De opkomst van Mavic was een wonderbaarlijk schot in de roos. Dat kon je hier al lezen. Hieronder lees je deel 2 en weet je waarom het zo faliekant is afgelopen met de gele brigade. De dubieuze situatie vereist in ieder geval snel duidelijkheid. Of is er geen toekomst meer?
Offroad
Enkele jaren nadat het ene begrip is geworden in de Tour de France start Mavic met de productie van sturen, bottom brackets, pedalen en derailleurs. Al snel wordt een 2e en een 3e fabriek geopend. Maar Bruno Gormand beseft dan al dat aerodynamica meer en meer een rol begint te spelen. Een doorgedreven samenwerking met sponsor Gitane financiert de ontwikkeling van de Bernard Hinault-fiets voor de Gitane-Renaultploeg. Het team rijdt er in 1979 de Tour mee. Hinault rijdt in het geel Parijs binnen. De volgende stap is het ‘Tout Mavic’-systeem. Een complete groep- en wielset, waarbij alles op elkaar afgestemd is. Sean Kelly wint er in 1984 Parijs-Roubaix mee.
[Lees hier eerst deel 1, dan ben je volledig mee]
Mavic blijft groeien. Er wordt een nieuwe fabriek gebouwd voor het offroad- en BMX-gedeelte. In samenwerking met l’Institut Aerodynamical de France wordt een commercieel vol wiel ontwikkeld. In weer een nieuwe fabriek komen de eerste krachtige CNC-gestuurde machines te staan voor de fabricatie van precisieonderdelen.
In 1984 wordt een verdere stap gezet in de diversificatie. MAVIC bouwt zelfs ultralichte vliegtuigen. Ook heeft carbon al een tijdje zijn introductie gedaan. Datzelfde jaar bouwt MAVIC de Comet + en -. Door het plaatsen van kleine metalen bolletjes kan de renner zijn wiel tunen naargelang de wedstrijd waarin hij uitkomt.
Uitgekocht
In 1985 wordt de 1e Mavic-fabriek buiten Frankrijk gebouwd. In New Jersey, VS, wordt een steunpunt geopend. Meteen sponsort Mavic er de nationale kampioenschappen. Maar 1985 eindigt in mineur. Bruno Gormand overlijdt in een auto-ongeval. Zijn vrouw Cecile neemt zijn plaats in. Zij leidt het bedrijf met hetzelfde enthousiasme dat Bruno zo tekende. En dat merkt de concurrentie. De eerste CAD-CAN-systemen doen hun intrede. Voor mountainbiken wordt een geheel nieuwe aandrijfgroep ontwikkeld en ook in de World Cup treedt Mavic steeds verder op de voorgrond – eerst als materiaalsponsor maar wat later ook als eventsponsor.
In 1989 wint Greg Lemond op een ‘Tout Mavic’ uitgeruste fiets de Tour. In de afsluitende tijdrit in Parijs verslaat hij Laurent Fignon met amper 8 seconden. Dat jaar wordt Lemond ook wereldkampioen. De toekomst van Mavic lijkt verzekerd. Maar in 1990 wordt Cecile het slachtoffer van een management buyout. 4 leden van het hogere kader vormen front tegen haar en met de steun van een financiële partner kopen ze haar uit.
Meteen ondergaat gaat MAVIC een grondige reorganisatie. De sales worden dealerdirect, wat voor een grote besparing zorgt. Maar een Fransman met een Amerikaan of een andere buitenlander laten communiceren is geen evidentie. Ook op het gebied van innovaties zet Mavic stappen terug. Er wordt meer geld gespendeerd aan productvereenvoudiging dan aan ontwikkeling. Toch weet Mavic nog de aandacht te trekken met 3-spakige wielen voor Chris Boardmann op de Olympische Spelen van 1992 in Barcelona. Datzelfde jaar komen ONCE en RMO in de Tour met de door Mavic ontwikkelde elektrisch bediende derailleur. Maar het is geen succes. Het is duidelijk dat Mavic te vroeg kwam met deze derailleur. Te veel mankementen en een door vochtindringing haperende bedrijfszekerheid laten het idee naar de achtergrond verdwijnen. Een knauw in het blazoen.
Bernard Tapie
In 1994 wordt Mavic verkocht aan Salomon. Die beloven om de ziel van het bedrijf te respecteren en door gerichte investeringen het blazoen weer op te poetsen. En met succes. Mavic lanceert dat jaar de Cosmic als systeemwiel. Het wiel is beschikbaar in aluminium en carbon. Ondanks de slechte ervaringen met de elektrisch gestuurde derailleur heeft Mavic die ontwikkeling niet stopgezet. Zo komen ze met de 1e micro-processorgestuurde derailleur. Een drukknop aan het stuur zendt het signaal naar de elektromagneten die de derailleur bevelen. Maar deze keer doet een beperkte autonomie hen de das om. Een grotere batterij betekent immers meer gewicht.
Meteen wordt de beslissing genomen om alles op de wielen te zetten. De overige onderdelen van de groep worden afgestoten. De volgende jaren houdt Mavic het bij het produceren van wielen en velgen. Na de Cosmic en de kleurrijke Helium komt de Cosmic Team het gamma vervoegen. Maar dat is niet voldoende om de kop boven water te houden. Onder impuls van Bernard Tapie gaat het in moeilijkheden verkerende Salomon in 1998 in zee met Adidas. Eerst is er nog een relance. Met de Ksyrium weet Mavic het publiek te charmeren en het wiel blijft jarenlang de topper in het gamma. Ook de Crosmaxx weet heel wat offroad-adepten voor zich te winnen.
In 1999 tracht MAVIC het gamma te verbreden met de Mektronic, een radiogestuurde derailleur in combinatie met een fietscomputer. Maar weer lukt het niet. De negatieve connotatie doet het vertrouwen in Mavic dalen. In 2005 wordt Salomon en dus ook Mavic overgenomen door AmerSports. Het Finse bedrijf is al eigenaar van Atomic en Wilson (actief in golf en tennis), en heeft daarnaast ook kledijfabrikant Peak Performance in portefeuille. Maar tegelijkertijd is het ook eigenaar van concurrent en gerenommeerd wielenproducent ENVE.
12,8 miljoen verlies
Met de nieuwe R-Sys weet Mavic het publiek weer aan zich te binden. Het betaalbare topwiel weet menigeen te overtuigen en het ziet er naar uit dat het bedrijf weer de goede kant opgaat. De Ksyrium wordt verfijnd en enkele nieuwe gepatenteerde technologieën laten het niveau van de wielen gevoelig stijgen. Het commerciële resultaat is navenant.
In 2008 neemt AmerSports de beslissing om de goede naam van Mavic verder te exploiteren. Er wordt een compleet ander gamma aan de catalogus toegevoegd. Kledij, schoenen en fietsaccessoires maken van Mavic een volledig nieuw begrip. Maar waar Mavic jarenlang in uitblonk, wordt naar de achtergrond verdrongen. De zo geroemde kwaliteit van de Mavic-wielen gaat erop achteruit. De nieuwe versies van de Cosmic en de Ksyrium voldoet niet en in de jacht naar gewicht komt de stevigheid in het gedrang.
Geregeld klagen gebruikers over gescheurde velgen en slechte lagers. Ook duiken er meer en meer concurrenten op. Nieuwe merken of eigen huismerken maken het Mavic erg moeilijk. Ook strategisch worden er fouten gemaakt. Het lijkt erop dat het hele OEM-verhaal (Original Equipment Manufacturer) compleet aan Mavic voorbij gaat. In de hoofdzetel van AmerSports wordt er te laat ingegrepen en de ster van Mavic lijkt helemaal te tanen. Nadat in 2015 nog een omzet van 130 miljoen euro gedraaid werd, stortte die in 2018 in elkaar tot 70 miljoen euro, met een verlies van 12,8 miljoen euro.
Te koop
In 2018 wordt Mavic te koop gezet. En dan wordt het schimmig. Het Amerikaanse investeringsfonds Regent LP bevestigt dat het het bedrijf overneemt. Uit nazicht van de gegevensbanken blijkt echter dat M Sports International LLC in de staat Delaware eigenaar is van Mavic. Bronnen binnen het bedrijf beweren dat er geen band is tussen beide bedrijven. Maar ondertussen is wel geweten dat Michael Reinstein CEO is van beide bedrijven. Bovendien is de staat Delaware door zijn liberale vennootschapswetgeving bekend voor de oprichting van allerhande spookbedrijfjes.
Dit betekent wel dat Mavic ondertussen langzaam maar zeker naar de afgrond wordt geleid. De onduidelijkheid en het gebrek aan investeringen laten het bedrijf door de onzekere toekomst immers compleet stilvallen. Er rest de curator dan niets anders dan alles te verkopen en zo de schuldeisers af te betalen. Dit is een heel dubieuze situatie die snel duidelijkheid vereist. Laat ons hopen dat dit niet de volgende ondergang wordt van een roemrijk stuk wielergeschiedenis. To be continued!
