Alles verandert! Ook het leven van een beroepsfotograaf in de koers. Met Tim De Waele, actief bij Getty Images, zetten we in de Giro een boompje over die veranderingen op. Hij is al aan z’n 30e Giro bezig, zat 31 keer in de Tour en heeft 29 Vuelta’s op zijn actief. De pandemie die in 2020 de hele internationale wielerkalender overhoop gooide, zorgde voor veel chaos.
Minder sociaal
“Wielrennen was voor de pandemie veel socialer”, beweert de bekende topfotograaf. “Je had vroeger veel meer contact met iedereen. Aan de start, ter hoogte van de teambussen, met renners, met personeel, enzovoort. De voorbije 2 tot 3 jaar kwam er een hele jonge generatie bij. Ik moet eerlijk bekennen dat ik de helft van het peloton niet meer ken. Het overkomt me op het einde van het seizoen dat ik een renner tegenkom die ik niet kan thuis brengen. Want het spontane contact is verdwenen.”
Alles moet tegenwoordig via persverantwoordelijken worden geregeld. De tijd dat journalisten en fotografen renners op hun hotelkamer interviewden, is helemaal verdwenen. Een gemoedelijke periode die al een hele poos achter ons ligt.
“Greg Van Avermaet is zowat de laatste van de generatie met wie je als vriend contact hebt”, beweert De Waele. “Ik denk dat het tussen nu en 2 jaar helemaal voorbij zal zijn met dergelijke contacten. Zoals zo veel mensen denk je nu veel meer na voor je met iemand contact zoekt.”
Geen lunchpauzes
Digitalisering en de opkomst van de sociale media – elk team, iedere renner maakt er gebruik van – heeft veel dingen veranderd. “De meeste fotografen weten niet hoe ze een foto moeten ontwikkelen”, vermoedt de Gentenaar. “Nu trekt zo goed als iedereen foto’s. De kwaliteit daalt, velen werken met allerlei filters. Wij zijn nog de puristen. Filters gebruiken wij niet. Het enige wat wij doen, is contrasten en kleuren wat corrigeren, meer niet.”
Vroeger runde Tim De Waele een eigen agentschap met diverse fotografen en motards. Voor corona de wereld in de ban hield, kon hij zijn bedrijf verkopen aan Getty Images, een groot Amerikaans agentschap met wereldwijde vertakkingen en medewerkers. “Voortdurend zijn in het wielrennen 3 tot 4 teams op de baan”, weet De Waele. “Ik moet eerlijk bekennen dat ik soms zelfs schrik van welke contracten wij hebben. We zien onze foto’s overal.”
Wat altijd voor voldoening zorgt. “De vrijheid die ik ken als fotograaf is veel geld waard”, geeft de De Waele toe. “Ik draai lange dagen, maar als ik honger heb, dan eet ik, en als ik dorst heb, dan drink ik. Afgelijnde lunchpauzes kennen wij niet. In deze job leer je ontzettend veel mensen kennen. Je komt in contact met heel veel culturen, hoort veel talen. En toch is dit een kleine sport.”
Georganiseerde chaos
Want niet overal in de wereld wordt naar wielrennen gekeken. “Veel mensen denken dat dit wel het geval is, maar dat is niet zo”, benadrukt De Waele. “Dit is geen wereldsport. Wat je doet beseffen dat er ook andere dingen zijn naast het wielrennen. Vooral sedert het dodelijk ongeval van Wouter Weylandt in de Giro van 2011 heb ik beseft dat onnodige risico’s nemen niet hoeft.”
Enkele dagen geleden was het precies 12 jaar geleden dat Weylandt in de afdaling van de Passo del Bocco bij een val het leven liet. “Ik was daar als 1e bij, ik heb daar alle foto’s van, maar ik heb ze nooit gebruikt”, vertelt De Waele. “Toen heb ik me een paar keer de vraag gesteld of al die risico’s nodig zijn.”
We hebben de indruk dat de Gentse fotograaf de Giro liever doet dan de Tour, ook al is die Ronde van Frankrijk veruit het grootste wielerevenement van het jaar. “In de Giro ben je altijd welkom”, beklemtoont De Waele. “In Italië helpen ze je graag. Ik noem het hier georganiseerde chaos. In Frankrijk blijft neen een neen. In Italië kan je over een weigering onderhandelen waardoor je toch nog de helft van je goesting krijgt. Hier beseffen ze dat iedereen elkaar nodig heeft. Zonder return door ons hebben ze geen sponsors en zonder geld is er geen koers. Op dat vlak is er in het wielrennen een gunstige evolutie, maar dat gaat heel traag.”