Zelden reden we door een mysterieuzer mistlandschap dan tijdens deze ‘Fagnes Groads Badass’ van Le Coffee Ride. Dit was onze 1e deelname aan hun ‘social rides’. Het werd een memorabele dag van ijzige kou en smeltende sneeuw, open venen en gesloten sprookjesbossen, kletsnatte handen en voeten, vallen en opstaan, veggieburgers en Kwaremont, rijstpap in de hel en vuurkorven in de hemel. En koffie, natuurlijk.
Het begon meteen met een uitdaging. Want wat doe je als je een zware fietstocht in de Hoge Venen hebt gepland, en er wordt de hele dag miezerregen en smeltende sneeuw voorspeld, met een ijzige wind en temperaturen net niet koud genoeg om de sneeuw te laten liggen?
Vertrekken om 9.30 uur in Stavelot, dat betekende voor ons opstaan om 7.00. Dat vergt ook altijd wat wilskracht. Maar van zodra je de andere moedigen ziet, zich warmend aan koffie in de gezellige koffiebar van Le Coffee Ride in Stavelot, weet je: dit wordt leuk.
Le Coffee Ride is een gemeenschap van wielerfanaten met uitvalsbasis, koffiebar en fietshotel in de Ardennen. Met een internationale uitstraling proberen ze fietsers van over de hele wereld te inspireren tot de ontdekking van de Belgische Ardennen en de Hoge Venen.
Modderklimmen
Via een Ravelfietspad klom de route gestaag naar omhoog, tot in het centrum van Stavelot. Daar beklommen we noch de bekende Haute Levée, noch de prachtige asfaltklim Côte d’Amermont die we in zomerse sferen al vaak naar boven knalden. Maar wel de offroad versie van de Amermont. Glibberen en glijden over een smal, steil modderpaadje. Hier hadden heel wat deelnemers op gravelbike het moeilijk om de wielen draaiende te houden. De combinatie steil-modder bleek fataal.
Het paadje mondde uit op de Côte d’Amermont, maar de route nam daarna meteen opnieuw een ander Ravelfietspad. Dat veranderde al snel in een kronkelende bosbeklimming over mooie grindpaden op de heuvelflanken van het Bois de la Ville, met stukken tot 15%.
We waren vertrokken in het gezelschap van 2 Denen, maar hun tempo was ons te langzaam. Deze rit was voor ons immers een ‘rode training’. Dat betekent: constant op relatief hoge hartslag rijden met hoge pieken tijdens de beklimmingen. Een groep Italianen reden we ook voorbij.
Tot we onze kar uiteindelijk konden aanhangen aan de stoomtrein van Dries en Elias, 2 Mechelse mountainbikers.
Aan het Circuit de Spa-Francorchamps begon een kaarsrechte grindweg omhoog te klimmen, door een landschap dat er al ‘Hogeveens’ uitzag.
Smeltende sneeuw
In het Bois Raquet draaiden we rechtsaf en reden we de sneeuw in. Van daar was het nog 5 km klimmen tot het hoogste punt van ons land. Een jaar geleden reden we hier over perfecte, verse sneeuw. Een genot om die te horen kraken onder je banden. Maar je banden door smeltende sneeuw op hobbelige paden vol geulen duwen, dat is iets geheel anders.
Onze knieën hebben het geweten. Meer dan 1 keer geraakten we op een steile helling, in een geul vol smeltende sneeuw, niet tijdig uit de klikpedalen geklikt, waarna we kaarsrecht omvielen. We rijden nog niet zo lang met klikpedalen op de gravelfiets. Die behendigheid moeten we nog wat bijschaven.
De paden lagen bovendien vol waterplassen en het opspattende water sijpelde door onze schoenovertrekken tot onze kousen doorweekt waren. We waren nooit materiaalfreaks, maar betere schoenovertrekken zijn echt geen overbodige luxe tijdens zulke ritten. Eenmaal natte kousen in ijzige koude, en je hele lichaam voelt oncomfortabel aan.
Of kan je moeilijker om met de vele andere ongemakjes. De druppels van de onophoudelijke miezerregen, die smeltende ijspegeltjes waren geworden, prikten de huid van ons gezicht en beperkten het zicht op onze brillenglazen.
Achter Baraque Michel doken we naar beneden over de N68. Aan 65km/u over een brede snelweg naar beneden razen, tot 150 meter lager op 5 km, de gure wind in het gezicht: sensationeel.
Het mistige woud
Daarachter ligt de hoogvlakte en na een kaarsrechte grindstreep van 5 km: het donkere Hertogenwoud. De dichte mist in het woud deed de loodrechte dennenstammen vervagen en in de oneindigheid opgaan. We waren niet ver van Mützenich en de berg Steling, waar we 2 weken geleden onze rit door de sneeuwstorm in de Duitse Eifel aanvatten.
De vele kleine beekjes – La Helle, Miesbach, Ruisseau du Petit Bonheur – doorstromen het hele gebied, dus ga je ‘gravelfietsen’ over spekgladde houten loopbruggetjes.
Elias vertelde over het glibberparcours dat hij vorig weekend had afgelegd in het Meerdaalwoud bij Leuven. ‘De Meerdaalwoud-Challenge’, zei hij. ‘Je kan deze herfst en winter een bronzen, zilveren en gouden route door het Meerdaalwoud doen.’
Elias keek verbaasd op toen we hem vertelden dat wij die routes hadden gelanceerd. Wat een toeval! Het toont ook dat veel mensen in de gravel- en mountainbikegemeenschap de Meerdaalwoud-Challenge ter harte hebben genomen. Fantastisch is dat. Een mistig Meerdaalwoud is trouwens even mooi als een mistig Hertogenwoud.
Rijsttaart in de hel
De omstandigheden begonnen hun tol te eisen. Verkleumd op de fiets snakten we naar die koffie en cake, beloofd rond km 51. Maar daar waren we nu al zo lang voorbij. Net toen we ons er bij hadden neergelegd dat we zonder die energieboost de eindmeet zouden moeten zien te halen, doken in de dichte mist plots de vlaggen van Le Coffee Ride op.
Koffie, rijsttaart, appeltaart, cake. Een gouden lepel hadden we niet nodig. Dit was zo al hemels, ook al hadden onze vochtige, dampende broeken rond de vuurkorven en de mengeling van rook en dichte mist iets hels. ‘Hoe zijn de laatste 25 km?’, vroegen we aan de mannen van Le Coffee Ride. ‘Oh, niet meer zo zwaar. Een groot stuk gaat zelfs over een makkelijk Ravelfietspad terug naar Stavelot.’
De eerstvolgende 10 km haalden we inderdaad snelheden boven de 30, maar daarna kwam het allerzwaarste van de hele route: de offroad beklimming van de heuvel Thier de Coo, normaalgesproken een zware asfaltbeklimming. Maar déze beklimming is de overtreffende trap van zwaar. Een smal, rotsachtig pad, boomwortels, vochtige keien, kilometerslang steil naar boven kronkelend tot aan het Point de Vue de Ster.
Geen stuwmeer, wel een mistmuur
Aan dat uitzichtpunt kon je een dag eerder nog het prachtige uitzicht over het stuwmeer van Coo zien. Maar nu: niks. In de plaats van het uitzicht kregen we een ander geschenk: we reden door een dichte, witte muur van mist in 1 van de meest mysterieuze, sprookjesachtige bossen. Stammen als tralies voor een witte wereld, het felgroene mos, de diepe waterplassen. En enkel het geluid van druppels dat de stilte doorbrak, overal rondom.
De afdaling ging over een zwaar, rotsachtig pad steil naar beneden. En dan volgde nóg een beklimming en nóg een zware afdaling. De laatste 5 km duurden eindeloos lang. Pas hier beseften we waar de toevoeging ‘badass’ in de naam van de route vandaan kwam.
Dries en Elias waren met hun mountainbikes voorop, en stonden al omgekleed rond de BBQ voor de koffiebar toen we zelf verkleumd arriveerden. Bij een veggieburger en biertje konden we nog net zien hoe Wout van Aert won in zijn sneeuwrit in de Dolomieten. Maar onze sneeuwrit van 4 uur in d’Ardennen was toch van een andere orde.
Je kan deze route zelf rijden.
Hier vind je alle routes van Le Coffee Ride.
Hier vind je al hun ‘sportive group gatherings’.