Vrijdag 4 augustus 2023 stond ik, tijdens het Super-WK in Schotland, aan de start van mijn eigen WK Gran Fondo. In tegenstelling tot de profs reden we geen rondjes in Glasgow zelf, maar vertrokken we in Perth en trokken we het voorgeborchte van de Highlands in. Goed voor 1 grote lus van om en bij de 160 km, waarbij er typisch voor die streek geen enkele vlakte te bespeuren viel. Hoe mijn aanloop richting het WK verliep, kon je in mijn vorige column lezen. De wedstrijddag was nog een ander paar mouwen.
Fietsen naar de start
Geen wekker die afging om 5u of 5u30 deze keer. Een beetje atypisch voor een Gran Fondo, maar onze wedstrijd (leeftijdscategorie 19-34j) startte pas om 10u40. Wij werden als eersten op gang geschoten, met nadien telkens 5 minuten tussen elke leeftijdscategorie. Het latere startuur zorgde er dus voor dat we rustig konden wakker worden en niet met een suf gevoel naar de ontbijttafel moesten wandelen. Althans, voor mezelf is moeten opstaan om 7u30 geen zware opdracht. Tegenwoordig zou ik zelfs geld durven geven om tot 7u te kunnen slapen. 😊
Na het ontbijt probeerde ik nog zo goed mogelijk te ontspannen. Voor zo’n wedstrijden zorg ik er namelijk voor dat de dag voordien alles al klaar is en ik mij zo weinig mogelijk druk hoef te maken tijdens de ochtend zelf. Op die manier kon ik mij rustig klaarmaken om naar de start te vertrekken. In de 1e plaats dachten we met de auto naar Perth af te zakken, maar tijdens zo’n massa-event is het niet evident een parkeerplaats te zoeken en dat zou weer extra stress kunnen opleveren. Daarom beslisten we om de transfer met de fiets te doen. Een goeie 20 km richting Perth, wat er meteen voor zorgde dat de benen al wat hadden gedraaid.
Omstreeks 10u arriveerden we ter plekke. Ruim op voorhand, zou je denken, maar eenmaal de startvakken openen, staan ze vrij vol. Gezien we met een 300-tal deelnemers in onze categorie waren, wilde ik toch liefst niet al te ver achteraan starten. Het parcours leende zich er niet bepaald toe om vlot te kunnen opschuiven.
Gelukkig stonden we op een vrij degelijke startpositie, wat weer voor wat minder stress zorgde. Nu ja, minder stress…. We kennen allemaal wel het gevoel dat je zo nodig moet, net wanneer je aan de start staat. “Zou ik nog gaan? Zou ik het ophouden?” Het dilemma duurde tot 10 minuten voor de start. Toen dacht ik maar om het te laten zitten.
Yves Coolen
Het startschot weerklonk om 10u40. Het parcours leidde ons de eerste 105 km in stijgende lijn richting de Highlands, met een 2-tal langere klimmen in verwerkt. De laatste 55 km gingen in dalende lijn, maar stel het allesbehalve voor als constant afdalen, integendeel, ook hier kwamen van die venijnige stukken in waarbij je helemaal uit het ritme werd gehaald. Over het koersverloop kan ik vrij kort zijn, althans wat mezelf betreft. Tijdens de glooiende stukken had ik al het gevoel dat mijn benen nogal snel vol schoten en er niet heel veel power op zat. Op de langere hellingen voelde ik me wel iets beter, maar ik kende duidelijk geen superdag.
Toen op de laatste lange klim Yves Coolen, de sterke renner waarmee ik in Luxemburg meestreed voor een podiumplaats, de forcing voerde in onze groep, twijfelde ik om mee te gaan. Ik besloot om te blijven zitten, uit schrik mezelf op te blazen, in de hoop het verschil op de top zo klein mogelijk te houden en er nog met een groepje naartoe te rijden. Helaas gebeurde dat niet en kwam ik niet meer voorin de wedstrijd. Als ik zie dat Yves uiteindelijk nog knap 4e werd, stel ik me de vraag of ik effectief niet beter kon, of het enkel maar dacht. Enfin, mocht ik me echt goed gevoeld hebben, had ik zeker niet getwijfeld en gewoon meegesprongen.
Persoonlijk kan ik niet tevreden zijn met een 48e plaats op dit WK. Ik kwam duidelijk voor meer. Misschien zat er meer in, maar hoe dan ook had ik niet de dag waarop ik hoopte. Uiteindelijk eindigen er nog wel een 250-tal renners achter mij, wat het ook niet erbarmelijk slecht maakte. Na de wedstrijd reden we nog een 20-tal km terug naar ons hotel, wat er voor zorgde dat er toch alweer een mooie trainingsdag én extra ervaring mee naar huis kon.
Afscheid
Vandaag, dinsdag 15 augustus, werk ik in Tielt-Winge voor eigen publiek mijn laatste wedstrijd als Elite2 renner af. Sinds mijn 15e doe ik aan wielrennen en ik voel dan ook dat de tijd rijp is om hier een punt achter te zetten. Enkel het verhaal als Elite2 zet ik stop, gezien ik het constant afhaspelen van vele rondjes wat gezien heb. Gran Fondo-wedstrijden blijf ik zeker wél nog doen. Daarnaast wil ik mijn sportieve bucketlist nog afvinken, mijn sportcarrière een nieuw leven inblazen en zo mooi mogelijk aanvullen met tal van nieuwe uitdagingen en ervaringen.
Op mijn 29e lijkt mij het ideale moment aangebroken om een eigen project uit te werken en enkele hiaten op mijn palmares op te vullen met zoveel mogelijk nieuwe en leuke ervaringen en uitdagingen. Wat dat allemaal precies zal worden, wordt met de tijd wel duidelijk. Wat wel vaststaat, is dat ik, wat de uitdaging ook mag zijn, er altijd naar zal streven om er het maximale uit te halen!
Tot snel!
Niels
Schrijf je in op onze nieuwsbrief en maak kans op een gesigneerd boek over de comeback van Remco Evenepoel! (winnaar wordt op 1/9/2023 bekendgemaakt)