Net zoals vorig jaar stond er deze winter weer een weekje Spanje gepland voor de 25-jarige Gentse crossster Aurelie Vermeir. Niet speciaal om te trainen, maar vooral om er wedstrijden te rijden en hopelijk zo wat UCI-puntjes te sprokkelen. De 1e wedstrijd op Sinterklaasdag vond plaats in de regio van Barcelona, de andere 2 wedstrijden, vandaag/vrijdag en komende zondag, worden in Baskenland verreden. En dat is een heel avontuur.
Aurelie Vermeir: “Maandagochtend rond de klok van 6 ben ik met mijn ouders richting Spanje vertrokken met onze mobilhome. Zo wilden we de grensfiles toch zoveel mogelijk vermijden. We verloren wel een uurtje door een ongeval in Parijs, maar kwamen toch nog tijdig aan op onze tussenstop in Millau. De dag nadien moesten we nog een uurtje of 3 rijden tot Manlleu, de plek van de cross, 80 km boven Barcelona. Daar aangekomen ben ik onmiddellijk de fiets opgesprongen en de beentjes wat los gereden op het parcours. Een heel mooi rondje met honderden bochten in verwerkt. Echt wel mijn ding! De nacht brachten we trouwens door aan het parcours zelf.”
“‘s Morgens na het ontbijt ging ik me inschrijven. Ik kreeg het nummer 104. Daarna ging ik het rondje nogmaals verkennen. Het lag er redelijk glad bij door de vorst. Het was echt bijtend koud. Maar hoe later op de dag, hoe warmer het gelukkig werd. Om 13 uur werd het startschot gegeven. We konden intussen toch al met ons crosspakje met korte mouwen rijden. Ik mocht van op de 1e rij starten, maar omdat ik met mijn linkervoet uit mijn klikpedaal schoot, had ik daar uiteindelijk maar weinig aan. Ik kwam terecht in een groepje van 3 dames, strijdend voor plaats 8. In de technische stukken was ik de betere, maar op de rechte stukken hing ik steeds wat aan de rekker en moest ik alles geven om toch niet te lossen. In de voorlaatste ronde kwamen we aansluiten bij het meisje op plaats 7, dus in theorie kon ik nog opschuiven. Jammer genoeg kreeg ik in de laatste ronde een klopje en moest zo het groepje laten rijden. Maar met mijn 10e plaats was mijn 1e Spaanse UCI-punt wel binnen.”
Venga, Venga, Chica!
Aurelie Vermeir: “Na de cross zijn we onmiddellijk doorgereden richting Baskenland. Van Barcelona tot Baskenland moesten we het binnenland van Spanje volledig doorkruisen, zo een 6 uurtjes rijden met de mobilhome. We hebben in Zaragoza een nachtje op een camping geslapen, en dus moesten we gisteren/donderdag nog maar een 2 en half uur rijden tot de plaats van de cross, Ametzaga Zuia. Onderweg zijn we nog vlug gestopt in een supermarkt om wat etenswaren te kopen. Het parcours in Ametzaga Zuia is er 1’tje met vele hoogtemeters, en heel wat sneeuw en modder! Ik heb vandaag gisteren al een rondje verkend en het zal zweten worden. Maar ik heb er veel zin in!”
“Zondag cross ik nog in Igorre. Dan rijden we nog een stukje door om nog eens ergens uit te slapen. En dan maandag naar huis, want dinsdag moet ik terug aan het werk.”
“Wat me tot nu toe opgevallen is: 90% van de Spanjaarden doet geen moeite om een woordje Engels te praten. Niet dat ze niet vriendelijk zijn, maar ze hun moedertaal lijkt wel heilig. En punt 2: de sfeer rond de crossen hier in Spanje zit wel heel goed. Enkel het sportieve telt hier. Iedere renner, 1e of laatste, krijgt evenveel respect van de toeschouwers. Die kennen me niet en toch krijg ik aanmoedigingen als ‘Venga, venga, chica!’ Superleuk!”
