Fysiek leed heeft Tom Bosmans vaak in de weg gelegen tijdens zijn wielercarrière (lees er hier meer over). Eind vorig jaar brak de veer – na een zoveelste tegenslag. Intussen ging er een andere wereld open voor de jongeman uit Wilrijk. Die nieuwe passies geven zijn leven nu een nieuwe wending. “Maar ik zal de koers altijd in mijn hart dragen”, erkent hij.
Waarom ben je begin dit seizoen gestopt met koersen?
Tom Bosmans: “De passie en motivatie waren volledig weg. Ik had er ook genoeg van. Het was mentaal heel
ongezond aan het worden om telkens te herstellen van al die fysieke tegenslag die mij 5 jaar bijna ononderbroken bleef plagen. Ik had het er ook moeilijk mee om te zien hoe mijn lichaam steeds meer toegetakeld werd. Al die opofferingen die je maakt om terug te komen na een revalidatie, om dan in een van de 1e koersen die je rijdt te hervallen en opnieuw te moeten revalideren, zag ik niet meer zitten. Mijn laatste 2 seizoenen heb ik ook amper koersen kunnen rijden. Zo zat ik toch met een schuldgevoel tegenover de ploeg. Ik kon niets voor hen betekenen en dat terwijl er wel in mij geïnvesteerd werd. Daarbij kwam ook het feit dat ik de wereld naast de fiets leerde kennen. Tijdens mijn revalidatieperiodes zocht ik naar nieuwe bezigheden en interesses waar ik onbewust meer aandacht aan begon te geven en na jaren alleen maar obsessief bezig geweest te zijn met wielrennen voelde dat aan als een frisse wind. De fiets was stilletjes aan het verdwijnen en het gat werd direct opgevuld met nieuwe passies en uitdagingen. Ik heb dan voor mijzelf snel besloten om op ontdekking en avontuur te gaan.”
Medio 2016 mocht je stage lopen bij Veranda’s Willems. Hoe kijk je terug op die stage?
Tom Bosmans: “Dubbel. Uiteraard was ik heel enthousiast met deze kans en zag alles er heel rooskleurig uit voor
mijn carrière. Ik kreeg geweldig veel vertrouwen van de omkadering van Veranda’s Willems. Ik had nog niet getekend of ik zat al in de voorselectie om mee te doen met het WK ploegentijdrijden. Maar als je in de 1e koers al tegen de grond smakt met een zware hersenschudding als gevolg weet je dat je kansen slinken. Ik kreeg erna nog steeds veel vertrouwen van ploegtrainer Kristof De Kegel en ploegleider Ivan de Schamphelaere. Ze bleven mij steunen, zelfs tot na het seizoen. Maar met een hersenschudding die nog een half jaar bleef aanslepen was er geen mogelijkheid meer om nog te koersen en kon ik mij dus ook niet meer tonen.”
Was er geen optie om een contract te tekenen?
Tom Bosmans: ” Bij Veranda’s Willems niet. Ze hadden dat jaar zo sterk gereden dat iedereen bij hen wou rijden. De concurrentie om een contract te bemachtigen was groot en daar kon ik met mijn enkele uitschieters niet tegen op. Ik kende dan ook al snel mijn plaats.”
Je kreeg vervolgens wel een aanbieding van Pauwels Sauzen-Vastgoedservice. Hoe kijk je terug op die periode?
Tom Bosmans: “Hetzelfde verhaal als bij Veranda’s Willems. We hadden een goede verstandhouding en voorbereiding met wederzijds geloof in elkaar. Ondanks een achterstand door het gesukkel met die hersenschudding had ik er alle vertrouwen in dat ik dat jaar al mijn troeven op tafel zou kunnen gooien en dat ik eindelijk ging kunnen bewijzen dat ik profwaardig was. Toch liep het al fout op stage vlak voor het seizoen, waarin ik een hele week ziek ben geweest. Het was de bedoeling dat ik een deel van mijn achterstand goed zou maken op stage, maar het tegenovergestelde was dus waar. Anderhalve maand na het begin van het seizoen keerde ik terug in het peloton en naar mijn gevoel was het duidelijk dat ik niet stil had gezeten. Maar na enkele koersen verbrijzelde ik mijn hand en dat is er een kantelmoment geweest.”
“Ondanks mijn hand heb ik mij een half uur aan de kant gezet om uit te huilen. Niet van de pijn, maar van het feit dat ik daar mijn passie in de fiets verloor en mijn droom om prof te worden heb opgegeven. Na deze val is volgens mij bij de ploeg ook het geloof in mij geknakt. Ik stond er behoorlijk alleen voor en voelde mij ook niet meer lekker bij de ploeg. Na de massale valpartij in de Antwerpse Havenpijl, waar ik alweer bij betrokken was, is er amper nog
contact geweest met de ploeg. Ik neem de ploeg zeker niets kwalijk aangezien ik ook niet meer in mijzelf geloofde als wielrenner.”
Wat doe je nu met de vrijgekomen tijd?
Tom Bosmans: “Ik heb lang zitten nadenken over wie ik ben en wat ik wil doen met mijn leven, maar ik denk dat ik er nu uit ben in welke richting ik uit wil. Ik heb een nieuwe passie gevonden in het schrijven van verhalen en een interesse opgewekt in de tv- en filmwereld. Zo ben ik onlangs begonnen met het schrijven van mijn 1e boek, een horror/thrillerverhaal, en ben ik mijn acteerskills aan het bijschaven. Ik werk af en toe voor of achter de schermen mee aan filmprojecten van vrienden of met producties. Het is een begin van een nieuw hoofdstuk, maar ik voel dezelfde gedrevenheid en passie die ik 10 jaar geleden voor het wielrennen had als nieuweling.”
Heb je nog iets met wielrennen?
Tom Bosmans: “Wielrennen is voor mij een afgesloten hoofdstuk. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het niet meer volg
en dat ik het ook niet mis. Ik heb mij gericht op nieuwe doelen waar ik al mijn aandacht op vestig. Ik ben gelukkig met hoe het nu gaat en heb plezier in wat ik doe, iets wat ik in mijn laatste periode als wielrenner hard heb gemist. Ik ben misschien niet meer bezig met de koers, maar om op de vraag te antwoorden: ja, toch wel. Wielrennen heeft mijn jeugd en mijn opvoeding grotendeels bepaald. Het heeft mij mee gemaakt wie ik nu ben en mij zeer belangrijke eigenschappen meegegeven die het verdere verloop van mijn leven mee zullen bepalen. Dus de koers zal ik de rest van mijn leven in mijn hart dragen.”