Living the dream! Dat is hoe ik mijn leven op dit moment het best kan omschrijven. In het zonnetje in Calpe uren maken, genieten van het uitzicht in de bergen, veel beter wordt het niet. Al verliepen de voorbereidingen niet helemaal vlekkeloos.
Miscommunicatie
Nog voordat ik richting het vliegveld vertrok, werd het al duidelijk dat mijn hoofd er niet helemaal bij was. Uiteraard had ik op tijd mijn vliegtuig geboekt, voor vervoer ter plaatse gezorgd en een appartement geregeld. Ik had zelfs een fietskoffer gehuurd. Toen ik deze zaterdagvoormiddag – voor mijn examen, stress genoeg dus – ging ophalen, stond er echter niks op mijn naam. Paniek! Na heel wat opzoekwerk in de computer kwamen we er achter dat ze naar fietstassen (je weet wel, om op je fiets dingen mee te nemen) aan het zoeken waren, terwijl ik een fietskoffer (om je fiets zelf mee te nemen) nodig had. Klein communicatiefoutje. Eind goed, al goed, ik kon met de koffer naar huis beginnen wandelen. Godzijdank hebben die dingen wieltjes!
Dit was helaas niet de enige miscommunicatie in de voorbereiding. Een half uurtje voor het vertrek van mijn vlucht kreeg ik een berichtje van mijn verblijf. Of ik de dag en het uur van mijn aankomst zou willen bevestigen? Geen vreemde vraag, behalve dat ik dat 3 dagen geldeden al had gedaan en nooit antwoord had gekregen. Toch maar even gaan terugkijken naar dat 1e berichtje. En uiteraard, er zat een typo in het telefoonnummer. Mijn excuses aan de Spanjaard die ik berichtjes heb zitten sturen!
IJsberen
Maar dan, tijd om op het vliegtuig te stappen, de sneeuw (letterlijk) te zien wegsmelten voor de Spaanse zon en alle zorgen overboord te gooien! Behalve uiteraard de dagelijkse zoektocht naar mijn sleutels (die ik op de deur laat zitten want hoe kan ik ze daar nu kwijtspelen?). Enkel nog genieten! En of het genieten was. Hele dagen op de fiets zitten in het zonnetje, kort-kort rijden en als je thuis komt enkel eten, rusten en misschien eens een duikje nemen. Waarschuwing: dat duikje is enkel voor de echte ijsberen!
Een vraag die ik de afgelopen dagen veel heb gekregen, is hoe het meevalt om alleen op zo een reis te gaan. Het antwoord daarop is heel simpel en heel uitgebreid tegelijk. De simpele versie: ik vind het heerlijk. De uitgebreide versie: die gaat langer dan een zin duren.
Deze week is het mijn 2e langere reis die ik echt alleen doe. Vorig jaar trok ik 5 dagen doorheen Frankrijk van jeugdherberg naar jeugdherberg. Het grootste voordeel voor mij hierbij is de vrijheid die het geeft. Je doet wat je wilt, wanneer je het wilt. Door het feit dat ik telkens fietsvakanties doe, hoef ik ook geen hele dag op te vullen. Overdag zit ik op de fiets, daarna neem ik rustig de tijd om te bekomen. In Calpe stikt het dan nog eens van de fietsers, dus er is altijd wel iemand om mee samen te rijden.
Kop3
In de avond ga ik vaak op verkenning. Zo heb ik al prachtige plaatsen bezocht die ik zonder de fiets nooit had ontdekt. Soms is het ideaal om tot rust te komen in de natuur, op andere momenten vind ik het heerlijk om net nieuwe mensen te leren kennen. En wanneer ik te moe ben, zet ik me gewoon met een boek in het zonnetje. Kortweg, ik doe gewoon op elk moment waar ik zelf zin in heb.
Mijn boodschap is dus: waag de sprong. Als je een bepaalde reis of avontuur wilt beleven, doe het gewoon. De eerste paar dagen zijn soms wat wennen, maar je doet zo veel ervaringen op die niemand je meer afpakt. En oh ja, moest je me in mijn eentje tegenkomen op de luchthaven, ik heb UNO-kaarten mee. Vraag gerust om te spelen!
Groetjes uit de Spaanse zon,
Sophie