Dit voorjaar ontsnapte Ruben Apers aan de dood in de GP Gadenne in Dottenijs toen hij en een paar collega’s van het parcours geraakten. Stef Loos bekocht het incident met zijn leven, Ruben Apers is nu aan zijn comeback toe na een zware revalidatie. Al kreeg hij intussen een nieuwe mokerslag met het verlies van zijn fietsmaatje Bjorg Lambrecht.
Hoe was je comeback eind juli in de GP van Pérenchies?
Ruben Apers: “Ik wist van 2 jaar geleden dat het een lastige wedstrijd is, waardoor ik er met een klein hartje naartoe ging. Het was tasten in het onbekende, ik wist niet goed hoe mijn lichaam zou reageren, zowel fysiek als mentaal. De 1e 40 km was ik doodsbang omdat de koers vanaf km 0 heel nerveus was. Nadien begon de gewoonte over te nemen en voelde alles snel weer als normaal aan. Net na half koers lag er telkens een lastige kasseistrook met een gevaarlijke aanloop, de kilometers daarvoor begon ik weer stress en zenuwen te krijgen. Helemaal nergens voor nodig, eens in het gevecht voor een goede positie dacht ik enkel daar nog aan. Na de strook kwam het besef dat alles normaal aanvoelde en ik mij nergens zorgen over hoefde te maken.”
“Eens we de 150 km voorbij begon het vat echt leeg te lopen, terwijl ik dan ook nog last van mijn maag en spierkrampen kreeg. Het was dus uitrijden op karakter en pure vechtlust. Ik dacht bij mezelf: het heeft mij geen 4 maanden bloed, zweet en tranen gekost om nu af te stappen in mijn 1e wedstrijd. De laatste ronde zat ik zo kapot dat ik me wat uit het strijdtoneel heb gehouden en op save speelde om alle nodige risico’s te vermijden. Ik voelde toch al aan dat een sterke uitslag er niet meer in zat.”
Hoe ver sta je van je oude niveau en hoeveel tijd denk je nodig te hebben om dat weer te kunnen behalen?
Ruben Apers: “Het is moeilijk te zeggen hoe ver ik van mijn oude niveau zit. Wat ik wel weet, is dat de conditie voor het ongeval super was en dat ik klaar was om een uitstekend voorjaar te rijden. Op training voelt het al heel goed nu, maar toch nog niet zoals voordien. Aan de andere kant is de kracht wel toegenomen. Bij de kinesist duw ik nu veel hogere gewichten dan tijdens de wintermaanden, zelfs na een beenblessure. Het zal nu tijd en training vragen om die kracht te koppelen aan conditie en ze fietsspecifieker te maken. Maar ik wist van het begin dat er veel tijd over zou gaan om terug het oude niveau te bekomen.”
Hoe blik jij terug op die fatale 12e maart 2019?
Ruben Apers: “Ik denk er niet te veel over na, ik weet er ook helemaal niks meer van. Ik ben een aantal uren nadien wakker geworden in het ziekenhuis. Ik vind zelfs dat ik er het minst erg aan toe was. De 1e in het ongeval heeft zijn vriend zien overlijden en de personen achter mij hebben alles zien en horen gebeuren. Ik weet er niks meer van. Breuken helen. Maar de renners achter mij zullen dat moment zich heel hun leven blijven herinneren.
Heb je het incident een plaats kunnen geven? Of blijft het een litteken?
Ruben Apers: “Het is totaal geen litteken, ik heb het heel snel over mij kunnen zetten omdat het veel erger had kunnen zijn. Als je ziet welke blessuresn ik maar had…. Dan mag ik zeker niet klagen. Ik ben dankbaar dat ik het nog kan navertellen. Het enige dat ik nog weet is dat ik een aantal keer bij bewustzijn ben gekomen terwijl ik daar lag. In mijn verhaal dacht ik dat het 1 à 2 seconden was, maar blijkbaar was het veel langer. Van in het ziekenhuis weet ik ook bijna niks meer, behalve dat er naast mij iemand enorm luid lach te snurken. Ik ben in het ziekenhuis van Ronse enorm goed opgevangen.”
Hoe is de revalidatie verlopen?
Ruben Apers: “Enorm intensief. Ik heb meerdere maanden elke dag mijn limieten opgezocht bij de kine. Van maandag tot zaterdag elke dag 3 tot 4 uur oefeningen doen en op dinsdag en donderdag deed ik daar ook aquajogging bij. Ik ben heel vaak in de zetel in slaap gevallen toen ik terug thuis kwam. Langs de andere kant vond ik het wel leuk. Het was eens iets anders, nieuwe doelen en een ander leven. Elke dag bij een topteam terecht komen die enkel het beste met je voor hebben, dat is echt fantastisch. Het Rev-team heeft mij enorm doen afzien, maar ik ben hen enorm dankbaar voor hun tijd en moeite. Zonder hen had ik nu nog niet gestaan waar ik nu sta. Ze hebben me ook enorm goed opgevangen op mentaal gebied.”
Wat waren de moeilijkste momenten en aan welke zaken heb je je kunnen optrekken?
Ruben Apers: “De moeilijkste momenten waren de momenten waarop ik besefte dat mijn topvorm helemaal weg was. Ik lag vastgekluisterd op mijn bed. Het Wit-Gele Kruis moest mij zelfs komen wassen omdat ik gewoonweg niks kon. De momenten dat je beseft dat je echt afhankelijk bent van anderen was in het begin toch wel lastig, hoewel ik er snel heb mee leren leven. Het feit dat ik nog de kans kreeg om verder te gaan en dat ik het nog kan navertellen, was een een zeer positieve gedachte waar ik me aan optrok.”
Was het mentaal lastiger dan fysiek?
Ruben Apers: “Mentaal heb ik er niet veel last van gehad omdat ik er helemaal niks meer van weet. Toen ik na een week en een half fietsen terug werd aangereden, was dat wel een serieuze domper. Op dat moment was het even dat tikkeltje te veel. Fysiek heb ik enorm afgezien, elke dag je limiet verleggen om er zo snel mogelijk terug te staan is veel intensiever dan velen denken.”
Heb je nog contact (gehad) met de familie van Stef?
Ruben Apers: “Ik heb regelmatig eens contact gehad met de papa van Stef, ja. Vooral mijn vader heeft veel contact gehad. Zelf heb ik wel een goed contact nu met de vriendin van Stef, ik hoop dat ik haar wat kunnen steunen heb. Het is niet evident om een geliefde in 1 ruk uit je leven te zien verdwijnen.”
En nu Bjorg. Hoe goed kenden jullie elkaar en wat doet dit met jou?
Ruben Apers: “Het nieuws van Bjorg overschaduwt heel mijn verhaal, het heeft een enorme impact op mij. Ik kende Bjorg goed, mede door onze gemeenschappelijke trainer Sam Piers. Bjorg was echt een voorbeeld voor mij, zeker hoe hij in het leven stond. Momenteel kan ik het nog niet goed vatten, ik denk dat het pas gaat doordringen als ik hem nog een laatste groet ga brengen en tijdens de uitvaart. Ik heb voor beide families enorm veel respect, hoe sterk ze zichzelf houden in toch wel het ergste wat er kan gebeuren. Ik denk dat het nu mijn plicht is om deze 2 sterren aan de hemel fier te maken en te blijven vechten!”
