Think Pink is een organisatie die de mensen bewust wil maken over de problematiek van borstkanker, de meest voorkomende kanker bij vrouwen. Maar ook mannen kunnen borstkanker krijgen: in 2019 kregen in ons land 95 mannen de diagnose borstkanker. Om extra aandacht te geven aan Think Pink reden we mee in hun toertocht. Op uitnodiging van onze gezamenlijke partner ŠKODA. Waarvoor dank!
Sociaal bindmiddel
15 jaar geleden startte Heidi Vansevenant met Think Pink. Zij wilde vrouwen informeren, steunen en motiveren in hun strijd tegen borstkanker. Het idee kwam er niet als vanzelf. Vansevenant overwon de vreselijke ziekte immers zelf en ondervond zelf wat de zoektocht naar informatie, de gevolgen voor het leven maar vooral voor de eigen familie met zich meebrengt. Tegelijkertijd was er de hoop, de medische vooruitgang, de mogelijkheid om er preventief iets aan te doen. Het is al langer bewezen dat sporten een belangrijke rol kan spelen bij kankerpreventie. En in plaats van fondsen te werven en links en rechts steun te geven, zocht Heidi een combinatie van beiden. Sport als verbinding tussen ziekte, preventie en als sociaal bindmiddel.
De eerste initiatieven werden opgezet en kenden dadelijk heel wat succes. Think Pink groeide uit tot een internationaal gekende organisatie met niet minder dan 12 medewerkers.
Think Pink organiseert elk jaar verscheidene events waar sport en borstkanker centraal staan. Anno 2022 werd de kalender gevuld met 12 events. Voornamelijk binnen de landsgrenzen, maar geregeld zet Think Pink met Race for the Cure een stapje naar het buitenland. Van laagdrempelig tot behoorlijk sportief, want het is de bedoeling dat ook zij die door de ziekte getroffen worden of werden, kunnen deelnemen. Lotgenoten.
Op zaterdag 13 augustus 2022 verzamelen ruim 200 fietsers in Oudenaarde. Het inschrijvingsgeld gaat rechtstreeks naar Think Pink, dat op de ondersteuning van heel wat vrijwilligers en partners mag rekenen. Er is keuze uit 4 afstanden: 25, 45, 75 of 125 km. E-bikers kunnen kiezen uit de 2 kortste afstanden en een kleine 60 deelnemers wagen zich aan de 125 km lange tocht door de Vlaamse Ardennen. Wij schrijven ons in voor de 125 km, die er 131 blijken te zijn, en krijgen weer enkele nieuwe hellingen voor de wielen geschoven.
Sybille uit Gent rijdt de 45 km. “Ik kom elk jaar terug, als steun voor de vereniging”, vertelt ze. “Mijn man is huisarts en komt haast dagelijks in contact met de diagnose of de gevolgen ervan. Ik zelf heb ook al enkele vriendinnen aan borstkanker verloren. We mogen het niet wegsteken.”
Kleinste kransje
Bij het buitenrijden van Oudenaarde leidt de Bergstraat ons logischerwijze naar de 1e helling: de Wolvenberg. Vlak daarop krijgen we kasseien. ‘Bergs and Cobbles’, de Engelsen kunnen het mooi uitdrukken. Wat later klimmen we naar Kerkgate. Geen spectaculaire stijgingspercentages, maar de kasseien maken het behoorlijk zwaar. De toon is meteen gezet. Op en neer volgen elkaar in sneltempo op en de hartslag krijgt weinig tijd om naar een aanvaardbaar niveau te zakken. De route leidt ons door de schitterende Zwalmstreek. Namen als Sint-Blasius-Boekel en Sint-Denijs-Boekel zijn nieuw voor ons, maar de omgeving is prachtig. Dat alleen is al de moeite waard.
Na goed 33 km is het tijd voor de 1e klepper. In Michelbeke wacht ons de Berendries. Voor ons rijdt een groepje. Enkele jongens gaan er dadelijk stevig tegenaan, maar een duo lost onmiddellijk. Man en vrouw klimmen samen naar de top. We nestelen ons in hun wiel. Ondanks de warmte houdt de vrouw er een goed tempo op na. Pas in de laatste 100 meter verslapt ze wat en gaan we er overheen. Chapeau! Met onze 65 jaar in het achterhoofd beseffen we dat het niet makkelijk zal worden en dat de hartslag niet constant in de hoogte mag blijven. We mogen niet uit het oog verliezen dat dit een rit is met de gezondheid als inzet. Een beetje voorzichtigheid mag.
Gelukkig vlakt het wat af. De stijgingspercentages zijn best te verteren, maar we beseffen ook dat we in oostelijke richting rijden. Richting de Schelde en dus, onvermijdelijk, de Muur van Geraardsbergen! “Succes!”, wenst een renner die op de markt even pauzeert, ons toe. We gaan naar het kleinste kransje. De temperatuur gaat richting 30 graden en de zon brandt. Langzaam klauteren we omhoog. De hartslag ligt hoger dan anders, het gevoel is niet zo goed. Op het steile stuk tussen de bomen gaan we even op de trappers. In de bocht denken we onwillekeurig aan de foto’s van de man die hier jarenlang de renners naar boven schreeuwde. Nu is het stil. Aan de meest gefotografeerde kapel ter wereld doen we wat we altijd doen: even een fotootje.
Bewegen en gezondheid
Bij de bevoorrading net na de top maken we een praatje met de vrijwilligers. Papa bouwt op, mama staat op de volgende bevoorrading. Schitterend! Maar het is wel het punt om weer westwaarts te trekken. Geregeld duiken plaatjes van de vaste Ronde van Vlaanderen-tocht op. Parike, Brakel en Schorisse zijn dan ook geen onbekenden, zowel voor de profs als voor de cycloliefhebbers. Na goed 82 km gaan we voor het hoogste punt van onze rit heel even over de taalgrens: La Houppe. Bij de 2e bevoorrading nemen we uitgebreid de tijd. Het zwaarste deel komt immers nog. We twijfelen. Een Waalse deelnemer wil zeker doorgaan. “Ik kom hier eigenlijk nooit, maar ik ken die heuvels van de televisie. Nu wil ik ze zeker doen”. Wanneer we hem vragen hoe hij in deze tocht terecht komt, is het antwoord kort: “Ma femme”.
Dan gaat het richting Ronse, daar wacht ons de Oude Kruisberg. 10% over de kasseien bereiden ons voor op wat nog komt. De Kortekeer laat dan weer het zweet over onze rug gutsen. Het is 32 graden. Dan volgt het beest, de vloek van elke wielertoerist die de beesten van de Ronde wil bedwingen: de Koppenberg. Vreselijk steil. Korter dan hij aanvoelt, langer dan je zou willen. Gemiddeld 11% met zelfs even 22% gaat het omhoog. We snakken naar de huizen aan het einde van deze muur van kasseien.
“Blijf aan de linkerkant”, zei Roger de Vlaeminck. Het heeft niet mogen baten. Onze hartslag was na 100 meter al tegen zijn max aan. Dit halen we niet. Moet ook niet. Bij het begin van het steile stuk houden we het voor bekeken. Een wielertoerist staat onder de bomen en kijkt het allemaal aan. “Niet te doen bij dit weer”, zegt hij. “Nee, ‘t is te zot”, mompelen we. Het blijft ons zwarte beest. Maar deze rit staat in het teken van bewegen en gezondheid. Ons kapot rijden hoeft al lang niet meer.
Niet in de krant
Uitgeperst komen we aan de voet van de Taaienberg. Gelukkig zorgen de bomen voor wat schaduw en…. Een gootje. Als laatste staat de Eikenberg op het programma. Maar het is op. Het strookje asfalt langs de zijkant wordt onze redding. Letterlijk en figuurlijk. Wanneer er uit de tegenovergestelde richting een auto aankomt, vlamt plots een bestelwagen aan veel te hoge snelheid ons rakelings voorbij. We hebben zelf de tijd niet om te roepen. Het busje slingert van links naar rechts en kan zich met moeite op de weg houden. Benieuwd wie er op zaterdag nog zo dringend een bestelling nodig heeft. Gelukkig staan we maandag niet in de krant.
Het brengt ons wel weer dichter bij Oudenaarde. Behoorlijk choco rijden we terug binnen. Het was weer genieten en afzien. De Vlaamse Ardennen vervelen nooit. Maar het overheersende roze laat ons ook even nadenken.
Download GPX ŠKODA Bike for Think Pink 2022 – 131 km.
