De Lumberjacks van Café Coureur brachten geld in het laatje van fietsenmakers: de vele modderbanen waren een aanslag op het materiaal. Maar evengoed toverden ze een voldane glimlach op het gezicht van de deelnemers, of die de afvallingskoers van 250 km verspreid over 2 dagen nu uitreden of niet. Met een perfect verzorgde overnachting in Café Coureur erbij is de Lumberjack Gravel Ride een totaalervaring. Dit is ons verslag van dag 1.
Heb je dit al gelezen? Schakel dan hier naar dag 2!
Op 28 en 29 december 2021 reed een uitverkocht deelnemersveld dwars door een verzopen Nationaal Park Hoge Kempen en een uitgeregend Haspengouw. Maar ook dwars door de klimaatverandering: urenlange stortregens, stormwind, 14 graden, eind december. Goed voor een onvergetelijke, heroïsche editie van de Lumberjack Gravel Ride.
Dit eindejaarsevenement van het Limburgse Café Coureur is stilaan een begrip in het gravelwereldje. WielerVerhaal reed mee. Dit is een verslag van dag 1: 116 km door Nationaal Park Hoge Kempen.
Grindwegen in alle windrichtingen
Op een ontiegelijk vroeg uur, en met voorlopig nog vlekkeloze kleren, schuiven de 1e deelnemers aan bij de registratie aan de rand van het Stelebos in Zutendaal. Er brandt een klein vuurtje. Niet dat we dat nodig hebben om op te warmen. Het is 14 graden.
De route begint met kronkelende paadjes door het bos. En al meteen is het glibberen en glijden over het slijk, slalommen en navigeren tussen de plassen door, diepe putten inrijden en uitklimmen. Onder giganten van elektriciteitspalen op de grasvlaktes langs de N75 pikken we aan bij een groepje dat er een stevig tempo op nahoudt.
In het Dilserbos splitst de korte route zich van de lange. De parcoursbouwers geven de moedigen, die zich wagen aan de lange route, hier een prachtig geschenk: over de akkers aan de rand van het bos slingeren ontelbare grindwegen in alle windrichtingen. Het moet moeilijk zijn geweest om de mooiste eruit te kiezen, want het is overal heerlijk vlammen, draaien en keren op het perfecte grind. Met iconische uitzichten op kopgroepjes die als kleine speelgoedfietsjes aan de einder voortbewegen.
De route maakt hier vele kronkels en bevat verschillende overlappingen, wat ervoor zorgt dat ze niet altijd even goed te volgen is.
LEES VERDER ONDER DE FOTO’S
Vergane glorie
De 1e bevoorrading volgt na 35km. Wat je bij andere evenementen niet vaak ziet, zijn warme maaltijden. Warme soep, zwarte pens en appelmoes: best origineel. In de kantine van het aftandse voetbalveld van Flandria Dorne – 1 van de meer dan 100 Limburgse voetbalclubs die de voorbije 30 jaar verdwenen – zetten de renners, de gezichten al goed bedekt onder een mengeling van modder en zweet, zich aan de houten kantinetafels.
De Lumberjacks van Café Coureur wekten deze vergane Limburgse glorie tot leven door er honderden wielerliefhebbers samen te brengen om te genieten van sport en gedeelde passie.
Vanuit Flandria Dorne vertrekt een noordelijke lus van 40 km via de Oudsberg en het Bergerven. We pikken aan bij een nieuw groepje. Ze stuiven over het zand van de Oudsberg, over het grind van de Vlakte van Bocholt, en over de natte bospaden van het Bergerven.
Oudsberg
De Oudsberg is de hoogste stuifduin van Vlaanderen, een uniek natuurgebied van open duinen op bijna 100 meter hoogte. Dankzij enorme zandverstuivingen meer dan 10.000 jaar geleden, toen de Kempen 1 grote uitgestrekte zandvlakte was, krijgen wielerliefhebbers vandaag een speeltuin van zandklimmetjes voor de wielen.
Waar de Oudsberg 30 meter bóven het Kempens Plateau uittorent, zakt de Vlakte van Bocholt er 30 meter onder. Dit is dan ook een heerlijk stukje dalen en vlammen over de eindeloze grindwegen die de vlakte doorkruisen.
De laatste 40 km gaan opnieuw zuidwaarts richting Zutendaal, over stevige boshellingen, dwars door de Mechelse Heide, over een verhoogd pad boven de bomenkruinen, en over de Duivelsberg van de Vallei van de Kikbeekbron. Deze beklimming geeft je 1 van de meest iconische vergezichten in het Nationaal Park Hoge Kempen, vanuit de hoogte op de grote waterplassen.
Van daar is het 10 km uitbollen richting aankomst, helaas wel door een strontvervelende motregen. De regen, die de bospaden tegen morgen nog meer dan vandaag zal veranderen in modderbanen, is begonnen.
LEES VERDER ONDER DE FOTO’S
Après-ski?
Aan de aankomst kappen uitgemiezerde fietsers meteen een shotje jenever achterover, terwijl ze hun handen warmen aan het houtvuur. De rook vermengt zich met het verstuivende water aan de afspuitstand.
In de achtergrond, onder een dak van lichtjes onder de grijze hemel, genieten fietsers in wielerkledij van een hamburger (er waren ook veggieburgers) en een biertje, terwijl ze dansen op platte après-skimuziek. De pogingen om de après-skisfeer te introduceren in het gravelbikewereldje vinden we persoonlijk niet echt geslaagd. Zelf voelen we na zo’n intensieve rit eerder de drang om te knallen met oprechte agressieve emoties.
– ‘Kan jij de gravelscène niet met de punkrockscène proberen te verbinden?’, vragen we aan Hans Maes terwijl we staan aan te schuiven voor onze beloofde burger. Hans is organisator van het legendarische punkrockfestival Groezrock en vandaag een fervente mountainbiker.
– ‘We spelen met het idee om een punkrockfestival/gravelevenement te organiseren’, antwoordt hij.
Wij zullen de 1e zijn om in te schrijven.
Dit feestje laten we aan ons voorbijgaan. We vertrekken naar Café Coureur, tevens een hotel, waar we van de nodige nachtrust zullen genieten.
Wasmachine en schoenenwarmer
Kevin, die alle gasten verwelkomt met zijn eeuwige glimlach, biedt ons meteen aan om onze vuile, doorweekte kledij in de wasmachine te gooien, en onze natte schoenen op de schoenenwarmer in de kelder te plaatsen. Normaal kan je hier ook lekker eten, maar niet op woensdag. Dat wordt dan maar een spaghetti in een gezellig restaurantje in Borgloon.
Die nacht valt de regen met bakken uit de lucht. Dat de 2e dag een epische modderdag zal worden, is dan al duidelijk. Maar dat het een ware uitputtingsslag zal zijn, kan niemand vermoeden.
Lees hier het verslag van dag 2!
