“We reden vandaag met 2 rond”, vertelde Lotte Kopecky afgelopen woensdag na haar overwinning in Nokere Koerse. Een verwijzing naar het overlijden van haar broer Seppe. Wielrenners werden in het verleden al vaker geconfronteerd met dergelijke tragische gebeurtenissen. Toch vonden velen er ook de kracht om op sportief vlak voor een eerbetoon te zorgen.
Lance Armstrong
Fabio Casartelli liet op 18 juli 1995 het leven na een val tijdens de 15e etappe van de Tour. De gouden medaille van de Spelen in Barcelona – toen enkel amateurs deze wegrit mochten rijden – mocht amper 24 jaar worden. Hij kwam bij de noodlottige valpartij in de afdaling van de Portet d’Aspet met zijn hoofd tegen een betonblok terecht en kon niet meer worden gered.
Een dag na het verlies van de Italiaan reed het peloton in gesloten groep van start naar aankomst. De ploegmaten van Casartelli mochten als eersten over de meet rijden. Kapot door de gebeurtenissen wilden ze het liefst gewoon naar huis, maar de weduwe overtuigde hen om verder te gaan. 2 dagen later stond er een rit van Montpon-Ménestérol naar Limoges op het menu. Een dag later maakte ene Lance Armstrong deel uit van de vlucht. Op 29 km van het einde trok hij solo op avontuur. Met de vingertjes richting de hemel rondde hij de solo prachtig af.
Tyler Farrar (en Tim Merlier)
Het verhaal van Wouter Weylandt is vrij gelijkaardig. Ook hij kwam om het leven tijdens een Grote Ronde in een afdaling. Op 9 mei 2011 bleef hij haken aan een muurtje en had hij geen overlevingskansen meer. Een dag later werd de rit geneutraliseerd en was het Leopard-Trek dat als 1e over de aankomst reed. Ook bij hen: Tyler Farrar. De Amerikaan was een goede vriend van Weylandt en was kapot van het verlies. Een dag later verscheen hij niet meer aan de start.
Enkele weken later stond Farrar aan de start van de Tour, de grootste wielerwedstrijd ter wereld waarin hij nog nooit een rit had kunnen winnen. In de 3e etappe stond een vlakke rit naar Redon op het programma. Mark Cavendish was topfavoriet, maar in de sprint schoot een andere Engelstalige renner naar voor. Farrar rondde de prima inleiding van zijn ploeg af. Met een W-gebaar verwees hij naar zijn overleden vriend. Het zou zijn enige ritzege in de Tour worden.
Tim Merlier kent zijn klassiekers. Toen de Giro dag op dag 10 jaar na het drama arriveerde in Novara was hij op de afspraak. Met een krachtige inspanning regelde hij de massasprint. Merlier vormde net als Farrar een ‘W’ toen hij over de aankomst kwam. Ondanks de hectiek van een massasprint had hij onthouden wat er 10 jaar eerder was gebeurd. Het was een prachtig eerbetoon van de Belgische sprintbom.
Paolo Bettini en Hugo Houle
Over Paolo Bettini las je vorig jaar al een stukje bij WielerVerhaal. Na het behalen van de wereldtitel in 2006 moest hij afscheid nemen van zijn broer Sauro, die het leven had gelaten in een verkeersongeval. Bettini was ontroostbaar, maar ging toch van start in de Ronde van Lombardije. Na een spervuur van aanvallen kon hij met Fabian Wegmann zijn laatste gezel lossen. Met de tranen rollend over de wangen kwam hij als winnaar over de meet.
Ook de Canadees Hugo Houle slaagde erin zijn broer te eren. Die was hij op 22 december 2012 verloren toen Pierrik tijdens een loopje werd aangereden door een dronken bestuurder. Houle beloofde plechtig op een dag zijn broer te eren met een klinkende overwinning. Dat leek niet erg realistisch, want de Canadees zou jarenlang enkel in eigen land zegevieren. Tot 19 juli 2022, bijna 10 jaar na het verlies. In de Tourrit naar Foix was hij – zoals wel vaker – present in de vlucht van de dag. In de slotfase trok hij in zijn eentje op avontuur en reed hij de tegenstand op meer dan een minuut. De belofte was vervuld.
Deze verhalen zijn maar een kleine verzameling van overwinningen in de koers die in het teken stonden van een overlijden. Lotte Kopecky toonde woensdag dat toppers na zo’n verlies troost vinden in de koers en kracht kunnen putten uit het verdriet. Het zijn overwinningen met een emotionele achtergrond. Ze halen geen mensen terug, maar tonen wel hoe niemand ooit vergeten wordt.
Win de Ekoï Gara fietshelm van Sep Vanmarcke!
