Een individuele tijdrit over 134 km. Het concept werd door de organisatie ‘even simpel als weerzinwekkend’ genoemd. ‘Werd’, want we moeten – heel even – in de verleden tijd spreken. Eventjes was de langste tijdrit ter wereld klinisch dood, maar na een snelle en doortastende reanimatie, schijnt er nu weer fel wit licht aan het eind van de tunnel.
Remco Grasman
Het 2e deel van augustus en – vooral – de volledige maand september 2024 zijn hoogdagen voor Belgische en Nederlandse (amateur-)tijdrijders: Maldegem-Donk, verschillende poldertijdritten in Nederland, Limburg’s Snelste,.… Maar de meest tot de verbeelding sprekende van allemaal is de ‘MTR’: de Monstertijdrit. Aanvankelijk georganiseerd door schaatsclub IJSVU (en opvolger SKITS), later door een groepje van tijdritenthousiastelingen onder leiding van Corniel Nobel. Zo groeide deze ‘moeder van alle tijdritten’ uit tot een internationaal begrip. De laatste wedstrijd van het jaar – vaak op de dag voor het WK bij de profs – in het weerkundig onvoorspelbare najaar, door polders waar de wind vrij spel heeft. Een wedstrijd dus, voor mannen en vrouwen van lange adem, met doorzettingsvermogen en de ijzeren wil om het monster te verslaan.
De organisatie van deze unieke wedstrijd deed in de begindagen heel erg denken aan de 1e Iron Man triatlons op Hawaï: een beperkt maar erg begeesterd organisatiecomité, een select gezelschap van extreme duuratleten en erg beperkte communicatie. Het moest vooral allemaal niet té groot worden.
35 jaar lang – minus 2 sabbatical jaren – stonden Corniel Nobel en zijn kompanen elke laatste zondag van september in weer en wind klaar om hun ‘weerzinwekkende concept’ in goede banen te leiden. Wereldrecordhouders en endurance supersterren als Marcus Baranski, Remco Grasman en Christoph Strasser passeerden hier allemaal de revue. Maar voor de ouwe getrouwen van de organisatie werd ‘De MTR’ stilaan een kruis om te dragen. Geïnteresseerde deelnemers genoeg, maar het regelen van de nodige vergunningen, het organiseren van de tijdsregistratie en het vinden van vrijwilligers werd jaar na jaar lastiger.
Nooit korter
Dat kwam ook Bert Lip ter ore, die in 2023 samen met fietsbuddy Gerrit-Henk Hutten voor de 1e keer deelnam en meteen verliefd werd op de wedstijd. Toen ze hoorden dat dit monument dreigde te verdwijnen, besloten ze meteen om de organisatie van de wedstrijd over te nemen. “Misschien wel een beetje impulsief, ja”, geeft Bert Lip nu toe. “En ook wel een beetje uit eigenbelang. Ik wilde die wedstrijd minstens nòg een paar keer rijden, desnoods zou ik ze zelf organiseren.”
Maar dat is niet echt de enige reden, toch? “Neen, inderdaad. De Monstertijdrit is sportief patrimonium. Corniel en zijn team hebben in al die jaren echt een legende gecreëerd die gekend is tot ver buiten de landsgrenzen. Die wedstrijd mag niet verdwijnen. En dus zijn we meteen met de reddingsoperatie begonnen. We wilden geen jaar overslaan.”
Ze waren meteen klaar om het hoofd te bieden aan de kopzorgen die bij zo’n organisatie komen kijken. ”Wel, we hadden er erg veel zin in, dat helpt natuurlijk”, lacht Lip. “Anderzijds heb ik ook advies ingewonnen bij Corniel, de vorige organisator. En met mijn bedrijf Pro Cycling Stats word ik natuurlijk voortdurend ondergedompeld in de wereld van de wielerorganisaties. Wij zorgen voor de tijdsregistratie bij tal van wedstrijden. Daar steek je ook wel wat van op.”
We weten dat Corniel een purist was, die z’n wedstrijd zo zuiver en zo heroïsch mogelijk wilde houden. Zo vertelde hij ooit dat hij niet geloofde in neven- of leeftijdsklassementen voor de Monstertijdrit. ‘Hier geen medaille voor de snelste man-met-bruine-haren-onder-de-meter-tachtig’ waren zijn woorden. Of toch iets van die strekking. “Wel, die nalatenschap willen we inderdaad zuiver houden”, lacht Bert Lip. “We gaan zeker geen verschillende afstanden invoeren voor verschillende categorieën, en we gaan de wedstrijd zeker ook nooit korter maken.”
Leeftijdscategorieën?
“Maar een paar leeftijdscategorieën, dat vind ik wel redelijk. Onder 50 en Plus 50 ofzo. De prestatie van een 56-jarige die de monstertijdrit aflegt met een gemiddelde van pakweg 42 km/u, da’s toch van een andere orde dan een 30-jarige met hetzelfde gemiddelde. Die snelle 50’er verdient die erkenning en mag van ons dan zeker zo’n Masters-categorie aanvoeren. We gaan misschien ook iets meer comfort voorzien, een tent bijvoorbeeld, voor de toeschouwers. Zodat die bij slecht weer niet de hele tijd in hun hun geparkeerde auto moeten zitten kleumen. En de MTR valt anno 2024 samen met het WK op de weg, dus we gaan ook een scherm voorzien zodat de aanwezigen ook daarvan op de hoogte kunnen blijven.”
Ook voor de deelnemers verandert er iets. “Het parcours is héél licht gewijzigd. Een kleine aanpassing, zodat de deelnemers de grote rijksweg niet meer moeten oversteken. Dat scheelt een slok op de borrel qua vergunningen en het betalen van officiële wegstewards. En een 2e aanpassing is dat we er met ProCyclingStats gaan voor zorgen dat je als deelnemer bij elke doortocht je positie in de race kunt zien. Dat kan de strijdlust alleen maar ten goede komen.”
Lips wilde de wedstrijd redden zodat hij zelf zou kunnen deelnemen. Maar hij wordt toch een drukbezet organisator en wedstrijddirecteur. Heeft hij zichzelf daarmee niet in de voet geschoten? “Nou, neen. Ik zal niet echt rustig naar de wedstrijd kunnen toeleven, er zal de dagen ervoor nog héél veel te doen zijn. Maar ik rijd wel mee. Ik zal als 1e starten, bij het krieken van de dag, enkele uren voor de 2e deelnemer. Op een leeg parcours. Ik weet nu al dat ik daar enorm van ga genieten. En zo hebben de anderen meteen een richttijd.” (lacht)
Monstertijdrit Almere – 140 ‘weerzinwekkende’ kilometers tegen de klok. Op 29 september 2024 in Zeewolde/Almere. Inschrijven via deze link! Wie zich inschrijft, mag zich melden via [email protected]. Wij maken dan een persoonlijke reportage!
