Stilaan groeit het besef: het zijn echt de laatste wedstrijden van Philippe Gilbert in het profpeloton. Na Binche-Chimay-Binche en Parijs-Bourges neemt hij zondag definitief afscheid van zijn geliefkoosde sport in Parijs-Tours. Dat is wel een symbolische locatie voor ‘Phil’, die meer dan een decennium geleden 2 keer op rij won in Parijs-Tours. Het was de dubbel die een weergaloos tijdperk inluidde voor de 40-jarige Ardennees.
Veranderd statuut
Gilbert voelde zich altijd thuis in Frankrijk. Hij won er al op jonge leeftijd semiklassiekers als Paris-Corrèze, de Tour du Haut Var, de Trophée des Grimpeurs, La Poly Normande en de GP de Fourmies. Dat hij tussen 2003 en 2008 uitkwam voor Française des Jeux maakte natuurlijk ook wel dat er heel wat Franse wedstrijden op zijn agenda werden geplaatst. Deze koersen waren belangrijk voor de sponsors en dus deed Gilbert zijn uiterste best om zijn werkgever tevreden te houden.
Na de overwinning in Omloop Het Volk van 2008 was het statuut van Gilbert al veranderd in België. Dat jaar haalde hij ook aan het einde van het seizoen nog een dikke vis binnen met Parijs-Tours. Hij teerde in die wedstrijd op de vorm die hij had opgewekt in de Vuelta. Een ritzege zat er in Spanje niet in, al werd hij in Toledo enkel geklopt door Bettini. De 15e plaats op het WK van Varese was een mooie bevestiging, net als een 4e plek in het Circuit Franco-Belge. In Parijs-Bourges (6e) deed hij de nodige kilometers op en in het weekend was het bingo.
De 102e editie van Parijs-Tours werd verreden tussen Saint-Arnoult-en-Yvelines en Tours. Op dat moment was de Wereldbeker al een aantal jaren opgedoekt. Dit regelmatigheidsklassement bestond van 1988 tot 2004 en de Franse herfstklassieker maakte er elke keer deel van uit. Op die manier kon de organisatie grote namen als Rolf Sørensen, Johan Museeuw, Erik Zabel, Andrei Tchmil, Andrea Tafi, Erik Dekker en op een verloren zondag zelfs Richard Virenque toevoegen aan het palmares. Ook na het verdwijnen van de Wereldbeker hadden Zabel en Petacchi nog gezegevierd. De sprinters waren dus ook in 2008 favoriet en de wedstrijd had een groter statuut dan het vandaag heeft.
Uniek klavertje 4
Het was dat jaar een gesloten koers. Een ontsnapping met onder meer de Amerikaan David Zabriskie kleurde de wedstrijd tot in de finale, waar heel wat schermutselingen ontstonden. Vervolgens trok een groepje outsiders ten aanval. Daarbij Jan Kuyckx, Sébastien Turgot, Nicolas Vogondy en Mickaël Delage. De aanwezigheid van die laatste was cruciaal, want op de laatste helling vlamde Gilbert naar de kopgroep en kon die zijn ploegmakker er aan het werk zetten. Hij was hem zo dankbaar dat Delage een jaar later mee de overgang naar Lotto zou maken.
Delage reed zich helemaal leeg in de slotkilometer, de resterende 3 koplopers en Gilbert bleven in een razend spannend einde het peloton voor. Nochtans hadden Boonen en Freire hun knechten ingeschakeld en aasden ook Farrar, McEwen en Zabel nog op een sprint. Zoals later in de geschiedenis wel vaker zou blijken, was Gilbert vooraan de man met het meeste tactisch vernuft en de sterkste sprint. Het podium kleurde met Kuyckx op de 2e plek nog een beetje extra Belgisch.
Na 2008 was de carrière van Gilbert helemaal gelanceerd. Bij Silence-Lotto werd hij 4e in de Amstel en Luik en 3e in de Ronde van Vlaanderen. Na etappewinst in de Giro zou hij zich wederom klaarstomen in de Vuelta voor een ontketenend najaar. In Zwitserland werd hij al 6e op het WK, daarna realiseerde hij een uniek klavertje 4. Achtereenvolgens won hij de Coppa Sabatini, Parijs-Tours, de Gran Piemonte en de Ronde van Lombardije.
Boonen en Bozuc
Parijs-Tours was dat jaar helemaal voor de Belgen. Op 10 km van de meet waren Van Avermaet en Gilbert in de aanval gegaan met Tom Boonen en Borut Bozic. Van Avermaet zou moeten afhaken en de andere 3 stormden naar de meet. Boonen leek in de Belgische kampioenentrui haast onklopbaar, al weet iedereen dat een sprint van een klein groepje iets helemaal anders is dan een sprint met een peloton. ‘Phil’ ging al aan op 300 meter van de meet. Boonen moest over Bozic naar het wiel van zijn landgenoot en kwam net tekort.
Phil was na 2009 wel een beetje klaar met Parijs-Tours. In de daaropvolgende edities zou hij geen hoofdrol meer vertolken. Enkel in 2018 eindigde hij nog eens in de top 10 met een 8e plaats. De kans is reëel dat hij zondag de kaart van de ploeg trekt en in de slotkilometers de tijd neemt om na te denken over een onwaarschijnlijke carrière die hij op dat moment beëindigt. De gelukwensen van collega’s zal hij ten harte nemen, al volgt het grootste feest op de Cauberg. Afspraak 15 oktober 2022.