5 keer stond Kevin Pauwels op het podium van het WK, 4 keer mocht hij het podium van het BK betreden. Helaas zal ‘de stille uit Kalmthout’ straks zijn carrière beëindigen zonder ooit een kampioenentrui te hebben veroverd. Het is een carrière geworden zonder kers op de taart. Hopelijk krijgt Pauwels wel nog een afscheid in schoonheid.
Pauwels was jarenlang een grote belofte die de grote doorbraak maar niet kon forceren. Dat hij talent had, stond buiten kijf. Op 31 januari 2004 schitterde Pauwels op het WK voor beloften in Pontchâteau op een parcours dat hem op het lijf geschreven was. 2 jaar eerder had hij bij de junioren in Zolder ook al uitgepakt. Toch stelde hij in 2005 plots vast dat er met Zdenek Stybar en Niels Albert een generatie op komst was die sterker was. Hij werd ‘pas’ 6e op het WK voor beloften. Een jaar later zakte hij in die categorie zelfs weg tot de 14e plaats.
Koksijde
Toen hij dus als prof aan het seizoen 2006-2007 begon, waren de torenhoge verwachtingen al wat bijgesteld. Op zijn tempo groeide Pauwels toch al snel uit tot een subtopper. In Sint-Michielsgestel werd hij knap 2e na Nys en in Diegem stond hij eveneens op het podium. Met een 5e plaats op het epische WK van Hooglede-Gits was zijn carrière definitief gelanceerd. Toch zullen velen zijn echte doorbraak vastpinnen op 14 december 2008. In een prachtig duel tussen Lars Boom en Sven Nys was hij de slimme 3e hond en mocht hij uiteindelijk zelf het zegegebaar maken.
Omdat Boom en Stybar richting de weg lonkten en Nys een dagje ouder werd, beschouwde men Pauwels als de kroonprins van de cross. Zolder, Hasselt, Pontchâteau, Lille, Hoogerheide, Igorre, Asper-Gavere, Tábor, de Koppenbergcross, Ronse, Baal, Namen, Antwerpen, Essen, Kalmthout, Zonhoven, Spa-Franchorchamps, Milton Keynes, Ruddervoorde, Niel, Oostmalle,… noem een klassieker en Pauwels heeft hem gewonnen. Met uitzondering van Koksijde, waar de grootheden altijd graag een statement plaatsten. En een echte grootheid werd Pauwels nooit helemaal.
Grootste ontgoocheling
Het is moeilijk te zeggen waar in zijn carrière Pauwels kampioen had kunnen worden. Nys, Albert of Stybar, telkens had er wel eens iemand een superdag. Toen Nys op het BK in 2013 dan toch eens geklopt werd, was het Pauwels’’ ploegmaat Klaas Vantornout die profiteerde. En toen Albert helaas door gezondheidsredenen een stap opzij moest zetten, Stybar het veld definitief had verlaten en Nys op pensioen ging, was er al een nieuw gouden duo opgestaan. In 2017 werd Pauwels 2e op het BK in Oostende, maar stond hij eigenlijk niet op de foto. Op het WK werd het 5 keer brons. Echt dicht is ‘de Kevin’ ondanks 9 podiumplaatsen dus ook niet geweest op een kampioenschap.
2 seizoenen geleden was Pauwels nog een vaste klant in de top 5. Het idee was er nog steeds dat zijn dag zou komen, op het moment dat Van Aert en Van der Poel toch eens te lang naar elkaar zouden kijken of gewoon op andere terreinen zouden schitteren. Vorige winter viel hij na een prima seizoensbegin echter ver weg. Kevin Pauwels werd uiteindelijk zelfs niet geselecteerd voor het WK, wat hij de grootste ontgoocheling uit zijn carrière noemde. Dit jaar was een 5e plaats in Geraardsbergen hoopvol. Ook Iowa (7e), Gieten (8e) en de Koppenberg (9e) leken nog een teken van hoop te dragen.
Een uur lang applaus
Asper-Gavere vandaag was ronduit pijnlijk. Pauwels werd 16e op 4’57 minuten. De winnaar van weleer komt niet meer in de buurt van het podium. En een titel zal er nooit meer komen. 34 is Pauwels ondertussen. Hij kan zeker nog wel een paar jaar mee, al is het niet meer bij de absolute toppers. Vraag is of hij daar zin in heeft. Hij alludeerde zelf al op zijn pensioen als het dit jaar niet beter zou gaan. Soms krijg je het gevoel dat Pauwels het verdriet meedraagt van zijn betreurde broer Tim.
Toen in de zomer van 2015 oma Fientje overleed en Pauwels in 2017 ook afscheid moest nemen van opa Frans, was hij zijn 2 grootste fans kwijt. Kevin Pauwels stond zijn hele carrière bekend om zijn stilte, het zou jammer zijn als hij straks het veldrijden ook op die manier verlaat. Op 20 januari 2019 is er een Wereldbekermanche in Pontchâteau. Misschien moet hij daar maar uitzwaaien. Op de plek waar hij zijn laatste trui veroverde (bij de beloften), toen broerlief er nog was en de grootouders nog volop supporterden. Een uur lang applaus, dat is dan zeker op zijn plaats.