 2021 liet ons kennismaken met een gedeelte van die herinneringen. Dit jaar maakt de nieuwe route het geheel compleet.
Om 18 uur zakken we af naar de start van de Saimaa Cycling Tour. We hebben afgesproken met Erica en Julia. Beide vrouwen vergezelden ons tijdens de vorige editie gedurende zowat 250 van de 285 km. In maart al contacteerden ze ons om te vragen of we weer meefietsten. Wie zijn wij om dan te weigeren? Liesbeth Vanheule en Amelie Verbeke sluiten bij ons aan. Maar Erica en Julia hebben pech. Erica is op haar bril getrapt bij het aankleden en zoekt nog snel een andere. Liesbeth en Amelie kunnen we in het gewoel nergens terugvinden.
Dan wordt het plots stil en weerklinkt Finlandia. De officieuze Finse hymne. Iedereen hier kent en voelt dit lied. Hier en daar legt iemand zijn hand op het hart. Hier en daar kijkt een buitenlander verwonderd om zich heen.
Tempo omhoog
19u28, ons startuur, nadert. Plots duiken Erica en Julia op. We hebben nog even tijd voor een knuffel en een woordje uitleg, maar we moeten ons opstellen in het startvak. Om te vermijden dat grote bendes fietsgekken het verkeer induiken, heeft de organisatie tijdsloten voorzien. Met enkele minuten tussenpauze vertrekken grote en kleine groepjes voor de 300 km lange tocht door de nacht. Amelie en Liesbeth starten om 19u32, maar we vinden ze nergens. Onze fout. Hun verhaal doen we later uit de doeken.
Met 300 km in het achterhoofd en onze hartslag als leidraad beginnen we aan onze lange nacht. Al snel ruilen we de gezellige drukte van Imatra voor de rustige wegen door de bossen. Maar al gauw duikt Julia naast ons op en vraagt om het tempo wat hoger te houden. Erica had gezegd dat Julia afgelopen winter stevig had getraind en ’een tijd’ wilde neerzetten. We schakelen van een gezapige 27-28 naar 30-32. En wijle weg.
De route slingert door de bossen en al snel duiken de eerste heuveltjes op. Niet de rolling hills van vorig jaar die het tempo amper drukten, maar net iets langere en net iets steilere hellingen. De hartslag gaat meteen al enkele keren boven de overslag. Dat belooft. Bij de 1e bevoorrading in Lappeenranta hebben we iets meer dan 30 km/u gemiddeld. Nog 250 km te gaan.
Lichtspektakel
Af en toe halen we een groepje in en af en toe steekt ons een groepje voorbij. In een groepje herken ik de Duitse Youtuber-ultraloper-ultrafietser-fietsgek Max (Skatepunk2425). Zij vlammen ons aan 38 km/u voorbij. Maar hij geeft later toe dat hij de bevoorrading in Lappeenranta zelfs niet gezien heeft. Na 150 km op een achterwiel gestaard te hebben, kiest hij ervoor om ook van de rit te genieten. Wanneer Scorpions Racing Team ons aan goed 45 voorbij flitst, roep ik even naar Jean Biermans. Een uitgestoken arm toont dat hij me toch gehoord heeft. Uiteindelijk leggen zij de rit af aan 41 km/u gemiddeld. Genieten heeft bij die jongens ook een andere invulling.
Wanneer de zon net voor het ondergaan de bomen met een betoverend oranje licht van kleur laat veranderen, is het weer bewonderend rondkijken. In tegenstelling tot vorig jaar blijven we aan de horizon steeds een streepje licht zien. Af en toe verdwijnt die streep doordat enkele wolken zich aan de einder verzamelen. Wolken die wat regen over ons laten neerkomen. Geen massa’s, maar net genoeg om hinderlijk te zijn. Wanneer we in een pelotonnetje terechtkomen, maken we ook kennis met een ander Fins fenomeen. Blijkbaar hebben ze in Finland een hekel aan effe doorduwen op een klim. Bij de minste helling gaan vooraan de handjes omhoog (waar is Regi?) en gaat de snelheid drastisch naar omlaag.
Wanneer we wat later bij een bevoorrading even overleggen, besluiten we om het groepje te laten voor wat het is en op ons eigen tempo door te gaan. We hebben ze niet meer gezien. Ondertussen glijden kilometers bossen en meren voorbij en is het hopen op het lichtspektakel dat ons verleden jaar zo wist te betoveren. Maar net voordat de zon de bomen in een gouden gloed zal zetten, verzamelen er zich weer enkele wolken. Met een stevige regenbui als gevolg. De regen is niet echt koud en komt bijna over als een verfrissing. Nog 150.
28 km/u
We stevenen verder af op de finish. Dorpjes en stadjes met schitterende namen als Taipalsaari, Savitaipale en Puumala schuiven voorbij. Voeg daar nog Lietvesi, Pistohiekka beach, waar je bijna met je voeten in het water een bevoorrading krijgt, en Ruokolahti aan toe en dan ken je de route van de Saimaa Cycle Tour van buiten. Bijna toch.
Op de voorlaatste bevoorrading werpt Julia een blik op haar fietscomputer: 27,9 km/u gemiddeld. We schroeven het tempo weer wat op en nemen kop over kop de leiding van ons groepje. Bij de laatste bevoorrading ligt ons gemiddelde nog steeds op 27,9. Het teken voor Julia om vol gas te gaan. De 250 die we zelf aan kop hebben gereden, beginnen zich te wreken. Bij momenten stormen we aan 35 over de Finse wegen. Bergaf nog een stuk sneller. We krijgen het moeilijk, hangen wat aan de rekker, maar slagen erin het tempo te volgen. De wegen worden breder, de immense kartonfabriek en de drukke bebouwing tonen dat we dicht bij Imatra komen.
Julia geeft nog een ruk aan het tempo. Een Fin die mee in het wiel is gekropen, moet er af. We trekken een sprintje naar het achterwiel van Erica, die zowat 295 km in het wiel heeft gezeten. Aan de oevers van het meer nestelen we ons nog even aan kop. Nog effe doorduwen. En dan zien we ze: de Imatra Rapids. Finlands oudste toeristische trekpleister. Meteen ook de start en finish (oef!) van onze tocht. Samen rijden we over de finish. Een knuffel, een proficiat en een blik op de fietscomputer: 28 km/u. Dat bakje gerookte zalmsalade zal smaken.
Klaar voor de Saimaa Cycle Tour?
