3 jaar lang geen koers gereden, maar ambitie is groot: “Ik wil graag prof worden, al wordt het een moeilijk verhaal”

Dat van de appel en de boom. Wie de 16-jarige Devon Planckaert ziet, denkt spontaan aan vader Francesco (40) en grootvader Eddy (64). Ook Devon houdt van de koers, hoe kan het ook anders. Nadat hij bij de aspiranten al een 1e oefenkoers op de piste van Rochefort won, kreeg hij te maken met een flinke dosis pech. Dit jaar staat hij voor zijn grote vuurdoop bij de junioren. “Als ik ooit de kans krijg om prof te worden, ga ik die zeker grijpen, maar ik besef dat het heel hard werken is.”

Knieblessure

Francesco was gezegend met het fameuze Planckaert-gen. Hij werd bij de jeugd 3e op het BK voor nieuwelingen in 1998. Ondanks een zware knieblessure zou hij toch een 3-tal jaren bij de profs rijden. Zijn zoon kreeg echter nooit de kans om een medaille te behalen op datzelfde Belgisch kampioenschap voor nieuwelingen. “Hij heeft al jaren geen koers gereden. Eerst omwille van de coronapandemie, daarna door een blessure aan de knie”, weet Francesco.

De geschiedenis herhaalt zich met andere woorden. “Het was dezelfde blessure als mij”, gaat de vader verder over zijn oudste zoon. “Gelukkig is het goed aangepakt en zou het nu in orde moeten zijn. Devon wil ervoor gaan en fietst heel graag. Hij heeft zijn tegenslagen al gehad en op zich is het ook geen ramp dat hij er eventjes tussenuit is geweest. Nu moet hij wel meteen inpikken bij de junioren. Eind februari rijdt hij zijn eerste wedstrijden. Dat gaat niet gemakkelijk zijn. Van de aspiranten naar de junioren is een enorme stap.”

Dat beseft de 10’er zelf ook. “Het is erg spannend en ik heb zelfs een beetje stress. Ik ben al jaren bezig met trainen. De onzekere factor is voor mij het peloton. Ik heb nooit echt in zo’n grote groep gereden, dus ik heb daar wel een beetje schrik voor. Het is niet gemakkelijk en ik weet niet hoe het staat met mijn stuurvaardigheid.”

In een aantal oefenkoersen bewees Devon in elk geval wel dat hij iets kan. Dat kon hij helaas nog niet etaleren in een officiële wegwedstrijd. Momenteel lopen de trainingen wel goed. “Ik doe dat vooral op mezelf. In de winter loop ik ook redelijk veel en daarnaast ga ik geregeld met de mountainbike op pad. En de duurtrainingen horen erbij.”

Mageno

Devon is overigens niet de enige Planckaert die zijn geluk in het wielrennen beproeft. Ook Mageno, de 15-jarige zoon van Stephanie Planckaert en Christopher, heeft de liefde overgenomen. Hij reed in juni 2021 zijn 1e wedstrijd in Beveren-Waas en enkele weken later won hij al zijn 1e koers in Frankrijk. “Wanneer we in Frankrijk zijn, fietsen we wel eens samen”, knikt Devon.

Francesco sluit soms nog aan tijdens de tochtjes en laat zijn kennersoog spreken. “De jongens zijn nog altijd jong en dan moet je het ook allemaal een beetje spelenderwijs aanpakken. Niemand is verplicht om te koersen, al zijn zij natuurlijk getriggerd door mijn vader en ons koersverleden. Dat er ook vrienden van hen fietsen, speelt ook een rol. Ik zie wel dat de jongens ervoor trainen. Het is wel jammer dat ze volgend jaar uitkomen in een andere categorie, dus het zal nog eventjes duren voor ze samen in het peloton rijden.”

“Je moet vooral doen wat je graag doet”, filosofeert Francesco verder. “Wij zullen hem steunen en helpen en hij moet er dan voor gaan. Het is sowieso plezant en goed om (samen) te sporten. Het is echter moeilijk te oordelen of hij op een dag van zijn hobby zijn beroep kan maken. Als vader is het lastig om daar objectief naar te kijken. Ik zie wel dat er talent is, maar ik zeg altijd dat je 0,1% kans hebt om te slagen.”

In een klein hoekje

“Het zit soms in een klein hoekje”, blijft de vader nuchter. “Het is misschien ook niet slecht dat hij dat zelf ondervonden heeft. Een tegenslag is snel gebeurd en alles is zo fragiel.… Daarom kan je het alleen maar laten lopen zoals het komt. En hij moet het natuurlijk zelf willen. Daar begint het mee. Ook als hij geen prof wordt, kan je altijd blijven koersen en daar plezier uit halen. Het is natuurlijk ook belangrijk dat je ook iets vindt om geld mee te verdienen, want je moet ook leven, hé. Ach ja, als hij maar gelukkig is en een doel vindt om voor te gaan!”

Devon luistert met veel respect naar de tips van zijn vader. “Ik wil graag koersen en ik ga proberen iets te bereiken”, glundert hij. “Op naam kan ik de volgende Planckaert in het profpeloton worden, maar ik weet ook dat dat een moeilijk verhaal zal worden.”