Wenend zat hij op een muurtje aan de zijkant. Hij had zijn sleutelbeen gebroken en dat wist hij zelf meteen. Hij heeft het al zo vaak meegemaakt, hij kent het gevoel. 33 jaar is Richie Porte intussen en hij wordt bestempeld als een aardige ronderenner.
Tot dusver werd hij een keertje 7e in de Giro en 5e in de Tour, daar blijft het bij. Arme Richie Porte, het zijn altijd dezelfde die pech hebben. Dit had echt niet gehoeven, Richie heeft zijn deel van de pech meer dan gehad. Wat moet het vreselijk zijn om al 2 jaar alles in het teken te zetten van die ene wedstrijd en niet verder te geraken dan de 9e etappe.
Vorig jaar een vreemde val in de afdaling van de Mont du Chat en bekken en sleutelbeen gebroken. Gisteren opnieuw een val nog voor de 1e kasseiensteen en meteen weer prijs. Al het werk voor niets en weer een jaar verloren. In 2010 kwam Porte nog binnen als een jong talent toen hij het roze droeg in de Giro na een monsterontsnapping en uiteindelijk met de witte jongerentrui naar huis ging. Het was toen zijn 1e jaar op het hoogste niveau na enkele jaren ‘Praties’.
SCHRIJF JE IN VOOR ONS 1E KOERSGESPREK!
Bij Sky werd hij ingezet als luxeknecht en dat was uiteindelijk de job die hem het beste afging. Vanaf het moment dat hij voor eigen rekening mocht gaan, liep er wel ergens iets mis. Porte was die renner die altijd wel een slechte dag had. De Tejay van Garderen van de groep. Parijs-Nice, de Tour Down Under, Romandië en dit jaar ook Zwitserland, zo lang een wedstrijd maar 8 dagen telt, kan Richie het wel aan.
Op dag 9 loopt het mis, nu al 2 jaar na elkaar in de Tour. En iedere keer weer de bedankjes aan de ploeg, de belofte sterker terug te komen… Zeiden we niet dat dit het jaar van zijn laatste kans was? Arme Richie, dat is het enige wat je daarover nog zeggen kan. Dat hij straks in de Vuelta toch tenminste 1 keer op het podium van een grote ronde mag staan.