Met de eindzege in de Tour de Wallonie heeft de 23-jarige Robert Stannard van Alpecin-Deceuninck zijn 1e individuele profzege behaald. De rappe Australiër, nochtans opgegroeid in Nieuw-Zeeland, wordt daarmee beloond voor zijn constante tijdens de rittenwedstrijd. “En nu zou ik graag een etappe winnen in de Vuelta”, blikt hij ambitieus vooruit. Portret van een renner uit een koersgekke familie.

Koffiebonen
Steve Stannard valt aan het begin van deze eeuw op door op gezegende leeftijd nog aan de start te staan van het nationaal kampioenschap van Nieuw-Zeeland en de Tour of Wellington in zijn thuisland. Hayden Roulston wint die rittenwedstrijd en zou later nog voor onder meer HTC en RadioShack rijden. Op de 12e plaats eindigt Steve, op dat moment al 39 jaar. 5 en 6 jaar later is hij al een rijpe 40’er bij zijn deelname aan de New Zealand Cycle Classic, die hij probleemloos uitrijdt.
Rond die periode zal Steve uiteindelijk aan de andere kant van de dranghekken belanden als fiere koersvader. Elizabeth ‘Lizzie’ laat in 2014 voor het eerst van zich spreken met de titel op het Oceanisch Kampioenschap bij de junioren. Zij combineert het fietsen op dat moment met triatlon, al gaat haar voorkeur lange tijd uit naar het laatste. Na een lange weg bereikt zij uiteindelijk het profpeloton. In september 2021 sluit ze immers aan bij Valcar – Travel & Service, waar haar ploegmate Elisa Balsamo een week later wereldkampioene wordt. Dit jaar rijdt ‘Lizzie’ in dienst van Silvia Persico en Chiara Consonni, 2 revelaties in het vrouwenpeloton.
Ook zonen Robert en Thomas krijgen de wielermicrobe te pakken. Het is vooral de oudste die over talent blijkt te beschikken. Als Nieuw-Zeelander kan hij bij de jeugd concurreren met zijn Australische leeftijdsgenoten. Het amateurteam Nature Valley Cycling biedt hem zelfs een plekje aan bij collega’s uit Manawatu, de regio waar hij woonachtig is in het noordelijk deel van Nieuw-Zeeland. Hij verkoopt zelfgemaakte koffiebonen om zijn wielerhobby een beetje te kunnen bekostigen.
Ploegmaat van Jai Hindley
Eind 2015 mag Robert mee naar het WK wielrennen in Richmond. Hij trekt er goed zijn plan en wordt 21e in de tijdrit bij de junioren. Een jaar later doet hij nog een pak beter en eindigt hij als 11e. In de wegrit probeert hij wel weg te rijden, maar wordt hij gepakt door de hitte. Het zou zijn laatste grote koers voor Nieuw-Zeeland zijn. In januari 2017 beslist hij om een Australische licentie aan te vragen, zodat hij kan aansluiten bij Mitchelton-Scott, de opleidingsploeg van de WorldTour-formatie.
Bij die opleidingsploeg rijdt Robert Stannard samen met een aantal Aussies en ook een reeks Chinezen, want de ploeg is officieel immers Chinees. Het klinkt als een vreemd gegeven, maar hij zit er wel in goed gezelschap. Terwijl Cameron Meyer waakt over zijn jongere collega’s, staan die allemaal aan het begin van een grote carrière. Lucas Hamilton maakt een jaar later al de overstap naar de profs en Jai Hindley zou 5 jaar later zelfs de Giro winnen. Ook Michael Storer heeft zijn strepen met 2 ritzeges in de Vuelta al verdiend en Harry Sweeny zoekt vandaag zijn weg bij Lotto Soudal.
Met zijn Australische ploegmaten rijdt Robert Stannard dat jaar geregeld de tegenstand verloren. Zo verslaat hij met zijn ploegmaten Joao Almeida in een ongelijke strijd in de Toscana Terra di Ciclismo Eroica, waar hij zelf 2e wordt na Hindley en voor Hamilton. In de Rhône-Alpes Isère Tour wint hij zelf een etappe voor Nick Schultz en Alex Aranburu en vervolgens wordt hij ook 8e in de Baby Giro.
Piccolo Lombardia
Mitchelton-Scott houdt het talent nog een jaar bij de beloften. Hij wint daarin de Giro del Belvedere, een rit in de Ronde van Bretagne, de tijdrit in de Baby Giro en Il Piccolo Lombardia. Bovendien staat hij ook op het podium van de Ronde van Vlaanderen en eindigt hij in 8 van de 10 ritten in de Toekomstronde bij de eerste 15. Met flink wat verwachtingen wordt hij bij de profs binnengehaald.
Robert wint in zijn 1e profjaar de ploegentijdrit in de Settimana Internazionale Coppi e Bartali, maar is verder vooral op verkenningstoer. In de Memorial Alfredo Martini eindigt hij een jaar later tussen Fernando Gaviria en de piepjonge talenten Ethan Hayter en Biniam Girmay al 2e en ook in de Giro dell’Appennino staat hij op het podium. Hij mag op rittenjacht gaan in de Vuelta en eindigt er 3 keer bij de eerste 10. Op een 6e plaats in de Brabantse Pijl na, wordt ook 2021 niet het jaar van zijn grote doorbraak.
Vuelta 2022
Alpecin ziet het wel nog steeds in de jonge Australiër en biedt hem een plaatsje aan. In de Tour de Wallonie maakt hij het nu helemaal waar. Stannard wordt 3e op de Muur van Hoei en verovert de leiderstrui een dag later in Herve. Die verdedigt hij met brio in de laatste 3 dagen. In de slotrit wint hij zelfs de pelotonsprint achter de ontsnapte Jan Bakelants. De Australiër haalt naast het eindklassement ook het puntenklassement en het jongerenklassement binnen.
“Ik ben naar hier gekomen om te winnen”, geeft hij achteraf ook toe. “Toch had ik niet gedacht dat het op deze manier zou verlopen. Ik heb nog nooit een rittenkoers gewonnen, zelfs niet bij de jeugd. Het was de meest stresserende wedstrijd in mijn carrière. Ik hoop dat deze eindzege een keerpunt is in mijn loopbaan.”
Stiekem droomt Stannard van Milaan-Sanremo en de Tour de France. Maar met ritwinst in de Vuelta zal zijn werkgever dit jaar ook al erg tevreden zijn.