Lang geleden koerste ze al eens in Europa, maar pas vanaf het aankomende seizoen kan de Europese wielerfamilie écht kennismaken met Laura Ramirez. De 32-jarige Colombiaanse tekende een contract bij Health Mate Ladies Team om haar selectie voor de Olympische Spelen in Tokio af te dwingen. De vorige 2 pogingen werd ze na politieke spelletjes wandelen gestuurd.
Skating was de 1e echte serieuze sport van Laura Ramirez, niet onlogisch omdat het de populairste sport van Colombia is. “Maar om te trainen ging ik fietsen”, opent Laura Ramirez. “Mijn 1e echte wedstrijd leverde al meteen een podiumplaats op. Ik was toen 16. De Colombiaanse federatie belde me om met de nationale ploeg deel te nemen aan de Pan-Amerikaanse Spelen. Daar werd ik 4e in de wegrit, waarna ik het skaten heb laten vallen. Met skaten kon ik nooit naar de Olympische Spelen, als renster wel. Ik ging 2 jaar naar Zwitserland om te trainen in het UCI-center, waar ze jongeren opleiden die in eigen land te weinig middelen ter beschikking hebben.”
Forno d’Asolo
Daarna keerde ze terug naar Zuid-Amerika om zich met de nationale ploeg van Colombia verder te specialiseren in de koers. “Ik won nationaal bijna alle belangrijke koersen, maar kreeg geen geld van de federatie. Alleen mannen worden in Colombia financieel ondersteund. Ik moest altijd op mijn familie rekenen om rond te komen. Hoe dan ook, ik wilde me bewijzen en trok daarom naar de welbekende Vuelta El Salvador, waar ik me kon meten in een kwalitatief peloton. Ik werd er 6e en beste jongere. Daar werd ik ontdekt door het Italiaanse USC Chirio Forno d’Asolo.”
Haar nieuwe thuisbasis werd Turijn. “Maar het was mentaal zwaar”, bekent ze. “Het was de 1e keer dat ik zo lang alleen van huis was. In Zwitserland zaten nog andere rensters met wie ik Spaans kon praten, maar dat was in Italië geenszins het geval. Ik had er ook geen internet en miste mijn vertrouwde omgeving heel hard. Ik was in mijn hoofd ook niet klaar voor dit buitenlandse avontuur. Ik keerde terug naar Colombia en ging finaal in op een ander aanbod uit Europa, dat van SC Michela Fanini. Dat was nodig om UCI-punten te rapen en om bij de nationale selectie te kunnen blijven.”
Giro
Het liep aanvankelijk wel. “In de Giro d’Italia finishte ik 24e overall en werd ik 15e in de zwaarste bergrit. Daarnaast reed ik top 10 in nog enkele rittenkoersen in Italië. Ik bleef 2 jaar en leerde Italiaans, wel een voordeel. Maar na een moeilijk jaar wilde ik ermee stoppen. Geen UCI-punten, geen interesse van een ander team, geen steun van de federatie,…. Maar vrienden en familie bleven aandringen om er toch mee voort te doen. Een vriendin van me verstuurde mijn cv naar verschillende teams, en zo kreeg ik op een dag een mail van manager Patrick Van Gansen van Health Mate Ladies.”
De Olympische Spelen, haar grote droom, werd vooralsnog een flop. “Ik zat wel altijd bij de nationale ploeg, maar als puntje bij paaltje kwam, kozen ze iemand anders om naar de Spelen in Londen en Rio de Janeiro te gaan. En dat terwijl ik dat ticket volgens alle statistieken wel verdiende. Helaas speelt politiek een grote rol in Colombia. Ik wil nu mijn laatste strohalm grijpen om me alsnog naar de Spelen van 2020 in Tokio te gaan.
+3.000m
Laura Ramirez woont net buiten de Colombiaanse hoofdstad Bogota. “Ik woon 2.800m boven de zeespiegel, maar als ik er in de bergen ga rijden, kom ik zelden onder de 3.000m”, verklaart ze meteen haar klimcapaciteiten. “Om te klimmen is dat natuurlijk ideaal. Ik voel dat ik een grotere VO2-max én meer power heb dan de rensters in Europa. De langste beklimming in Colombia is de Alto de Letras (klik HIER), en La Ligna is ook een leuke. La Vega is 30 km klimmen aan 7 à 8%, als je heel snel gaat ben je op anderhalf uur aan de top. Mijn favoriet omdat hij het dichtste bij me thuis is en omdat je er alle soorten trainingen op kan uitvoeren.”
Ramirez woont in Bogota met haar 2 katten. “Tot voor kort combineerde ik het fietsen met wat marketingactiviteiten, maar daar ben ik mee gestopt. Ik heb nog een eigen team, enkele jaren terug zelf opgericht. Ik begeleid er jonge talenten op nationaal niveau. Gelukkig heb ik ginder enkele goede begeleiders die mijn afwezigheid opvangen. Maar hoewel ik nu in Europa ben, blijf ik wel verantwoordelijk. Health Mate geeft me echt mijn allerlaatste kans om die grote Olympische droom te verwezenlijken.”