Martijn Degreve (23) uit Sint-Andries Brugge koerste de voorbije jaren voor Koninklijke Brugse Velosport, Bodysol-Lotto, Avia, EFC-Omega Pharma-QuickStep en sinds 2015 voor het Team 3M van Bernard Moerman. Een vervolg komt er niet, want na de moeilijke laatste jaren en de valpartij-te-veel in de Ronde van Luik houdt Degreve het voor bekeken. “Er zullen nu nieuwe deuren voor me opengaan”, is hij vastbesloten.
Martijn Degreve: “Ik heb besloten om het wielrennen vaarwel te zeggen en een nieuwe weg in te slaan met mijn leven. Een zoveelste ongelukkige val in de Ronde van Luik was de val te veel. Ik kan het mentaal niet meer opbrengen om opnieuw op te staan. Ik was begonnen als 12-jarige aspirant in 2005. In mijn 1e seizoen kon ik al vlot mee koersen en wat mooie resultaten neerzetten. Ik trok deze lijn door in mijn 2 opeenvolgende jaren als aspirant en kon toen mijn mooiste overwinning tot dan toe boeken op het Vlaams kampioenschap tijdrijden in Zoersel 2007. Ook bij de nieuwelingen zette ik door en kon ik mooie overwinningen boeken, zoals de Topcompetitie en de Rad Jugend Tour.”
Dank aan Jasper Stuyven
Martijn Degreve: “Ik leerde bij het toenmalige Bodysol-Lotto Cycling Team Menen in ploeg te rijden en leerde ook de renner Jasper Stuyven kennen, die mij toen zoveel bijleerde. Bij de junioren had ik het als 1e jaars moeilijk om mij aan te passen en kon ik geen mooie resultaten neerzetten, maar er was nog een 2e jaar op komst. In 2011 kon ik weer bevestigen. Ik reed toen voor het Avia Cycling Team van Rik Devoogdt en koester alleen maar mooie herinneringen aan deze periode. Ik kon mijn mooiste zeges boeken in de Ronde van Vlaanderen, Niedersachsen-Rundfahrt, Regio Tour en als kers op de taart was er mijn 2e plaats op het WK op de weg in Kopenhagen.”
“Iedereen voorspelde mij een mooie toekomst toe in het wielrennen, maar het is er nooit meer uit gekomen. De 1e 3 jaar bij de beloften kwam ik uit voor EFC-Omega Pharma-QuickStep. De begeleiding was er goed en ik voelde mij ook goed in de ploeg met het grootste deel West-Vlaamse renners. Tijdens mijn 1e jaar kreeg ik al snel ontstoken wijsheidstanden, waardoor ik de start van het seizoen miste. Na mijn heroptreden kwam ik op het PK in Dadizele – waar ik het jaar voordien bij de junioren provinciaal kampioen op de weg werd – ten val en brak ik mijn elleboog. In de zomer vocht ik terug, maar toen kreeg ik last van sinusitis en die bleef aanslepen, waardoor ik het seizoen 2012 zonder spraakmakende resultaten vroegtijdig moest stopzetten.”
Nog meer miserie
Martijn Degreve: “Het jaar 2013 begon al even slecht als het jaar ervoor, maar nu liep ik op stage een bacteriële infectie op, waardoor ik geen kracht in de benen had. Er bleek zelf meer aan de hand, want na een inwendig onderzoek stelden de dokters 6 slokdarmzweren vast en moest ik medicatie innemen. Ik startte terug in mei en kwam in de massasprint van mijn 1e wedstrijd ten val in de Ronde van Limburg. Ik had een lichte hersenschudding en wat schaafwonden. 2 weken later startte ik opnieuw in een kermiskoers in Aartrijke. Halfweg koers kwam ik weer ten val door twee renners die ruzie maakten, de ene liet de andere vallen en sleurde mij mee. Het resultaat was zwaar… Ik had een sleutelbeenbreuk, polsbreuk en een volledige elleboogluxatie.”
“Het kostte mij drie maanden revalidatie voor ik terug in competitie kon komen. Eind augustus was het zover en ik kon onmiddellijk mooie resultaten neerzetten in kleinere wedstrijden, maar 3 weken later in de Tour de Moselle viel ik wéér in de massasprint. Ik brak hierbij opnieuw mijn linkerelleboog en mijn zenuw was geraakt, waardoor ik geen gevoel meer had in een paar vingers. Mijn seizoen was weer gedaan en ik moest opnieuw beginnen aan een zoveelste revalidatieperiode.”
Overstekende kip
Martijn Degreve: “Mijn periode als 3e jaars belofte was met ups en downs. Ik startte het seizoen goed en met een 2e plaats in de GP Lillers begon het seizoen op een uitstekende manier. Ondanks dit resultaat kende ik het hele jaar door problemen met mijn zitvlak en kreeg ik ook nog eens te maken met een ontsteking in de bijbal. In de zomer begon het beter te lopen maar kreeg ik te maken met een zware valpartij op training. Ik reed op het fietspad in dalende lijn met redelijk veel snelheid tot een kip van een erf plots op de baan kwam en mij ten val bracht. Onbegrijpelijk. Dit seizoen was een seizoen om weer rap te vergeten.”
“Ik besloot om te veranderen van ploeg, ondanks alle steun en vertrouwen die de ploegleiding in mij had. Ik had het gevoel dat ik nood had aan verandering. Daarom besloot ik om in 2015 voor het Team 3M te gaan rijden van Bernard Moerman. Ik had een goeie winter en alles zag er goed uit, tot ik op een stage eind januari zoveel last had van mijn zitvlak dat ik niet meer kon fietsen. Ik ging naar de dokter en die stelde een grote cyste vast. Ik werd geopereerd en moest weer drie maanden herstellen. Ik miste voor de zoveelste keer het seizoenbegin en begon pas begin mei op het PK in Ruddervoorde. Ik kon onmiddellijk mijn stempel drukken en samen met mijn ploegmaat Emiel Vermeulen de koers naar onze hand zetten. Hij won uiteindelijk in de sprint. Ik leek eindelijk vertrokken voor een goed seizoen.”
Cyste op zitvlak
Martijn Degreve: “De volgende 2 maanden waren terug met ups en downs. Ik was te vroeg in competitie gegaan waardoor mijn basis niet goed genoeg was. Ik werd hierdoor een paar keer ziek en kon mijn stempel niet drukken in de wedstrijden. Vanaf augustus liep het beter en nu was de vorm er wel. Ik kon mij goed manifesteren bij de profs met resultaten als een 14e plaats in GP Jef Scherens, 20e in de Druivenkoers en een 2e plaats in de profkermiskoers in Berlare, waar ik nipt de sprint verloor van Oliver Naesen. Toch moest ik mijn seizoen weer vroeger stoppen door een nieuwe cyste aan mijn zitvlak. Mijn voorbereiding voor 2016 kwam niet in het gedrang.”
“Dit is mijn 1e jaar als elite zonder contract. Ik deed alles wat ik moest doen voor mijn sport om in de beste vorm aan mijn seizoen te kunnen beginnen. Mijn 1e wedstrijden waren goed voor een 3e plaats in het clubkampioenschap in Ingelmunster en een 5e plaats in Brussel-Opwijk, maar ik voelde dat er iets niet klopte. Ik had precies geen kracht in de benen en na bloedonderzoek bleek ik een virale infectie opgelopen te hebben. Ik was enorm vermoeid en kon gewoon niet meer fietsen. Dit duurde 5 weken. Ik nam dan de beslissing voor mezelf dat ik nog 1 keer alles zou doen voor het wielrennen om eventueel nog prof te worden.”
Schaal Schoeters
Martijn Degreve: “Ik bereidde me zo goed mogelijk voor en na negen weken harde training kwam ik terug in competitie. Ik miste snelheid maar voelde dat ik sterker geworden was. Ik kon na 3 weken een mooie zege boeken in de Schaal Schoeters in Beveren. Dit was een echte opsteker, het was van bij de junioren geleden dat ik nog gewonnen had en ik ben blij dat ik dat gevoel nog 1 keer kon meemaken. Ik denk dat veel wielrenners dit zullen beamen. Ik boekte iedere wedstrijd vooruitgang en het zag er goed uit voor de rest van het seizoen. Daar kwam jammer genoeg een abrupt einde aan.”
“Zoals eerder vermeld viel ik in de Ronde van Luik door een andere renner. Hij brak zijn stuur door in een put te rijden en viel. Ik werd terug afgevoerd naar het ziekenhuis en ik had twee ribben gebroken en mijn nier en lever waren geraakt. Na een week zat ik terug op de fiets, maar ik plaste weer bloed en moest noodgedwongen rusten om mijn nier te laten herstellen. Deze periode zette mij aan het denken. Wat ik zei in het begin van het seizoen is dan toch uitgekomen: dit was de val te veel. Ik heb alle opties bekeken en heb dan besloten om te stoppen.”
Australië
Martijn Degreve: “Ik kan terug kijken naar een mooie periode van mijn leven die mij lief en leed bracht. Ik zal nooit kunnen zeggen dat ik er niet alles voor gedaan heb. Naar de toekomst toe is er al iets nieuws op mijn pad terecht gekomen. Ik vertrek eind oktober voor 3 maanden naar San Diego (Californië) om een taalcursus te volgen om mijn Engels te verbeteren. Deze cursus dient als voorbereiding op een reis van een jaar naar Australië met mijn broer om er te werken en te reizen. Wat de verdere toekomst brengt, weet ik nog niet. Eerst wil ik nu genieten van het leven en het jong zijn. Ik bedank iedereen die mij al die jaren gesteund heeft. Zonder deze mensen was ik nooit de wielrenner geworden die ik was en de persoon die ik nu ben.”
Fotomateriaal: Martijn Degreve – social media.