De Brabantse Pijl wordt anno 2022 gereden over quasi hetzelfde parcours als vorig jaar. In totaal moeten er maar liefst 25 hellingen beklommen worden en de 2e in dit rijtje is de Sollenberg. Erg bekend is deze bult in Huizingen bij het grote publiek niet, al kennen veel jonge renners de heuvel wel van de wedstrijd Halle-Buizingen. Een must voor liefhebbers uit de regio die graag hun springplankkwaliteiten een keertje testen.
Oude finale
Het is inmiddels traditie in de vernieuwde Brabantse Pijl dat het gedeelte van de oude finale in de regio rond Alsemberg eerst wordt opgezocht in de wedstrijd. Dat gebeurt via een grote lus onder Waterloo, simpelweg omdat er niet gemakkelijk door het Zoniënwoud kan worden gereden. Vervolgens wordt de Chaussée d’Alsemberg na 62,2 km als 1e aangedaan, gevolgd door de Sollenberg en de Bruine Put.
Op weg naar de Druivenstreek worden later ook nog de Eigenbrakelsesteenweg, de Rue de Nivelles en de Rue François Dubois aangedaan. Zoals de namen al doen vermoeden, zijn dit grote wegen waar je als toerist weinig plezier beleeft aan een beklimming. Dat is wel anders voor de Sollenberg, die na 74,5 km op het parcours ligt. De tv-uitzending haalt de helling wellicht niet, dus gingen we met WielerVerhaal al eens op ontdekking.
De Sollenberg wordt aangesneden vanuit Huizingen. Deze deelgemeente van Beersel, op de grens met het Pajottenland, staat bekend om het gelijknamige provinciedomein en ligt vlak na de passage onder de spoorwegbrug. Vervolgens draai je rond een minirotonde naar links, waar de helling begint. Het 1e deel gaat omhoog aan 6 tot 8% en is normaal gezien nog te doen op het buitenblad.
Vergelijkbaar met Hagaard
Vanaf de bocht naar rechts wordt het lastig. De percentages lopen op tot 13% en je moet als renner even door dit dode punt. Vervolgens zwakt de helling weer af. Na 450 meter ben je ongeveer 34 meter gestegen, goed voor een gemiddelde percentage van 7,3%. Eigenlijk is deze bult goed vergelijkbaar met de Hagaard, later in de Brabantse Pijl scherprechter. Ook deze klim is minder dan een halve kilometer lang en heeft in het middenrif het steilste stuk.
De Sollenberg, genoemd naar de gelijknamige straat en gehucht, was vroeger een zandheuvel en deze naam duikt al op in akten uit de 14e eeuw. Volgens Onroerend Erfgoed Vlaanderen was er vroeger een hof met wip en gaat het dus om een plek met enige historiek als ontspanningsplaats. Aan de top staan ook een L-vormige villa en een hoeve. Brouwerij Cammaert verdween in 1965 en maakte plaats voor een woonerf.
In de regionale wedstrijd Halle-Buizingen wordt de Sollenberg elke ronde aangedaan. Helaas is de wedstrijd zijn plek op de kalender de laatste jaren wat kwijt gespeeld. Deze Grote Prijs Michel Bellemans, een overleden schepen uit Halle, was vorig jaar een vrouwenkoers. Slechts 4 rensters haalden de aankomst nadat de politie even voorbij half koers een groot aantal rensters uit de wedstrijd haalde omdat de achterstand te groot werd. De Ierse Megan Armitage won voor Josie Talbot en de Oost-Vlaamse Febe Schokkaert.
Bonneu en Goolaerts
De restanten van de mannenkoers zijn terug te vinden op Strava in de vorm van de beste tijden op deze helling. Bavo Haemels reed in 2019 als snelste omhoog in 40 seconden. Hij werd pas 20e die dag, maar is nog steeds eigenaar van de KOM. Op 1 seconde volgt onder meer Kamiel Bonneu, inmiddels prof bij Flanders-Baloise. Ook de betreurde Michael Goolaerts vloog hier bij de jeugd in 2014 in 41 seconden naar boven.
Bekender dan de Moskesstraat of de Hertstraat zal deze helling niet meteen worden door zijn aanwezigheid in de Brabantse Pijl. Wielertoeristen moeten hier zeker wel eens passeren, zeker omdat het Pajottenland door series als ‘Dertigers’ en renners als Remco Evenepoel steeds meer in de verf wordt gezet als fietsstreek. Ook de combinatie met de bekende Bruine Put is handig meegenomen. Het is maar 2 km tot aan deze bekende helling met het geweldige uitzicht. Een oproep dus aan de springveren om op verkenning te gaan, je laat er beter niet met je sollen.