Wanneer een vriend ons voorstelt om aan een mountainbikewedstrijd deel te nemen, zijn we aanvankelijk niet zo happig. Door onze beperkte technische bagage zien we ons al meer in de kant liggen dan op de fiets zitten en een zware val op de terril van Beringen had ons vertrouwen behoorlijk aangetast. Maar toen bleek dat die wedstrijd in Zuid-Afrika zou plaatsvinden, werd onze nieuwsgierigheid toch geprikkeld. Kortom, de inschrijving voor Wine2Whales was snel geregeld. Op naar Zuid-Afrika!
56 km trails op een privé-landgoed
Het idee om aan de wedstrijd deel te nemen komt van Dirk Rijmenans. Hij heeft al jaren zijn hart aan Zuid-Afrika verloren en kocht er onlangs een huis. En hoe kan je dat beter aan enkele vrienden laten zien door ze uit te nodigen voor een vakantie gekoppeld aan een mountainbikewedstrijd? Wine2Whales volgt een gedeelte van de beruchte Cape Epic-trails. Net als bij de Cape Epic fiets je in duo’s, maar in plaats van 8 dagen duurt de W2W maar 3 dagen. De organisatie geeft de mogelijkheid uit 3 verschillende tijdstippen te kiezen. Het 1e weekend (Chardonnay) wordt de voorkeur gegeven aan vrouwelijke deelnemers. De daaropvolgende 3 dagen (Pinotage) staan de e-bikes vooraan, met e-bike wereldkampioen Joris Rys aan de start, en het laatste weekend (Shiraz) gaan de echte mannen van start, de jongens die koers willen maken. Elke dag gaan 200 duo’s op zoek naar stof en modder. En wat glorie.
De naam Wine2Whales verwijst naar de startplaats te midden van de uitgestrekte wijnvelden en naar het eindpunt-startpunt Hermanus, dat als het mekka van walvisspotting wordt beschouwd. En die walvissen zagen we de 1e dag al! Wat een belevenis! We zijn met z’n zessen: Dirk en Peter, Björn en Thomas en Peter en wijzelf. Onder begeleiding van Dirk en local Theo Van Rensbrugge bereiden we ons voor in de omgeving van Kleinmond. Theo is voorzitter van de plaatselijke ‘fietrijklub’, maar hij is ook trail marshall en kent de streek als geen ander. Een virale ontsteking houdt ons echter enkele dagen aan de kant. Hopelijk komt het goed voor de start.
Op maandag is het dan zover: de openingsdag van Wine2Whales 2023. Door het slechte weer wordt de 1e dag vervangen door een rit over het landgoed Lourensford. De eigenaar stelt elk jaar zijn landgoed open voor de organisatie van W2W, maar dit jaar gaat hij nog een stapje verder. Omdat de trails tussen Hermanus en Lourenford zwaar beschadigd zijn door de storm, is hij ermee akkoord gegaan om de rit op zijn landgoed te laten verlopen. Je hoort het goed: 56 km trails op een privé-landgoed. En dan worden nog niet alle uithoeken opgezocht. Niet normaal.
“We kunnen winnen!”
Terwijl de eerste golven vertrekken, schuiven wij aan in startbox D. Dan is het zover. Maar van bij het begin voelen we dat het virus nog niet helemaal is verslagen. Terwijl iedereen ons om de oren rijdt, schiet onze hartslag onmiddellijk de hoogte in en voelen we de kracht uit de benen lopen. Dit lukt niet, hier rijden we ons te pletter. Teleurgesteld fietsen we weer naar de startlocatie en leggen we ons onder de auto om wat te rusten. Morgen beter.
De dag daarna wagen we het er weer op. We hebben goed geslapen en voel ons fitter dan daags voordien. Ondertussen zijn we gestegen naar groep C. De andere jongens van onze groep zitten in groep B. Na een voorzichtige start zorgen enkele korte klimmetjes voor een goede opwarming. De wegen zijn nog breed en zonder technische moeilijkheden. Maar lang duurt het niet. Na enkele kilometers dienen de eerste singletracks zich al aan. Gelukkig voor ons zonder veel stenen en rotsen. Maar die komen later nog. Bij een klim aan een waterreservoir dienen zich de eerste switchbacks aan. We volgen het spoor van onze voorganger en slagen erin om de bochten te overwinnen. Aan de andere zijde gaat het echter naar beneden. Gelukkig zijn we achteraan in onze groep gestart. “Samen met de andere sukkelaars van hetzelfde niveau”, grijnst Peter. Zodoende kunnen we goed in het wiel blijven en al doende leren. Na de 1e singletrack volgt een andere, waarna brede en goed berijdbare wegen ons naar de volgende singletrack leiden.
De regen van vannacht en deze ochtend heeft voor heel wat modder en een gladde ondergrond gezorgd. Het is uitkijken geblazen. Geregeld klimmen we over een smal en rotsig pad naar boven of moeten we over een uit enkele planken bestaand noodbruggetje over een uitgeholde beek. We hebben met Peter afgesproken om niet bij elkaar te blijven, maar elkaar ook niet uit het oog te verliezen. Bij de klimmetjes rijdt hij van ons weg, maar in de afdalingen nemen we het voortouw. Verbluffende vergezichten wisselen af met dichte bossen waar een singletrack doorheen slingert. Veel van die trails zijn aangelegd en worden aangekondigd met een uit enkele planken bestaand poortje. We vallen van de ene verrassing in de andere en worden overdonderd door het hele spektakel. Zo overdonderd dat we foto’s vergeten maken. Uiteindelijk halen we, ergens halfweg het pak, na dik 5 uur de eindmeet. In onze categorie (60+) eindigen we als 2e op 5 minuten van de winnaars. We zijn blij met het resultaat, maar dit laat het vuur opflakkeren in eeuwige winnaar Peter en met een veelbetekenende blik in zijn ogen zegt hij: “We kunnen winnen!”
Gantouw Pass
De volgende ochtend starten we weer in box C. Teammaat Peter is duidelijk in zijn communicatie: “Ik wil winnen!”. In de box toont hij onze tegenstrevers. “Die moeten we voorblijven”. Vanaf de start gaat het al meteen steil bergop. We zetten ons beste beentje voor en halen heel wat tegenstanders in. Kort na de klim wacht al een 1e singletrack. We twijfelen niet en gaan aan een strak tempo naar beneden. Maar we wachten niet op Peter. Er komen nog klimmetjes en daar haalt hij ons zeker weer bij. “t’ Is goed, ik ben er”, horen we plotseling achter ons. Wanneer we even achterom kijken, hangt Peter diep over zijn stuur: “Ik heb ze nog niet gezien. We zitten goed. Ik wil winnen!”.
Singletrack na singletrack en klim na klim schuiven voorbij. We zijn Peter even kwijt wanneer we aan de top van de Gantouw Pass komen. De Gantouw Pass is een historisch en beschermd ossenpad dat de boeren honderden jaren volgden om over de bergen rondom Kaapstad te geraken. Zelfs nu nog zie je hoe de karrenwielen van het ossenspan sporen in de keiharde rotsen van de pas hebben gesleten. We mogen de pas enkel te voet naar beneden. Niet dat we het anders zouden proberen, daarvoor is hij veel te steil en bezaaid met grote en kriskras door elkaar liggende rotsen. Best indrukwekkend. Dan gaat het via een moeilijke singletrack verder. Af en toe moeten we van de fiets om over enkele rotsen te kruipen. Soms is het zo steil dat we zelfs niet proberen om erover te geraken.
Even later teamen we weer op met Peter. Samen houden we het tempo strak. Wanneer we door een rivier moeten, zakken we tot aan onze assen weg in het vuile water. Wat verder krijgen we problemen met onze derailleur. Het wordt zoeken en vloeken om de ketting op de juiste versnelling te leggen. Gelukkig is er in de bevoorradingspost technische ondersteuning. De kabel blijkt in de kop van de buitenkabel getrokken te zijn en is beschadigd, maar ook de clutch blijkt tegen te sputteren. Na wat reinigen en smeren werkt ze weer wat vlotter. Ondertussen is Peter er al vandoor. Hij wil winnen, weet je nog. Als een gek gaan we achter hem aan, à bloc. Gelukkig zijn er heel wat technische stukken waaronder een kilometers lang smal en constant draaiend pad langs een smal betonnen irrigatiekanaal.
Prachtige dagen
Na een tijdje hebben we Peter weer te pakken. Met nog 10 km te gaan krijgen we nog 2 heerlijke singletracks voor de wielen geschoven. We amuseren ons te pletter. De voorbije dagen hebben we enorm bijgeleerd: we gooien ons met plezier in een kombocht en wagen ons geregeld aan een sprong. Na de finish is het even wachten op de uitslag. Maar we zijn samen in ons opzet geslaagd. We bereiken als 1e in onze leeftijdscategorie de eindmeet met een voorsprong van 20 minuten op de 2e. Wanneer we de tijden optellen, zijn we zelfs de snelste in onze categorie. Zonder ziek te zijn op de openingsdag mochten we de overwinningstrui meebrengen naar België.
Wine2Whales mag niet de naam en het renommee van de Cape Epic hebben, voor ons was het genieten. De losse sfeer, de natuur, de setting, de contacten met de andere deelnemers, het waren prachtige dagen. Zuid-Afrika is een prachtig land. We begrijpen dat Dirk en Mariëlla er hun hart aan hebben verloren. De trails zijn schitterend en, mits wat voorzichtigheid ook voor neofieten haalbaar. Volgend jaar voor de trui?!
Wie toch wil zien hoe de rit eruitziet, kan naast de video’s van de organisatie ook de video’s van Craig Kolesky bekijken.
1 comment
Luc, dit verhaal heb ik met véél plezier gelezen. Sjiek hoe je dat allemaal hebt aangepakt en neergepend. Mooi verhaal en dito foto’s … mvg Robby (ik herken 3 van je metgezellen … zijn mede-collega’s bij fietsclub de Puinhoop ;-))
Ik wens je véél success voor de volgende editie(s)