Dat Anna Vanderaerden (CT Glabbeek) aangestoken werd door het wielervirus hoeft geen verbazing te wekken. De pas 15-jarige dochter van Gert, zelf 8 jaar prof, en nicht van Eric en Danny, respectievelijk 14 en 2 jaar prof, zoekt nu haar eigen weg. Als 1e jaars nieuwelinge reed ze in september nog naar de zilveren medaille op het BK op de weg in Koksijde.
“Ik heb toch al wat mooie prestaties neergezet in mijn nog prille carrière”, vindt Anna Vanderaerden. “In dit coronajaar op de weg pakte ik toch enkele podiumplaatsen, waaronder op het BK in Koksijde. Ook won ik een koers in Landskouter. In de cross ben ik bij de aspiranten ook een keertje 2e geweest op het BK en in andere crossen, maar de weg lijkt me toch beter af te gaan. Daar ligt ook mijn toekomst, denk ik, al probeer ik me in elke koers of cross toch volledig te geven.”
Vanbilsen
Zilver op het afgelopen BK op de weg dus. “Vlak na de meet was ik vooral teleurgesteld, want ik had natuurlijk liever gewonnen. Achteraf gezien voelt het wat dubbel. Ik voelde mij goed genoeg om te winnen, maar de laatste anderhalve km reed Julia Grégoire nog weg. Niemand reageerde en zo haalde ze de titel binnen. Ik won zelf de sprint voor de 2e plaats en dat was niet eens verrassend, want van mijn sprint moet ik het toch hebben. Net als mijn papa Gert trouwens, die had ook snelle benen.”
Anna Vanderaerden krijgt ook tips van haar nonkels Eric en Danny. “Ze zeggen vooral dat ik niet té veel mag trainen en daar luister ik naar”, klinkt het. “Anders bestaat volgens hen de kans dat ik later niet genoeg progressie meer kan boeken. Ik ben ook nog altijd maar 15, het moet nu vooral veel fun zijn. Later is het pas van te moeten, nu nog niet. Soms ga ik trouwens ook meefietsen met mijn neef Kenneth Vanbilsen die nu prof is bij Cofidis. Maar wel alleen als hij een koffierit doet, en dan ga ik in zijn wiel zitten.” (lacht)
Watersley Ladies Challenge
Ondanks corona reed Vanderaerden toch een aantal wedstrijden dit jaar. Wat er uitspringt is de 3-daagse Nederlandse rittenkoers Watersley Ladies Challenge. “Een hele nieuwe ervaring voor mij met al die buitenlandse meisjes”, vertelt ze. “Op de 1e dag stond er een tijdrit van 6 km op het programma, maar tijdrijden blijkt echt niks voor mij. Ik behaalde een 31e plaats van de 62 deelneemsters. De 2e dag reed ik 4 tot 5 ronden goed mee, maar nadat ik in de graskant was beland, kon ik niet meer terugkeren in het peloton.”
“Op de slotdag was er nog een zware etappe. De zwaarste wedstrijd die ik in heel mijn carrière heb gereden, een parcours met heel veel bergop en ook een aankomst bergop. In geen tijd bestond het peloton nog uit slechts 17 rensters. Ik kon bij die 17 blijven, waar ik als 1e jaars al blij mee was op dit niveau. In de sprint was het helemaal op, ik kreeg kramp in mijn bovenbenen dus heb ik niet kunnen meesprinten. Ik werd 14e en in het eindklassement 16e.”
Doltcini
Volgend seizoen rijdt Vanderaerden haar laatste jaar bij de nieuwelingen. “Het wordt een mooie uitdaging, want ik zal dan te zien zijn in het shirt van het Doltcini-Corlyp Development Team”, besluit ze. “Ik kan alvast niet wachten tot het zover is! Ik hoop in 2021 weer mooie prestaties neer te zetten en ook een paar keer te winnen.”
Nog 1 ding waarvoor ze heel wat bewondering verdient. “Ik heb bij het fietsen wel vrijwel altijd last van de rug. Als ik in het zadel zit, maar ook zeker als ik op de trappers sta om te versnellen, want dan moet ik meer kracht zetten. Ik zit nochtans goed op m’n fiets, dus wellicht heeft het met groeipijn te maken. Maar dat krijgt me niet klein, want ik fiets supergraag. Met of zonder pijn.”