De lange route die de renners tijdens het WK Gravel in de Noord-Italiaanse regio Veneto voor de wielen geschoven krijgen, deden we hier al uit de doeken. Op zaterdag beperken de vrouwen en de mannen boven de 50 zich tot de 140 km lange route, maar op zondag moeten de niet-eliterenners nog een extra rondje draaien in de omgeving van finishplaats Cittadella. Dat brengt hun totaal op 166 km. De profs rijden het rondje 2 keer en komen zo op 194 km uit. Wij trokken al op verkenning.
Aan de rekker
De start van dit lokale rondje is tegelijkertijd ook de finish van de 140 km lange gemeenschappelijk route. 2 rechte straten doorsnijden de oude stad van oost naar west en van noord naar zuid. Wij doorkruisen het historische centrum over de Via Giuseppe Garibaldi. Net voorbij de reusachtige stadspoorten draaien we weer in noordelijke richting. Via krioelende straatjes rijden we weer het platteland in. Even is het weer oppassen geblazen. Via een smalle sluis moeten we het fietspad op. Omdat we een grote weg naderen, denken we dat het voor onze veiligheid is. Maar het fietspad leidt ons onder de grote weg door en loopt wat verder over in een korte gravelstrook. We móesten wel degelijk door die sluis. Benieuwd wat dat zondag gaat geven.
Dan volgen een resem kleine straatjes die links en rechts in een stukje gravel overgaan. Af en toe zit er een stukje slechte veldweg bij. Wanneer we over een wat langer stuk veldweg vol gras rijden, is een boer nog bezig om die kanten van de weg af te maaien. Breed lachend zwaait hij naar mij en roept wat in het Italiaans.
Na een tijdje draait de route weer in noordelijke richting. Maar het scenario blijft hetzelfde. Asfalt, gravel, kiezelbaantjes en veldwegen wisselen elkaar af. Door het constante draaien en keren lijkt het wel een kermiskoers. Veel snelheid zal er hier niet gemaakt worden. Maar wie achteraan een groepje zit, zal het begrip ‘aan de elastiek hangen’ gauw begrijpen.
Pumpen
Goed 16 km ver draaien we aan de oevers van de rivier de Fiume Brenta weer naar het zuiden. Een singletrack leidt ons gedurende enkele kilometers richting de finish. Aanvankelijk lijkt het wat bizar. Onder ons ligt een mooie gravelstrook, maar de renners moeten over dit smalle en met stenen bestrooide pad. Wanneer de gravelstrook verdwijnt en we merken dat we van daaruit niet meer op het pad zouden geraken, wordt het allemaal duidelijk. Meteen wordt het pad ook mooier. Het slingert nog steeds over de oever, maar enkele liefhebbers van pumptracks hebben geregeld wat bergjes opgeworpen. Terwijl we de 1e keer gewoon over de bultjes heenrijden, komt al gauw het kind in ons los en trachten we te ‘pumpen’. Wanneer enkele uitstekende wortels van de populieren op de oever het pad kruisen, kunnen we het niet laten om erover te springen. Ok, veel airtime levert het niet op, maar wel fun.
Op het einde van het pad gaan we heel even steil omhoog om aansluiting te maken op het volgende deel. En dan zien we waarom we tot hier moesten komen. Een goed 5km lang schitterend stuk gravel spreidt zich voor ons uit. De oever volgt de meanderende rivier en vormt zo een licht slingerend traject. Kruid dat met prima gravel en het wordt gewoon genieten. Met een grijns tot aan de oren zakken we wat dieper over het stuur en laten we de snelheid oplopen. We worden overvallen door dat fijne gevoel dat alles klopt. Zon, natuur, gravel en gas geven. Het leven kan mooi zijn. Wie hier nog goed zit, zal niet alleen genieten maar ook het gas zo kort voor de finish nog eens stevig opendraaien. Hier gaat geknald worden.
Met spijt in het hart draaien we weer het asfalt op in westelijke richting. Citadella lonkt. We kennen de omgeving. Hier zitten we weer op de lange route. Even maakt een stuk slechte en met gras begroeide veldweg het nog moeilijk, maar al gauw duikt het bord van de laatste 5 km op. In haast rechte lijn stomen we Citadella. We rijden onder de stadspoort binnen, maar worden onmiddellijk naar rechts afgeleid. Vlak daarop gaat het via een los gravelpaadje naar beneden, waar een haakse bocht ons langs de slotgracht brengt. Over gras en onder bruggen rijden we zo de laatste meters van de route. Ook aan het einde van de strook moeten we scherp rechts en meteen omhoog. Een foutje is hier snel gemaakt.
Snelle sprint?
Of Mathieu en Stybar hun veldrijderskwaliteiten het verschil zullen maken, is niet meteen duidelijk, maar de haakse bochtjes en de slecht rollende ondergrond kunnen voor een klein verschil zorgen. Via een moeilijk in te schatten bocht rijden we Citadella aan de stadspoort weer binnen en spreidt de kaarsrechte 300 meter lange finish voor ons uit. De weg loopt licht naar beneden en zou voor een snelle sprint kunnen zorgen. Maar een groepssprint zit er niet in. Daar leent het parcours zich niet voor. De smalle singletracks zorgen voor afscheiding en tussenin zal er behoorlijk snel gereden worden. Benieuwd wat het wordt!
Download GPX WK Gravel finale lus – 26 km
