Ze staan op een luchthaven. Opnieuw. Het paspoort in de hand. Ze checken in voor een van hun langste vluchten van het jaar. 20 uur of meer hebben ze, om hun mindset weer op de fiets te zetten. Hun familie staat erbij en probeert geen traan te laten. Emoties kan je niet zomaar wegstoppen. Kleine zus knuffelt grote broer. Ze knijpt hem in de haren en drukt nog 1 keer haar lippen tegen zijn wang. En dan vertrekt hij. Europa tegemoet. Recht naar het hart van het wielercircus.
Ze staart hem achterna. De familie Renshaw is een hecht gezin. Met 3 zijn ze. Mark is de oudste. Amy is haar broer achterna gehold richting Europa en vertoeft in Londen. De jongste, Lauren, bleef thuis bij haar ouders, maar zocht een connectie met Mark door te gaan fietsen. En door de attitude van een heuse profwielrenner aan te nemen. Al heeft ze nog geen contract en rijdt ze vooral voor en na het werk over de gevaarlijke Australische wegen zonder fietspaden.
Eventjes de wereld rond
Omdat Mark en Amy in Europa wonen, zien ze elkaar af en toe. Regelmatig is te veel gezegd. Afgelopen zomer was Mark in Londen. Voor de Ride London Classic. En plots. Bericht uit Australië. Zijn vrouw was al terug Down Under gegaan om zich voor te bereiden op de bevalling. Een moment dat niet had moeten plaatsvinden in augustus. Mark zat in Londen en was voor de tweede keer vader. Heen en weer vliegen met een helikopter zat er niet in. Zus Amy bood hem een schouder aan en Mark huilde. Lang.
Enkele dagen later. Dan toch. Heen en weer. Eventjes de wereld rond. Om terug te keren met een jetlag waar hij nog weken van zou moeten bekomen. Maar hij had hem gezien, het sterke broertje van Will. 2 zoontjes. De honger naar de familie wordt groter. En ook in Londen hunkert Amy naar een reünie met het gezin. Ze ziet haar broer te weinig. Ze wil haar familie dichterbij. Ze besluit haar Europese vrienden achter te laten en aan de andere kant van de wereld te gaan wonen.
Broer Mark rijdt nog enkele seizoenen op de fiets. En toch. Het went niet. Het went niet dat hij na Nieuwjaar weer de grote oversteek maakt. Al jaren is dat zo. Al jaren staat alles in de Renshaw-familie in het teken van Mark. De jonge meisjes gingen mee als hij op de piste rondjes ging draaien. En de jonge meisjes gingen mee als Mark op een vliegtuig naar Europa stapte. Altijd vlak na de jaarwisseling. Altijd weer als januari zich aandient.
Zus Amy heeft het moeilijk. Graag gaat ze naar huis. Haar broer belt haar op. Op een doodgewone zaterdag. Zonder aanleiding. Ze is verrast. Maar tegelijkertijd extreem blij. Ze praten wel een uur. Over van alles en nog wat. Maar niet over de koers. Niet over de fiets. Wel over het leven. Over de nakende verhuis van Amy naar Australië. Over hun nakende ontmoeting. Eindelijk weer samen.
Tranen vloeien
En toch. Als Amy over Nieuwjaar vertelt, heeft ze duidelijk nog geen plannen. En dan vertelt ze waarom. Nieuwjaar is voor de Renshaw-familie een moment van afscheid. Een moment van pijn. Een moment dat niet met vreugde gekleurd is. Het is een moment waarop de tranen vloeien en de laatste knuffel naar Mark gaat. Het moment waarop de oudste vertrekt om zijn eens gewezen droom te vervullen. Vroeger droomde hij van de fiets. Nu hunkert hij soms stiekem naar huis. Naar een leven in Australië. Hoe mooi Europa ook is. Het is te ver. Het is te ver van familie.
Langzaam maar zeker vindt de Renshaw-familie elkaar terug. Thuis. Thuis in Australië. Met ervaringen die hun leven meer gevoed hebben dan ze ooit hadden durven vermoeden. Toen ze Mark voor het eerst gingen uitzwaaien in Sydney. Op weg naar een groot avontuur. Een avontuur dat groter is geworden dan ooit gedacht. Een droom die soms ook pure hel is. Als alles en iedereen staat te staren. Naar de achterkant van je rugzak. Terwijl je met je fiets in een kartonnen doos een weg naar de check-in zoekt.
Buigen voor…
Wie zegt dat wielrennen een harde stiel is, heeft gelijk. Maar niet alleen omdat het puur fysiek veel van je vraagt. Wie niet uit Europa komt en wil koersen, moet een ijzeren mentale geest hebben. Het is niet voor niets dat talent Campbell Flakemore de fiets liet uitbollen en terugkeerde naar huis. In het voor ons verre Australië.
Als het moeilijk wordt, is de renner eenzaam. Als hij zit af te zien bij de beesten op de fiets. Als hij achter de finish leeg en uitgeput op het asfalt neerploft. In de hoop achter dat hek zijn moeder te zien. Maar die staat er niet. Niet altijd. Niet voor iedereen. Niet voor de jongens die Europa op eigen benen moesten ontdekken. Jongens die sterk zijn. Maar toch. Af en toe moeten buigen. Voor hun grootste vijand. Op en naast de fiets.
… Eenzaamheid.
Fotomateriaal: Davy De Blieck. [Annelore Cleuren (foto met Mark Renshaw in Qatar)]