Het was 14 december 2008 toen de veldritwereld kennis maakte met Kevin Pauwels. Een uur lang waren wereldkampioen Lars Boom en Belgische kampioen Sven Nys de twee honden die in Overijse vochten om één been, dus ging Pauwels er mee heen.
Overijse was het keerpunt voor de stille uit Kalmthout. Hij was plots iemand die de grote crossen kon winnen en hoewel het nog een 2-tal seizoenen zou duren voor hij echt ontketend was, deed hij dat uiteindelijk ook. Van september tot februari en van het zand in Zonhoven tot de hellingen in Namen en de modder in Baal, Pauwels kon het allemaal. Als veldrijden tennis was, dan zou Pauwels nu in de 1e plaats beschreven worden als een renner die heel veel dagen op nummer 1 stond. Hij sloot immers het UCI-klassement van 2012 en 2015 als eerste af.
Nu zijn het eerder zijn eindzeges in Wereldbeker (2012, 2015) en – toen nog – de GvA Trofee (2012) die worden geciteerd, samen met zijn 2 Belgische titels in het mountainbiken en zijn 4 en 5 podiumplekken op BK en WK. Vermoedelijk zal de renner die in zijn hele carrière maar voor 2 ploegen uitkwam (de ploegen met Fidea en Sunweb/Marlux-Napoleon Games in hun naam), later vooral herinnerd worden als iemand van weinig woorden en veel daden. Iemand die slim en braaf koerste, maar aan het einde wel vaak een killer was.
Generaties
Ook iemand die zowel de generatie Nys-Wellens al de generatie Van der Poel–Van Aert heeft meegemaakt en gekleurd en iemand die altijd is blijven winnen. Helaas ook iemand die doorheen de jaren achtervolgd werd door het verlies van zijn broer Tim, een jaar lang kettingproblemen, het verlies van zijn oma Fientje en rugproblemen.
We wensen Kevin heel veel succes in zijn nieuwe leven en bedanken hem voor de 10-tallen prachtige duels die hij uitgevochten heeft. Hopelijk zien we hem de komende jaren nog vaak op de cross, waar hij altijd thuis is geweest. Tot in Oostmalle zal er luid voor hem worden geapplaudisseerd. Het ga je goed, Kevin!
