Over het voetbalverleden van Greg Van Avermaet en Remco Evenepoel is al heel wat inkt gevloeid. Zij kwamen uit het voetbal en werden uiteindelijk kampioenen in het wielrennen. De omgekeerde beweging wordt niet vaak gemaakt. Het was dus des te opmerkelijker dat Óscar Pereiro Sio eind 2010 zijn veters strikte en zijn opwachting maakte op het Spaanse profvoetbalniveau. 4 jaar eerder had hij nog de Tour gewonnen, zo’n succes zou zijn carrière als aanvaller nooit worden.
Eeuwige 10e
Het blijft een bijzonder verhaal in de wielergeschiedenis. Pereiro was jarenlang de rittenkaper in kleinere rittenkoersen, die in zijn beste vorm net de top 10 van een Grote Ronde kon behalen. De 10e plek in de Tour was zowat zijn plafond. Hij stond daarmee op zijn plek in 2004, 2005 en 2007. Tussendoor werd Pereiro warempel eindwinnaar. Dat had alles te maken met twee factoren: zijn monsterontsnapping richting Montélimar waar hij van zijn oude ploeg Phonak de gele trui cadeau kreeg én de positieve dopingplas van Floyd Landis, kopman van datzelfde Phonak en na de Tour geschrapt op de erelijst.
Bijna kende het leven van Pereiro ook een tragisch einde in dezelfde rittenwedstrijd. Twee jaar na zijn eindzege maakte hij een doodsmak in de afdaling van de Col d’Agnel. Toen hij over de vangrail vloog en de diepte voor hem zag opdoemen, hoopte hij alleen maar snel het bewustzijn te verliezen en niet te moeten lijden. Het was een soort visioen over de dood, maar gelukkig viel het mee en bleef het ‘slechts’ bij een breuk van zijn dijbeen en schouder.
Pereiro zou nog twee jaar verder koersen, maar na die valpartij was het vuur wat gedoofd. Een renner die rondrijdt met schrik is niet meer dezelfde renner. Bovendien was er veel energie gekropen in het afdwingen van zijn Tourzege en het constant vechten tegen vooroordelen van het publiek, dat hem geen waardige winnaar vond. Toen er salbutamol bij hem werd aangetroffen, moest hij zich ook daar nogmaals voor verantwoorden. De gele trui bleef uiteindelijk wel in zijn bezit. Toen Astana hem niet in de Tourselectie van 2010 opnam, besloot hij om de fiets aan het einde van het jaar aan de haak te hangen.
Ouder dan Hazard
Al in de winter komt de Spanjaard met een nieuw doel. Hij tekende een contract als aanvaller bij FC Coruxo. Die Spaanse ploeg speelt op dat moment in de Spaanse derde klasse. Op dat moment was hij al 33 jaar, ouder dan Eden Hazard vandaag. Toch staat hij in december al op het trainingsveld. Hij spreekt op dat moment van een droom die uit gekomen is. Achteraf zou hij die periode zelfs beschrijven als de fijnste in zijn sportcarrière. “Wielrennen is afzien, voetbal is plezier”, vat hij in 2015 samen.
Uiteindelijk zou Pereiro vooral wedstrijden bij het tweede elftal spelen. Bij het eerste elftal komt hij slechts 2 keer in actie. Hij slaagt er wel in om daarin ook twee doelpunten te maken, wat hem één van de betere ratio’s in de geschiedenis van het Spaanse voetbal moet opleveren. Het gebrek aan techniek en snelheid zou hem uiteindelijk wat tegenhouden om echt carrière te maken. Althans als actief speler, want later wordt hij wel ingeschakeld als voetbalanalist.
De atleet uit Mos, gelegen bij een vliegveld van Vigo, was in zijn jeugd ook al actief geweest in het veldrijden en zou zich later ook nog wagen aan de rallysport. Tot op vandaag blijft hij de laatste renner die de Tour kon winnen voor Caisse d’Epargne, dat later Movistar zou worden. Het Spaanse sterrenteam probeert het nog een aantal keren met Valverde, Quintana, Landa en Mas, maar die botsten op andere supertalenten.
Wit kapsel
Vandaag wordt Pereiro nog geregeld opgetrommeld bij analyses over de koers en het voetbal. Hij heeft zich een wit kapsel aangemeten en duikt geregeld nog eens op tijdens grote wielerwedstrijden. Zo nam hij tijdens de laatste Vuelta afscheid van zijn voormalige ploegmaat en kamergenoot Alejandro Valverde, die drie jaar jonger was en uiteindelijk twaalf jaar langer prof bleef. Hun palmares is totaal niet vergelijkbaar, al zal El Imbatido behoorlijk jaloers zijn op die Tourwinst op de erelijst van zijn ‘amigo’.
FC Coruxo zal wellicht de enige profclub ter wereld zijn die ooit een ex-Tourwinnaar tot haar profspelers mocht rekenen. De club speelt inmiddels – na een herstructurering van het Spaanse voetbal – op het 4e niveau. Met het huidige WK-voetbal had het niveau van Pereiro weinig te maken, met de ultieme sportgedachte wel. Want als er één renner ooit bewees dat ook een underdog de absolute top kan bereiken, dan is hij het wel. Het zou zijn alsof Saudi-Arabië straks wereldkampioen zou worden. En na dinsdagmiddag weten we ook: zeg nooit nooit.