Zaterdag staat de Ronde van Lombardije op de wieleragenda. De bekendste herfstklassieker en ook meteen het laatste Monument van het seizoen. De Koers van de Vallende Bladeren wordt geregeld in slechte weersomstandigheden gereden. Toch zal geen enkele editie qua somberheid kunnen tippen aan de jubileumeditie van 2006, gewonnen door Paolo Bettini. De kersverse wereldkampioen kwam in tranen over de aankomst, omdat hij net had moeten ervaren dat wielrennen nog altijd maar de belangrijkste bijzaak in de wereld is.
De Krekel
Paolo Bettini is 1 van de beste klassieke renners van deze eeuw. De Krekel won met Luik-Bastenaken-Luik (2 keer), de Ronde van Lombardije (2 keer) en Milaan-Sanremo 5 Monumenten, waarvan dus 3 verschillende. Doe daar nog 2 wereldtitels en een Olympische titel bij en je krijgt al een goed beeld van wat hij allemaal in zijn mars had. Veel van zijn grote overwinningen behaalde hij pas na zijn 30e, nadat hij daarvoor vaak als knecht werd uitgespeeld voor onder meer Bartoli.
Anno 2006 wist Bettini ook dat het tijd was om een keertje wereldkampioen te worden. Hij was er in 2001 al heel dicht bij geweest, maar werd in Lissabon geklopt door Freire. 2 jaar later speelden de Spanjaarden het prima uit in Hamilton en eindigde hij net naast het podium. In Salzburg vond hij een parcours op zijn maat. In de Vuelta won hij meteen de 2e rit. Hij wist dat de vorm goed zat en reed de rest van de ronde in functie van het grote doel.
Dat WK in Salzburg verliep echter niet perfect voor Bettini. De Italiaan probeerde in de voorlaatste ronde al weg te raken met Fabian Wegmann, zonder succes. Een ronde later raakt hij wel alleen weg, maar wordt hij gegrepen door de tegenaanvallers en uiteindelijk ook het peloton. Zijn kansen lijken weg, tot hij in de slotkilometer mee kan glippen met Sanchez, Valverde en Zabel. In de sprint klopt hij de Duitse sprintkampioen. Hij weet met zijn geluk geen blijf. Zijn carrière is dan helemaal geslaagd, de wereld lacht hem toe.
Verkeersongeluk
Een week later, op maandag 2 oktober 2006, is al het geluk rond de regenboogtrui herleid tot stof. Paolo Bettini krijgt te horen dat zijn broer en boezemvriend Sauro op 42-jarige leeftijd het leven heeft gelaten in een verkeersongeval. De bekende restauranthouder uit Livorno verloor de controle over het stuur van zijn Subaru op enkele hectometers van hun thuishaven. De wereldkampioen is zwaar aangeslagen. Zijn broer was bij de jeugd zijn grote voorbeeld en won veel meer dan hem. Hij werd later zijn grootste supporter en runde de fanclub van zijn kleine broer. Een vrouw en zoontje Francesco bleven wezenloos achter.
Kapot van verdriet staat Bettini op 14 oktober 2006 toch aan de start van Il Lombardia. Nog steeds met zijn wonderbenen, maar ook verscheurd door verdriet. Het is de 100e editie, maar van een feest is geen sprake. Eigenlijk wilde Bettini nooit meer fietsen. Toch beseft hij ergens dat zijn broer dat nooit zou willen. Dus staat hij op wilskracht toch aan de start. Wilskracht die hem in zijn carrière al ver heeft gebracht.
Het is een grijze dag in Lombardije en meermaals vraagt Bettini zich af wat hij daar eigenlijk in het peloton doet. Tot hij op de Civiglio een streepje zon ziet, misschien wel een signaal van hierboven. Enkel Wegmann kan nog volgen, de rest rijdt voor de ereplaatsen. Dat het de wereldkampioen allemaal niet veel kan schelen, toont hij door zich met doodsverachting naar beneden te gooien. Zijn beschermengel zit mee aan boord. Bettini blijft overeind en slaagt er in de finale in om de Duitser uit zijn wiel te schudden.
Beschermengel
Wat volgt is een solo van enkele kilometers richting aankomst. Het hele verhaal van de laatste weken schiet opnieuw door het hoofd van Bettini. Hij is daar niet alleen, zijn broer zit op zijn schouder. Heel Italië leeft mee met de nationale held, die zijn voorsprong knap verdedigt. In de slotmeters rollen de tranen over zijn wangen. De vingertjes wijzen richting hemel, een uitleg heeft niemand nog nodig. Nooit zou een winnaar van Lombardia zo verdrietig zijn.
Als wereldkampioen kent Bettini vervolgens een lastig jaar. Richting WK in Stuttgart wordt hij ook nog eens bijzonder zwaar aangepakt nadat Sinkewitz had verteld dat hij doping had gekregen van de Italiaan. De Krekel wint prompt zijn 2e WK op rij en trakteert alle criticasters op een aantal uitgebeelde geweerschoten. Een 3e wereldtitel komt er niet. In Varese speelt hij het ploegenspel en eindigen landgenoten Ballan en Cunego op 1 en 2. Bettini hangt die avond de fiets aan de haak. Italië wacht sinds die dag op een nieuwe wereldkampioen. En Bettini zelf fietst nog veel, drinkt graag een glaasje wijn en denkt ongetwijfeld nog vaak terug aan zijn veel te vroeg vertrokken broer.
