Precies 5 jaar geleden maakte Nick Vanpol een doodsmak tijdens de wereldbekermanche voor junioren in het Duitse Albstadt. De jonge mountainbiker uit Paal ontsnapte op een haar na aan de dood en stond afgelopen weekend in datzelfde Albstadt aan de start bij de beloften. Mechanische pech in de laatste ronde kon zijn goeie performance echter niet onderdrukken.
5 jaar geleden kwam Nick Vanpol zwaar ten val in Albstadt. “Het gebeurde tijdens de wedstrijd”, zegt hij. “Toen ik hier deze week aankwam en het parcours verkende, zag ik het weer voor me. Ik herkende direct de plaats van onheil. Ik heb een jaar lang moeten heropbouwen voor ik weer de oude was. Toen moest ik naar de beloftencategorie en had ik het 2 jaar lang behoorlijk lastig, door enerzijds de combinatie met school en anderzijds het hogere niveau. Sinds vorig jaar draai ik weer mee in de Belgische top 5, belangrijk voor de UCI-punten. En ook in het buitenland haalde ik geregeld top 10 en top 15-plaatsen.”
De val gebeurde in de zogenaamde Devils Corner. “Ik was erg gefocust om mijn doelstelling te bereiken, top 12 rijden, dat ik in de afdaling te veel risico’s nam. Ik ben een paar meter naar beneden gevallen en op een boomstronk terecht gekomen. Ik tastte meteen naar mijn benen, en die voelde ik gelukkig nog. Als je op je rug valt, is verlamming immers toch een vaak voorkomend gevolg. Ik ben dan naar het ziekenhuis overgebracht. De bergwachters moesten me daarvoor van het parcours dragen, niet evident.”
Ontsnapt
De 1e diagnose was hard. “Dokters zeiden me dat ik nooit meer zou kunnen fietsen, maar een paar uur later kwamen ze vertellen dat het toch minder erg was dan aanvankelijk gedacht. Een opluchting. Er waren wel meerdere wervels gekneusd, maar niet gebroken. Het heeft maar een paar millimeter gescheeld of ik was daadwerkelijk verlamd geweest. De 1e 3 maanden heb ik platte rust moeten nemen. Wachten, wachten en blijven wachten: niet plezant. Maar ik had toch het geluk gehad dat ik niet onder mes moest.”
Daarna volgde het revalidatieproces. “Ik heb dan met mijn coach Maarten Gybels beslist om bij een kinesist in Tessenderlo te gaan, om geleidelijk aan mijn rug weer te versterken. Het seizoen was dan gedaan, dus eens ik weer fit was, kon ik het volgende seizoen voorbereiden. En dat verliep prima, ik heb zelfs het WK kunnen rijden. Maar het heeft toch een jaar geduurd voor ik weer de oude was. Mijn 1e wedstrijd was in het kader van de Junior Cup en de 2e wedstrijd in het Duitse Heubach kon ik zelfs winnen, waardoor ik de wereldbekermanche in Albstadt mocht rijden. Dat was dan mijn 1e revanche.”
Dé comeback
Het begon bij zijn comeback in Albstadt afgelopen weekend voortvarend voor Nick Vanpol. “Ik moest op plaats 66 vertrekken en kwam na 1 ronde toch al als 37e door”, zegt hij. “In ronde 2 en 3 heb ik nog wat plaatsen kunnen goedmaken, maar na ronde 3 voelde ik wel de benen en werd ik lichtjes teruggeslagen. De laatste ronde ging ik nog net bij de top 40 in, maar dan sloeg het noodlot toe. De 1e beklimming kon ik nog wel over, maar in de afdaling ging mijn ketting eraf. Ik kon ze erop leggen, maar even verderop lag ze er weer af en was mijn wedstrijd voorbij. Toen ben ik nog een serieus stuk te voet in de helse regen naar de aankomst moeten stappen.”
“Dit was mijn 1e grote test en ik had gehoopt om hier top 20 te rijden. Ik was goed op weg, maar kon het helaas niet volhouden. Dus toch wel wat ontgoocheling, hoewel het 1e deel van mijn seizoen behoorlijk goed was. Ik hoop nu komende zondag beter te doen tijdens de wereldbekermanche in het Tsjechische Nové Město na Moravě. Daarna moet ik mijn verdere planning maken. Wil ik doorgaan op dit niveau, of zet ik een stap terug? Want ik studeer straks ook een schakeljaar industrieel ingenieur en die combinatie zal zwaar zijn. Dan moet ik een keuze maken, want een hobby als het MTB die toch wel wat geld kost, moet je maximaal kunnen beoefenen. Anders is heb je er niet veel aan.”
Fotomateriaal: Jochen De Vocht.