Hij traint als een prof maar vanaf 1 januari is hij dat – althans voorlopig – niet meer. Jens Reynders (25) uit Rukkelingen-Loon, heeft op dit moment nog geen contract voor volgend seizoen. Jammer, want trappen kan hij wel, de ex-renner van Israel Premier Tech. Of hoe Reynders door pech en jammerlijk uitgedraaide beslissingen nog niet zeker is van zijn plekje in het peloton van 2024.
Prof in het hoofd
We spreken met Jens Reynders af na een trainingsrit van maar liefst 5 uur. “Een heerlijk ritje gedaan vandaag”, steekt hij van wal. “Mooi weer met een winterzonnetje kan ik wel appreciëren. Ideaal om blokken te trainen en wat langer op de fiets te blijven. De voorbije weken moest ik iets te vaak door de regen ploeteren. Leuk is anders. Maar inderdaad: ik train alsof ik volgend seizoen deel uitmaak van het peloton. En daar geloof ik ook in.”
Reynders blijft liever voorzichtig over zijn toekomst. Er zijn contacten en er lopen gesprekken, zowel met een WorldTour-team als met een procontinentale ploeg. “Ik wil daar eigenlijk niet te veel over zeggen”, vertelt de Limburger. “Ik wil liever geen verklaringen afleggen terwijl de onderhandelingen nog lopen. Ik ga uiteraard wel voor een contract waar ik 100% achter sta. Ik zoek een realistisch aanbod, zowel wat betreft het financiële, het programma als mijn rol in de ploeg.”
Reynders vindt zijn dada in de voorjaarskoersen, de typische klassiekers. “Afhankelijk van de ploeg en de ploeggenoten ben ik inzetbaar als kopman of knecht”, vertelt de renner die in 2022 een prominente rol speelde in Parijs-Roubaix. “Zonder lekke band zat ik daar in het groepje Mohorič en was ik misschien voor de rest van de dag vertrokken. Daar doe ik het dus voor. Dat zijn de wedstrijden waar ik renner voor ben geworden. Ik hoop dat me dat nog gegund is.”
Sep en Jumbo
Reynders overloopt het voorbije jaar en staat stil bij sleutelmomenten die hebben geleid tot de contractloze situatie van nu. “Als je het allemaal optelt, heb ik een stevige portie pech gehad en ook kansen gemist. Het begon met de hartkwaal en het verplichte wielerpensioen van mijn ploeggenoot Sep Vanmarcke. Wij waren heel close en ik reed ook voor hem in onze gezamenlijke wedstrijden. Als hij nog in koers was, had ik simpelweg nog kunnen bijtekenen bij Israel Premier Tech, als zijn loods. Kan natuurlijk niemand iets aan doen, maar het had wel degelijk effect op mijn rol in de ploeg.”
“Een 2e cruciaal moment was de afgesprongen paringsdans tussen Jumbo-Visma en Soudal-Quick Step. Plots kwamen er renners vrij die eieren voor hun geld kozen en voor verminderde contracten tekenden bij andere ploegen. Ploegen waar ik ook mee in onderhandeling was, maar die opeens andere opportuniteiten zagen met renners die al meer hadden kunnen tonen dan ik. Dat heeft me echt parten gespeeld.”
“Je moet weten dat ik verschillende tekenmogelijkheden had in de periode juli-augustus”, kijkt de spraakwaterval met spijt terug. “Achteraf bekeken had ik mijn krabbel moeten zetten, maar op dat moment wilde ik nog de kat uit de boom kijken en mijn opties afwegen. Tot op enkele weken tijd bleek dat mijn opties erg beperkt waren of zelfs opdroogden. Er was bijvoorbeeld een geïnteresseerde Franse ploeg die ineens voorrang gaf aan een Franse renner. Allemaal begrijpelijk, maar ik koop er niets mee.”
Israel Premier Tech
“Ook binnen mijn eigen ploeg, Israel Premier Tech, had ik tot op het einde kans om te verlengen”, gaat Reynders verder. “Maar ook daar werd ik gestuit door andere belangen. Ze wilden me echt houden en ze hebben daar ook hun best voor gedaan. Het wegvallen van Sep was 1 factor die moeilijk was. Maar er kwamen ook nieuwe kopmannen die knechten meebrachten. Opnieuw werden de kostbare plekjes nog een stukje duurder.”
“En dan zijn er natuurlijk ook de Israëlische belangen. De grote baas, Sylvan Adams, kon niet anders dan een 3-tal goed presterende Israëlische neo’s op te nemen in het team. De ploeg wordt nu eenmaal in stand gehouden door Israëlisch geld, dus ook dat is weer logisch. Maar voor mij was het nefast. Mocht de ploeg tot 32 of 33 renners mogen gaan, stond ik hier nu niet in onzekerheid.”
“Maar goed, ik geloof er rotsvast in dat ik volgend jaar nog mee doe”, sluit de 25-jarige renner positief af. “Ik ben op dit moment al op het niveau dat ik normaal in december of januari haal. Ik heb echt stappen gezet afgelopen jaar, wat betreft training, uren, wattages, enz. Ik zit goed in mijn vel en verzorg me als prof. Ik reken erop dat het in orde komt.”