Achter elke overwinning schuilt een mooi verhaal. Toen Enrico Gasparotto in 2016 de Amstel Gold Race won, was dat wellicht niet de naam waar de organisatie op had gehoopt. Wel bezorgde de Italiaan zijn ploeg Wanty-Groupe Gobert de allereerste zege op WorldTour-niveau. Aan de meet gingen de vingers richting de hemel. Het ultieme eerbetoon aan zijn veel te vroeg overleden ploegmaat Antoine Demoitié.
Verboden roze trui
Soms lijkt de geschiedenis zich in het wielrennen wel te herhalen. Biniam Girmay die het bescheiden Intermarché-Wanty-Gobert Matériaux met Gent-Wevelgem een klassieker bezorgde, dat hadden we al eens gezien. Alexander Kristoff die als grote naam op zijn 34e allesbehalve gaat uitbollen bij diezelfde Belgische formatie, ook dat was al eens gebeurd. Enrico Gasparotto was die mooie lentedag even oud als de Noor vandaag.
De Italiaan was in zijn tijd een ongeleid projectiel. Het mooiste voorbeeld van zijn speciaal karakter speelde zich af in 2007. De Giro begon dat jaar met een ploegentijdrit tussen Caprera en La Maddalena. Op Sardinië wilde Liquigas meteen een statement maken. De ploeg had met Di Luca 1 van de favorieten in de rangen en met Nibali en Pellizotti was de ploeg ook in staat om de ploegentijdrit te winnen.
Aan de meet zag Gasparotto zijn kans schoon en stak hij zijn wiel net even voor dat van Di Luca over de meet. Een roze trui laat je niet liggen. De Killer van Spoltore was razend, maar Gasparotto heeft wel het roze kleinood in zijn kast hangen. Di Luca won uiteindelijk de Giro, maar bleef toch wat verveeld dat zijn gezag werd ondermijnd. Een jaar later reed Gasparotto voor Barloworld.
Jarenlange droogte
Het duurde wel even voor de Italiaan echt aan zijn palmares begon te bouwen. Hij was op jonge leeftijd al eens Italiaans kampioen geworden en won ritten in de Ronde van Catalonië, Tirreno-Adriatico, de Driedaagse De Panne-Koksijde en de Ster Elektrotoer, maar veel meer stelde zijn palmares op zijn 30e niet voor. Voor Astana won hij in de lente van 2012 voor het eerst de Amstel. Gilbert ging toen als 1e aan in een ontregelde sprint, Gasparotto had een betere timing en klopte Vanendert en Sagan.
4 jaar lang won Gasparotto vervolgens helemaal niets. Hij spoelde aan bij Wanty-Groupe Gobert. In de 2 seizoenen ervoor had die formatie, de opvolger van Accent.jobs en Veranda’s Willems, wedstrijden gewonnen op het 2e niveau. De Omloop van het Waasland (Danilo Napolitano), de Gooikse Pijl (Roy Jans), de Ronde van Limburg (Bjorn Leukemans)…. Dat soort koersen. 2016 was eind maart al verloren. Demoitié overleed na een aanrijding in Gent-Wevelgem en dompelde de ploeg in diepe rouw.
Laatste overwinning
En toen werd het 17 april. De ploeg had dat jaar nog niet gewonnen, maar kopman Gasparotto was wel op dreef. Hij was 4 keer bij de eerste 10 geëindigd in Catalonië en stond op woensdag op het podium van de Brabantse Pijl, waarin enkel Petr Vakoc te sterk was. Er was dus wel enige hoop. Het werd een editie van de Amstel Gold Race die pas diep in de finale echt openbrak. Gilbert met gebroken vinger kon geen vuist maken (vergeef ons de woordspeling) en pas op de Bemelerberg kwam er echt een aanval met winstkansen. Kreuziger versnelde en werd prompt gecounterd door Wellens. De Limburger leek even op weg naar winst, maar werd op de Cauberg toch weer bijgehaald. Gasparotto en Valgren bleven vervolgens wel uit de greep van het peloton. De Italiaan had in de sprint geen kind aan de Deen en won.
In het flashinterview toonde Gasparotto zich een grote meneer. Hij verwees meteen naar zijn overleden ploegmaat en diens achtergebleven familie. Het was een emotioneel moment. De ploeg had meteen zijn 1e overwinning van het jaar binnen, het zou ook de laatste van Gasparotto blijken. Hij zou nog 4 seizoenen koersen en nog eens op het podium van de Amstel belanden (3e in 2018), maar winnen zat er nooit meer in. Vandaag is hij sportdirecteur bij BORA-hansgrohe. De kans dat hij zondag opnieuw de Amstel Gold Race wint, is eerder klein.