Onze voorbereiding op het WK Gravel 2023 in Veneto is volop aan de gang. Maar het verloopt niet zoals verhoopt. De stage in Spanje was een voltreffer. We voelden ons sterker, frisser, gewoon veel beter. Een gevoel dat ook door Strava werd bevestigd. Op enkele plaatsen scoorden we bij de besten. Niet alleen in onze leeftijdscategorie, maar zelfs enkele keren in de top 10 algemeen. We hadden dan ook gehoopt om op het goede pad door te kunnen gaan en steeds meer progressie te maken. Valt dat even tegen.
Correcte spierwerking
Na die enkele maanden mooi weer, was de terugkeer naar België een bijna letterlijke koude douche. Regen, vriestemperaturen, een groot verschil met de 25° waar we in Spanje geregeld op werden getrakteerd. Gelukkig was het tijd voor een rustpauze. 2 maanden, 6 dagen op 7 intensief trainen, dat vraagt wat van een lichaam. Maar tegelijkertijd kwam een ziekelijk gevoel de motivatie verbrodden. Een verhoogde rustpols waarschuwde ons dat er iets scheelde. Er werd niets ernstig vastgesteld. Of beter: geen corona of dergelijke. Wel een virusinfectie. Wat uitzieken en het zou wel weer lukken. Maar het slechte gevoel ging niet weg. Niet dat we ons doodziek voelden, maar gewoon wat minder. Het ging niet echt.
Bij het terug oppikken van de training voelde alles zwaar aan. Slechte benen, onvoldoende zuurstof, niet kunnen diepgaan. Dus toch maar een kleine rustpauze inlassen, was de boodschap. Gewoon wat rondfietsen en genieten van het slechte weer. Halleluja!
Gelukkig was er de krachttraining die samen met kine Bart Govaerts van T-Care werd opgestart. Lunges, squats en stabilisatie-oefeningen voor de knieën en enkels hielden ons een uurtje aan de slag. Gelukkig was er Bart die alles van dichtbij opvolgde en de nodige correcties aanbracht. “Het doel is niet alleen om de benen sterker te maken, maar ook om die zo efficiënt mogelijk te laten werken”, gaf hij mee. “Wanneer de stabiliteit van de gewrichten onvoldoende is, gaat er kracht verloren. En dus moeten we die stabiliteit wat optrainen.”
Zo bleven tijdens de squats de knieën niet helemaal in lijn. Maar de fout zat hem in de heupen. Of beter gezegd, een spier in de billen. Die moet ervoor zorgen dat het dijbeen niet naar binnen valt wanneer er bij het strekken van het been kracht op wordt gezet. En dus moeten we nu oefeningen uitvoeren met een band tussen de knieën. Zo wordt die spier geactiveerd en werkt die in combinatie met de andere spieren.
Mind-muscle connection
Wat ons ook verwonderde, was dat de explosiviteit ‘gewoon’”’ was. Vroeger konden we behoorlijk sprinten en ver- en hoogspringen. Maar bij de testen op de testbank bij T-Care bleek onze score maar matig. “Dat is nu eenmaal een gevolg van de leeftijd”, legt Bart uit. “Wanneer je ouder wordt, veranderen onze spierweefsels. Het is genetisch bepaald welke spiervezels je hebt. De ene heeft meer snelle spiervezels en een ander heeft meer trage spiervezels. Snelle spiervezels zijn belangrijk voor de explosiviteit, maar ook voor kracht. We zien dat deze vezels bij het ouder worden stilaan veranderen in trage vezels. Uiteraard goed voor de uithouding, maar minder voor kracht en explosiviteit. Daarom is het belangrijk dat we bij het ouder worden de spieren hiervoor trainen.”
Bij de oefening met de bal brengen we de voeten richting het zitvlak. Daarmee trainen we de hele achterste keten, van benen tot rug. En ook de core, want die moet ons stabiliseren. Na een uurtje onder de handen van Bart, waren we dan ook behoorlijk vermoeid. Het is de bedoeling dat we de training 3 keer per week uitvoeren. Op de foto’s kunnen jullie zien dat we voor de squat een speciale halterstang moet gebruiken. Een gevolg van een val van enkele jaren geleden. Daarbij scheurden we onder meer een pees af in de schouder.
Dat zorgt ervoor dat arm en schouder pijn doen wanneer we die sterk naar achteren bewegen. Thuis lossen we dit op door de oefening anders te doen. We gebruiken dan een opstapje en een kettlebell. Bij het achterste been brengen we daarbij de knie naar de grond en zo moet het been op het opstapje alle kracht uitoefenen. Met daarbij de nodige aandacht dat de knie niet alle richtingen uitgaat. Die stabiliteit, weet je nog. Net zo voor de lunges. 25 stuks na elkaar en steeds opletten dat de knie mooi in lijn blijft. Dus zelf voelen en de spieren activeren. Mind-muscle connection.
Crash
Ondertussen bleef het slechte weer maar duren. We waren dan ook blij dat we weer naar Spanje konden. En we voelden dadelijk de deugdelijke werking van de zon. Vol goede moed pikten we de training weer op en genoten van het heerlijke weer. Tot een domme val ons weer aan de kant zette. Een val met de elektrische fiets van vrouwlief, godbetert! Een valletje van niks, maar met kwalijke gevolgen. Een gebarsten botje in de hand, een pijnlijke pols, 2 stevige spierkneuzingen en een verpletterde slijmbeurs op de elleboog. En een wiel aan diggelen.
Dat betekende dat nu ook de krachttraining wat aan de kant werd geschoven. Ook offroad fietsen werd geschrapt. En zelfs met de wegfiets op pad gaan, bleek een pijnlijke zaak. Het werden dan ook meer tripjes dan trainingsritjes. Ook de opvolgtraining met Bart in T-Care moest worden verplaatst. Door de pijnlijke elleboog is planken niet mogelijk. De kneuzingen zorgen ervoor dat het stretchen ook on hold staat. Op onze leeftijd (66) herstellen we nu eenmaal minder snel. Terwijl we vroeger al na enkele dagen weer vlot uit de voeten konden, duurt het nu al enkele weken.
Een vaststelling die des te pijnlijker is, omdat we daardoor de eerste kwalificatiewedstrijden door onze neus zagen geboord. Na onze val dachten we nog dat het allemaal zou meevallen, maar de realiteit is anders. Wanneer je ouder wordt, duurt herstel een stuk langer. Kortom, we hopen dat deze periode snel voorbij is en we blijven verder werken richting midden oktober in Veneto. Andiamo!
Schrijf je nu in om gratis FFWD-wielen te testen!
