Op 13 oktober 2022 was het 20 jaar geleden dat wielerlegende Laurent Jalabert zijn fiets aan de haak hing. Zijn laatste wedstrijd was er nota bene eentje in België, met het WK in Zolder. Jalabert was een totaalatleet die in 14 seizoenen alle soorten wedstrijden won en tot aan het einde van zijn carrière relevant was. Dat is hij vandaag overigens nog steeds in de triatlonwereld, waarin hij op latere leeftijd wereldkampioen werd.
Bijzonder palmares
Soms lijkt het wel eens dat de carrière van Laurent Jalabert niet helemaal naar waarde wordt geschat. Hij won nooit de Giro of de Tour, werd nooit Olympisch Kampioen of wereldkampioen (behalve in het tijdrijden) en heeft noch de Ronde van Vlaanderen, noch Parijs-Roubaix op zijn palmares staan. Er zijn echter andere elementen die in zijn voordeel spreken. Bahamontes berekende in de voorlaatste editie dat hij het strafste seizoen van alle renners realiseerde in de jaren ’90 en Pro Cycling Stats plaatst hem op 9 in de ‘All Time Ranking’. Qua statuut is zijn carrière het meest te vergelijken met die van Alejandro Valverde, op 1 uitzondering na. Dat is voor straks.
Wat won Jalabert dan wel? Eigenlijk zowat alle andere wedstrijden. Hij zette met Milaan-Sanremo en de Ronde van Lombardije 2 Monumenten op zijn naam, won 18 ritten en het eindklassement van de Vuelta en was ook 4 keer de beste in een Touretappe. Doe daarbij nog 3 keer Parijs-Nice en 2 keer de Waalse Pijl en je krijgt al meer respect voor zijn loopbaan als prof. Hij slaagde er overigens ook in om 2 keer het groen te winnen in de Tour (1992 en 1995) en kon in de nadagen van zijn carrière ook 2 keer de bolletjestrui mee naar huis nemen (2001 en 2002).
Gezien het chauvinisme van de Fransen is het niet onlogisch dat Jalabert een erfenis heeft achtergelaten in het wielrennen. De bekendste ligt in het Centraal Massief. Daar werd (een gedeelte van) la Côte de la Croix Neuve omgedoopt tot de Montée Laurent Jalabert. Dat heeft hij te danken aan zijn overwinning op 14 juli (Quatorze juillet) in 1995. Die behaalde hij na een marathonontsnapping. Met de hulp van zijn ploegmaten reed Jalabert zelfs een tijdje virtueel in het geel. Aan de aankomst werd hij in de armen gesloten door zijn ouders en buren. In het klassement maakte hij een sprong van 6 naar 3, al droomden de Fransen onderweg van nog meer.
Regenboogdroom
Toen Jaja in 2002 zijn afscheid aankondigde, maakte hij 1 uitzondering. Bij een wereldtitel zou hij alsnog een jaartje langer in het peloton blijven. Die wereldtitel op de weg zou hij nooit winnen, een manco op zijn enorme palmares. Waar Valverde op zijn oude dag wel nog een keer naar de regenboogtrui zou sprinten, kreeg Jalabert geen eerlijke kans meer. Een grote valpartij in de slotfase van het bewuste WK maakte dat hij niet meer zou meedoen voor de overwinning.
Na zijn wielerpensioen werkte Jalabert als commentator bij de Franse televisie en was hij ook een tijdje bondscoach van Frankrijk. Beide jobs werden echter stopgezet door gebeurtenissen met een zware impact. In juli 2013 stopte hij met het geven van commentaar bij de Tour nadat hij werd beschuldigd voor het gebruik van EPO in de Tour van 1998. Eerder dat jaar was hij zwaargewond geraakt bij een verkeersongeval. Met zijn fiets werd hij gegrepen door een wagen en verloor hij het bewustzijn. Noodgedwongen moest hij toen stoppen als bondscoach.
Toch is Jalabert na die tegenslagen weer kerngezond geraakt. In die mate zelfs dat hij zichzelf herontdekte als triatleet. Hij loopt de marathon onder de 3 uren en nam deel aan de Ironman van Hawaï. In 2019 werd hij ook wereldkampioen in zijn leeftijdscategorie in de Ironman 70.3.
Leven na de koers
Hoewel zijn hobby de laatste jaren wat vaker stillag, blijft hij de sport liefhebben. Afgelopen weekend werd hij nog 6e bij zijn leeftijd in de Ironman van Cascais. Voldoende om zich te kwalificeren voor de Ironman van Hawaï volgend jaar, moest hij daar nog zin in hebben.
Het peloton nam afgelopen dagen afscheid van grootheden als Valverde, Nibali en Gilbert. Renners die met enige verbeeldingszin een gelijkaardige carrière hebben uitgebouwd. Het voorbeeld van de Fransman toont in elk geval aan dat er leven is na de koers. Het zou niemand verbazen mocht 1 van die 3 zich op korte termijn aan nieuwe sportieve uitdagingen wagen. Maar de Cauberg hernoemen tot Montée Philippe Gilbert, dat lijkt toch niet voor morgen.