De Let Liepins won zaterdag de 11e editie van de Heylen Vastgoed Heistse Pijl. In de marge ging Laurens Sweeck met de 1e Trofee Michael Goolaerts lopen, door na de 6e passage op de berg de meeste punten te sprokkelen voor de strijdlust. Sweeck zat in het hetzelfde trainingsgroepje als Goolaerts, die overigens langs het parcours woonde van deze koers.
Laurens Sweeck (Pauwels Sauzen-Vastgoedservice) mocht in Heist-op-den-Berg, waar er nog 8 lokale ronden op het menu stonden, voor eigen volk koersen. “Altijd een extra motivatie om me te tonen én om een goed resultaat te rijden. Dat laatste is deze keer niet echt gelukt. Meestal rijdt er een groep weg en komt er een groep bij, maar deze keer kwam uiteindelijk alles weer samen en dan weet je dat het moeilijk wordt als je al veel gegeven hebt. Maar ik had tijdens de koers andere doelen, en ik ben blij dat ik die heb kunnen verwezenlijken.”
De 24-jarige Schriekenaar reed in het trainingsgroepje De Zwanezang (klik hier), samen met Michael Goolaerts, die tijdens de voorbije Parijs-Roubaix bezweek aan een hartstilstand. “Ik was natuurlijk gestart om die 1e Trofee Michael Goolaerts te pakken, maar je moet natuurlijk wel in de situatie komen dat je er kúnt voor rijden. Dat is gelukkig gelukt. Mijn broer Diether heeft er wel veel zweet voor gelaten. Corne van Kessel van Telenet-Fidea reed ook om die prijs in de wacht te slepen, maar Diether heeft me voor de laatste doortocht op de berg waar er punten te rapen vielen, perfect afgezet aan de voet. Ik kon in 2e of 3e positie opdraaien en dat was ideaal, dan was het alleen nog aan mij om het af te maken.”
Mallorca
“Dit was nog het enige wat ik voor Michael kon doen”, zegt Sweeck. “Voor hem, maar ook voor zijn ouders en zijn familie, die hier vlakbij wonen. Het spreekt echter voor zich dat ik eigenlijk liever niet voor deze prijs had gereden. Jammer dat deze trofee bestaat, maar het is de enige manier om hem nog te eren. Ik kan de situatie wel plaatsen, maar er zijn wel nog geregeld moeilijke momenten. Na de finish zag ik de familie en toen stond het water toch wel in mijn ogen. Ook toen we ‘s middags de 1e keer Hallaar (de woonplaats van Goolaerts, red) binnen reden, had ik het even moeilijk.”
Sweeck zelf was er als veldrijder natuurlijk niet bij toen Goolaerts het leven liet in Parijs-Roubaix. “Het is wel hard aangekomen, en niet alleen bij mij”, zegt hij. “Ik vertoefde op dat moment op stage in Mallorca en dan zit je ver van iedereen af, niet makkelijk. Bovendien had ik de dag nadien een lange training alleen op het programma staan. Tja, dan kan je moeilijk je gedachten verzetten. Het zal wel slijten, maar het heeft zijn tijd nodig.”
