Het Pajottenland heeft niet echt een naam als fietsregio. De Gooikse Pijl is de meest bekende wedstrijd en ook Urbanus komt er vandaan, maar dat terzijde. Wandelaars hebben de streek echter al langer ontdekt en vinden meer en meer de weg. Tijd voor WielerVerhaal om in deze fantastische regio een route uit te tekenen. De GPX inclusief 21 hellingen kan je onderaan downloaden.
Oetingen. Voor de 2e keer in mijn leven kom ik er. In mijn herinnering is het een klein lieflijk dorpje ergens tussen de heuvels van het Pajottenland. Er gebeurt niet veel, maar voor zover ik weet is het er mooi en aangenaam om te wonen. Wanneer ik Oetingen binnenrij staat het afgeladen vol met bussen, vrachtwagens en auto’s van wielerteams. Jumbo-Visma, Movistar, Lotto Soudal, de grote namen ontbreken niet op het appel. Vandaag wordt voor de 1e keer de GP Oetingen betwist. Een zeer mooie affiche in het vrouwenwielrennen. De rensters leggen 12 lokale rondjes af van 10 km met een kasseistrook en een beklimming. Maar ik ben er om te kijken wat de buurt te bieden heeft.
Wanneer ik mijn rondje teken, zoek ik zoveel mogelijk hellingen. Een rit moet mooi zijn, maar moet tegelijkertijd toch ook een kleine uitdaging in zich hebben. In totaal rijg ik 18 klimmetjes aan elkaar. Op mijn Garmin goed voor 107 km en zowat 1.400 hoogtemeters. Inbegrepen een kleine 4 km kasseien. Geraardsbergen ligt vlak om de hoek en dus pak ik meteen ook de Muur mee. Het ziet er wat gekunsteld uit, met hier en daar een extra lusje. Maar sommige hellinkjes oogden zo uitnodigend dat ik ze niet links kon laten liggen.
Via Romea Francigena
Door de wedstrijd is het wat zoeken naar een parkeerplaats, maar normaal is er op het Kerkplein van Oetingen voldoende plaats. Ik vertrek via de Kloosterstraat, de start en finish van de koers. Enkele kilometers rond Oetingen zorgen voor de nodige opwarming. Ik krijg meteen een goede indruk van het mooie, golvende landschap. Het brengt me naar de Congoberg. 1.100 meter lang en 5,8% stijl. Zijn naam dankt hij aan de mijnwerkers die er vroeger woonden. Na hun zware dagtaak in de Borinage keerden zij, zwart van het koolstof, weer terug. Mijn traject loopt heel even samen met de EV5. De Via Romea Francigena. Een langeafstandsroute van 3.900 km die Canterbury met Brindisi verbindt via Rome. En via de Congoberg dus.
Na wat stijgen en dalen kom ik in Zandbergen. Deze kleine deelgemeente van Geraardsbergen brengt me naar de oevers van de Dender. De volgende kilometers is het genieten van de mooie natuur. Maar wanneer ik tussen de bomen een heuvelrug zie opdagen, weet ik wat me te wachten staat. De Muur! Van zodra ik aan de brug naar links afbuig, richting Grote Markt, gaat het omhoog. Op de weg zie ik het teken van de Flandrien Challenge. Wat verder nodigt de startlijn van het Stravasegment me uit om extra Watts in de weegschaal te gooien. ‘Flandriens rijden op kasseien’, zegt een bord. Ik gehoorzaam, maar ik ga niet volle bak. Dadelijk wacht me immers de Kapelmuur met 20%. Daar zal het alle hens aan dek zijn.
Geen Kapelmuur
Enkele wielrenners dalen echter af. Vreemd, zien ze het misschien niet zitten? Maar al gauw wordt duidelijk waarom. Door de storm van gisteren ligt de weg bezaaid met takken en heeft het stadsbestuur de weg afgesloten. Ik keer om en rij rechtsom. Via de Oude Steenweg, die ook lekker klimt, rij ik toch tot aan de kapel. Dat ben ik de Vlaamse wielergeschiedenis verplicht. Een collega fietser heeft minder geluk. Hij komt te voet de berg af, fiets op de schouder. Op de loshangende ketting zie ik zijn afgebroken derailleur. De Muur maakt weer een slachtoffer.
Wat later komt de Bosberg in zicht. Ik voel me goed en haal me de beelden voor de geest van Edwig Van Hooydonck die zijn rug recht en de rest van het peloton uit het wiel knalt. Ik zoek het midden van de weg, de kasseien liggen er goed bij en ik kan behoorlijk vaart maken. Het gehamer van autobanden achter me dwingen me echter naar de zijkant. De zijkant waar de kasseien er los en hobbelig bijliggen. Meteen gaat alle vaart er uit. De, voor mijn doen, toptijd die er zat aan te komen is meteen naar de verdoemenis. Enkele tandjes terugschakelen is de boodschap.
Kapitein Zeppos
Na enkele kilometers oncomfortabel beton zoek ik weer het smalle asfalt op. Supersteil is het nu even niet, maar vlak kan je dit zeker niet noemen. Ik kom weer in de omgeving van Oetingen. Even moet ik wachten tot de rensters door zijn. Ik rij de kasseiweg naar beneden die zij in de andere richting nemen. Gelukkig heb ik niet teveel druk in de bandjes steken. Maar in een scherpe bocht hou ik het toch voorzichtig. De hellingen volgen elkaar nu in sneltreinvaart op. Berchembos, Hunselberg, Steenhoutberg, Tuitenberg en ga zo maar door. 1 ding hebben ze allemaal gemeen: er zit altijd een supersteil stukje in van dik meer dan 10%. Telkens weer een stukje dat even je adem afsnijdt en de hartslag even in het rood laat stijgen.
Wat later beland ik op de Drie Egyptenbaan in de deelgemeente Woestijn. Maar geen nood, de hagelbui die ik er te verwerken krijg, bewijst dat de namen een verbastering zijn van oud-Nederlandse woorden en niets te maken hebben met zon, zand en hitte. Wanneer na café ‘Den Baas’ het asfalt gedurende enkele honderden meters voor onverhard wordt ingewisseld waan ik me heel even op de Strade Bianche. Jammer dat het zo kort is. Helling na helling rij ik verder. Een beeld van een molen in de verte komt me bekend voor. Het is de molen uit de jeugdserie Kapitein Zeppos. Wikipedia helpt jullie wel verder.
Geheime Urbanus
Aan het bekende kasteel van Gaasbeek maak ik een extra rondje. Een klimmetje warmt me verder op voor wat komt: de Binnenweg. De korte maar nijdige klim zet mijn benen een 1e keer in brand. De hoogtemeters beginnen hun tol te eisen en boven voel ik de power minderen. En zeggen dat ik nog enkele van die ondingen heb uitgezocht. In Gooik is het weer zover. Bergenbroek en Stuivenberg staan op het programma. Steil omhoog, weer naar beneden en opnieuw steil omhoog. Waarom doe ik dit toch. En telkens weer dat laatste stukje dat je even tracht dood te doen. Effe pijn doen. Om allemaal samen veel pijn te doen.
Gelukkig zitten de zwaarste stukken er nu op. In Leerbeek rij ik langs het communicatiecentrum van de Nato. 4 grote witte bollen toornen achter hoge muren in de lucht. Wanneer ik enkele kilometers verder weer naar het westen stuur, komen ze veel mooier in beeld. Ik rij er ook voorbij het informatiecentrum van het Pajottenland. Het gebouw is volledig door glas omringd en een attractiepool op zich. De weg golft zachtjes verder en leidt me via Herne richting Tollembeek. Hier zag Urbanus het levenslicht en dat wordt met een bronzen beeld in de aandacht gebracht. Urbanus had zelf een hele hand in de oprichting en het is aan jullie om, mocht je zin hebben, het geheim te ontdekken.
Stevige pens
Het is maar enkele kilometers meer tot in Oetingen en er rest me enkel nog de Rensberg. Of Urbanus er iets mee te maken heeft weet ik niet, maar een snoodaard heeft een streepje weggegomd en ik lees Pensberg. Een stevige pens, kan ik jullie verzekeren. De helling start zachtjes maar wordt, naar goede Vlaamse gewoonte, steeds steiler. Uiteindelijk moet ik vlak voor de top een stevige 15% overwinnen. En na dik 100 km en 1.400 hoogtemeters doet dat pijn. Een paar stevige pedaalslagen zitten er niet meer in. Die tank is al leeg. Krasselen en stoempen en een laatste bodempje energie zorgen dat ik boven kom.
Een erg mooie rit. Ondanks, of net mede door, het afzien heb ik ervan genoten. Het Pajottenland is een dikke meevaller op de fiets. Mooie hoekjes genoeg en na ieder nijdig hellinkje volgt er meestal een prachtig uitzicht. Zelfs als je het rustig aanpakt, zal je toch aan je beentjes voelen wat het Pajottenland te bieden heeft. En dan heb ik nog lang niet alles gezien. Hier is nog veel te ontdekken. Oetingen, u was een fijne gastheer.
Download GPX WielerVerhaal Fietsroute Oetingen – 107 km!
Zorg dat je ingeschreven bent op onze nieuwsbrief en maak deze maand kans op 5 fietsstickerpakketten van FIETSNAAMSTICKERS!
De winnaars worden bekendgemaakt op 1 april 2021 – mail je naam en volledige adresgegevens alvast naar [email protected] en laat ons weten waarom jij zo’n pakketje verdient! (de winnaars van de WielerVerhaal cross-T-shirts zijn Lien Mylle uit De Haan en Martine Janssens uit Betekom! Zij werden persoonlijk op de hoogte gebracht)
2 comments
Leuk om te lezen! Misschien nog melden dat Woestijn een gehucht is in Gooik en dat je voorbij café Den Haas fietste.
hello, wielerliefhebber , wielertoerist, ik heb er zelf in de jaren 1987 een Ronde van het Pajottenland uitgetekend die in aanmerking kwam voor de challenge cyclocoteur van de BWB Wielertoerist, dit was een uitgepijld parcours over 205 km en een hoogte verschil van 1800m.Deze rit werd meerdere malen georganiseerd i s met TC. Rasbeekspurters Herfelingen. De hiervoor vermelde beschrijving is maar een klein stukje van het extra mooie en tamelijk zware parcours.