“Het kan verkeren”, zei Bredero. Onze reis naar het WK Gravel 2023 in Veneto was er eentje van vallen en opstaan. Een sterk begin werd gevolgd door een moeilijk tussenstuk. Toen we daar weer van waren opgestaan, leken we écht op de goede weg. Vol enthousiasme werd het trainingsprogramma van T-Care nauwgezet gevolgd en de resultaten waren merkbaar. Tot plots.…
Verslavend
Onze tocht naar het WK was een ontdekkingsreis in alle aspecten van het woord. Voor het eerst een vergunning, voor het eerst een trainingsprogramma. Voor het eerst eens (bijna) leven als een prof en zien en voelen wat dat doet met je lichaam. Vroeger fietsten we ook veel. Maar we fietsten. We trainden niet, we rommelden bij manier van spreken maar wat aan. Niet dat we niks kenden van trainingsleer, maar het strakke programma strookte niet met de levensstijl. We genoten van de goeie dingen van het leven. Gestructureerd kon je dit niet noemen. Maar toen we op het WK Gravel 2022 het parcours verkenden tussen Vicenza en Cittadella, viel onze tijd nog best mee. We zouden niet als laatste geëindigd zijn en dus rijpte er een plan. Gestructureerd trainen, jezelf verzorgen zoals het hoort, rust en voeding. Het was een serieuze verandering, maar we gingen er voor.
De eerste maanden in Spanje waren een droom. Bijna elke dag op de fiets in lekker weer. Dan coretraining in lekker weer. En af en toe een terrasje in lekker weer en in leuk gezelschap. Onze wattages stegen voortdurend en we zagen onze tijden steeds beter worden. Hier en daar doken we zelfs de top 10 algemeen in. We verbaasden onszelf. En bovendien voelden we ons prima. Het weer, de rust. Bike, eat, sleep, repeat. Het ging ons prima af. Toch verwittigde trainer Tim Aerts ons: “In het begin zal je snel vooruitgang boeken. Maar hoe langer je bezig bent, hoe minder je vooruitgang maakt. Dat noemen ze de wet van de verminderde opbrengst.” Maar we kunnen jullie verzekeren dat de roes die je krijgt wanneer je gedurende kilometers boven de 40 per uur kunt knallen en zelfs even de 50 ziet naderen, verslavend werkt.
Tot onze terugkeer in België. Strontweer, kou, regen en wind maakten het niet makkelijk. Voeg daar nog een druk programma aan toe, gecombineerd met wat stress en een slechte nachtrust en de gevolgen lieten zich snel voelen. Na enkele weken stonden we aan de kant met een stevige verkoudheid. Eentje die lang zou blijven hangen. Onze trainingen vielen stil. Fietsen lukte nog, maar trainen was te zwaar. De ziekte bleef maar aanslepen en knaagde aan de motivatie. Onze rustpols zweefde tussen 52 en 55 bpm. Normaal is dat 45 tot 49. Op de fiets zat doorduwen er niet in. Er zat geen push achter. Noodgedwongen lieten we de eerste qualifiers aan ons voorbijgaan. Geen zin om ons daar helemaal naar de vaantjes te rijden. Trainers Tim en Bart van T-Care zagen het met lede ogen aan. “Het is nu eenmaal zo. Uitzieken en blijven bewegen, zodat we hopelijk niet al te veel verliezen. Maar jij moet je gevoel volgen.”
Een kort verblijf in Spanje zorgde voor de kentering. 14 dagen rusten deden wonderen. We pakten de trainingen weer op en voelden hoe ons lichaam die zonder protesteren verteerde. We hadden enkele maanden verloren maar er was nog geen man overboord. Tijdens The Ride – van de Stelvio naar de Cauberg – voelden we hoe het steeds beter en beter ging. Op een mindere dag na ging het ons steeds beter af. Bij een eerste 2-uren test waren de resultaten goed. Ons gewogen vermogen zat op 180 Watt. Dat hadden we nog nooit gehaald.
Lactaat-shuttling
Met de qualifier in Veenhuizen in het zicht gaf dat ons een goed gevoel. De One Fifty met start in Roden werd onze 1e wielerwedstrijd ooit. Het mag vreemd klinken dat iemand die over fietsen schrijft nooit aan competitie gedaan heeft en, bij manier van spreken, dus nooit op het randje heeft gefietst. Maar we fietsen al lang en veel. Spelend. Plezier in fietsen op zich. Voeg daar nog een job bij in de fietsindustrie en je doet massa’s ervaring en inzichten op.
Veenhuizen werd een mee- en tegenvaller. Meevaller omdat we nog nooit in osn leven zo hard hadden gereden. Van bij de start was het knallen geblazen. De eerste 10 km waren een langgerekte spurt. Maar we wilden ons van bij de start niet opblazen en reden rond FTP-waarde. Hartslag steeds netjes in het oog houden en er niet over gaan. Wanneer enkele van de tegenstanders in onze categorie ons voorbij sprintten, twijfelden we. Zouden we proberen mee te springen? Maar onze explosiviteit is niet meer wat het ooit was. We raakten amper aan het wiel. Zouden we ons niet verbranden? We zaten bijna à bloc en zouden dus diep in het rood moeten gaan om te kunnen volgen. We lieten hen gaan. Na een tijdje begonnen we hen weer in te halen. Maar toen er een groepje jongeren langs ons door sjeesden, sprongen zij mee en haakten we af. Toch hadden we op het einde nog wat over.
Terwijl we aanvankelijk niet meekonden, haalden we op het einde heel wat deelnemers in en sleurden we zelfs gedurende kilometers een jongere deelnemer mee naar de finish. Enkele keren trachtte hij over te pakken, maar verder dan ons achterwiel leek hij niet te komen. We voelden ons schitterend. Ons gewogen vermogen na meer dan 3 uur was 199 Watt. Na de finish kwam de ontnuchtering. Net niet gekwalificeerd. 9e en er mochten er 8 door. Hadden we toch niet beter wat meer gegeven? Toch effe in het rood gegaan en gekeken waar het ons bracht. Onze explosiviteit moest omhoog. Overleg met trainer Tim Aerts zorgde voor de oplossing. “Met het oog op de volgende qualifier zullen we starten met lactaat-shuttling. Het is zwaar, maar zo leer je om even in het rood te gaan en dan net onder je grens te blijven en toch te recupereren. Het zijn pittige trainingen, maar het laat je beter voelen tot waar je kunt gaan.” Vooruit met de geit.
Maar we hadden iets opgemerkt. Na een stoffige graveltraining zagen we tijdens het douchen een rood streepje net boven de knie. Niks bijzonders, dachten we. ‘Wellicht hebben we ergens een plant geraakt die wat irritatie veroorzaakt, dat gaat wel weg’. De dag erna was het inderdaad weg. Maar bij een volgende stevige rit was het er weer. En verdween het weer. Ondertussen bleef de conditie vooruit gaan. Bij een volgende test kwamen we op 208 Watt. Bij Flanders Gravel Limburg legden we er van bij het begin stevig de pees op. En ging er enkele keren over. En het lukte. Gewogen vermogen naar 218 Watt. Maar bij het douchen zagen we de streep weer. Nu wat groter en duidelijker. Dus werd de klassieke iso-Betadine maar bovengehaald. Weg streep.
Tekenbeet
Toch voelden we ook wat vermoeidheid opkomen. De slaap werd wat minder en de rustpols ging weer naar de 50. Tijdens Gravalhalla zagen we tijdens het rijden hoe de rode streep een cirkel begon te vormen. Meteen stak een doembeeld de kop op. Een rode kring wijst immers op een tekenbeet. En het verklaarde misschien waarom we de laatste tijd wat spierpijn hadden de dag nadien. We hebben al eens de ziekte van Lyme gehad. Anderhalf jaar hield die ons aan de kant. Striemende zenuwpijnen, gevoelloze plekken op armen en dijen en moe, altijd moe. Hier hadden we echt geen zin in. Meteen werd er een afspraak gemaakt bij de dokter. Maar waar we voor vreesden, werd waarheid. Een tekenbeet, mogelijk Lyme. Meteen zware antibiotica en niet meer intensief sporten. Uit de zon blijven en wanneer de maag door de medicatie zou opspelen, nog andere medicatie innemen.
Daar ging onze trip naar Zweden. We hadden ons ingeschreven voor de Gravel, Grit ‘n Grind in Halmstad. Een qualifier. De volgende is over enkele weken in Italië: la Monferrato. Niks van dat. Pillen pakken en hopen dat dat kleine kreng met pootjes niet besmet is. Maar het WK kunnen we op onze rug schrijven.
Dus staan we weer enkele weken aan de kant. Het WK Gravel 2023 in Veneto halen we niet. En dat valt zwaar. We hebben er hard voor gewerkt, veel voor gelaten. Om dat dan door een stomme tegenvaller in rook te zien opgaan, is een bittere pil om te slikken. Maar van de andere kant heeft het ons ook veel gebracht. De trainingen van Tim en Bart van T-Care hebben ons een reuzenstap laten zetten. We zijn er nu helemaal van overtuigd dat een gestructureerd trainingsplan van iedereen een echte sporter kan maken. Een topper zullen we nooit worden, daarvoor hebben we een gebrek aan talent. Maar we staan versteld van de vooruitgang die we hebben kunnen maken.
“Eigenlijk wil ik 3 jaar met iemand werken om die tot zijn top te brengen”, benadrukte Tim Aerts van T-Care nog. “Dan kan alles op punt gesteld worden. Van basis tot kracht en voeding en recuperatie. Een lichaam heeft nu eenmaal tijd nodig. Maar ook met een master-atleet kan je heel wat vooruitgang boeken. Het is echter goed luisteren naar het lichaam en langzaam werken. Tegenvallers zullen er altijd zijn. Bij jou komt die net op het foute moment.”
Bij deze sluiten we dan ook een hoofdstuk af. Het hoofdstuk WK Gravel 2023 in Veneto. Maar de trainingen hebben wat losgemaakt in ons. Het gevoel om te knallen en effe met de goeie fietsers mee te kunnen, werkt verslavend. We weten dat we er nog lang niet alles hebben uitgehaald en zullen na onze antibioticakuur weer ons trainingsprogramma opnemen. Wat het doel wordt, is nog niet helemaal duidelijk. Maar we willen ons er weer eens helemaal voor inzetten en er alles uithalen. Let’s go!
Schrijf je in op onze nieuwsbrief en maak kans op een gesigneerd boek over de comeback van Remco Evenepoel! (winnaar wordt op 1/9/2023 bekendgemaakt)
